Agamemnons tent

-

Agamemnon zat tevreden op zijn troon en staarde naar de tentflap, in afwachting van Achilles. Hij had de krijger speciaal laten roepen naar zijn tent, om zijn dank uit te spreken na vanmiddag. De Trojanen hadden geweigerd om Helen terug te geven en de Grieken hadden dat beantwoord met een strijd. Achilles had hard gevochten en dat kon Agamemnon niet ontkennen. Na het dwingen van enkele legeraanvoerders had hij dan toch een boodschapper naar Achilles laten gaan om hem hierheen te roepen. De andere legeraanvoerders wilden dat Agamemnon op goede voet zou staan met Achilles, zodat ze elke keer op hem konden steunen. En dat zou betekenen dat Agamemnon misschien elke keer wel stilletjes uit de strijd kon vertrekken, zonder te vechten. Hij wilde niet zijn leven riskeren. Daar had hij soldaten voor.

Met groot ongenoegen stapte Achilles de tent van Agamemnon binnen. Een boodschapper kwam hem vertellen dat hun "koning" hem verzocht om zich naar zijn tent te begeven om de overwinning te vieren. Hij had willen weigeren, was het niet voor Patrokles die hem aanspoorde om toch te gaan. Hij stond nog geen minuut in de tent, of hij was de sfeer die hier hing al zat. Al die zogenaamde leiders, met de gigantische grijnzen op hun gezicht. En wat hadden zij gedaan? Toe staan kijken in hun strijdwagens. De dag dat één van hen zijn wapens vuil zou maken, zou een dag zijn die Achilles niet mee zou maken. 'U heeft een verzoek gedaan op mijn aanwezigheid?' vroeg Achilles aan de man die tegenover hem op de rijkelijk versierde troon zat en wachtte op zijn antwoord.

Agamemnon keek tevreden toe hoe Achilles binnen kwam wandelen en liep dus ook al snel naar hem toe. 'Achilles, welkom!' schalde hij door de tent heen, terwijl hij een glas wijn van een bediende aan nam en deze aan Achilles gaf. 'Neem vooral plaats.' In de hoek van de tent was een zitgedeelte met kussens, waar de andere legeraanvoerders al zaten. Agamemnon nam zelf ook plaats en dronk gulzig van zijn wijn. 'We zijn van mening dat we je moeten danken voor je... steun aan ons leger. Noem wat je wilt en je krijgt het! Vrouwen, geld, wijn, wapens...' Agamemnon was er zeker van dat hij Achilles kon omkopen met spullen. Eerder was dat misschien niet gelukt, maar nu moest Achilles toch ook denken aan de gezondheid en het moraal van zijn Myrmidonen. Die zouden vast blij zijn met wat vrouwen en drank.

Achilles pakte de mok wijn aan, maar dronk er niet van. Ook het aanbod om te gaan zitten sloeg hij af. 'Ik sta prima.' antwoordde hij nors en keek naar de hoek van de kamer, waar Odysseus hem aankeek. De koning had hem al vaak genoeg gezegd dat hij Agamemnon te vriend moest houden, maar nog steeds was Achilles er niet van overtuigd. Hij had hem niet nodig, het was andersom: Agamemnon had hém nodig. 'Rust.' Hij zag dat enkele aanvoerders hun wenkbrauwen optrokken bij zijn antwoord. 'Het enigste wat ik wil is rust. Ik weet heus wel wat jullie me nodig hebben, mij en mijn Myrmidonen.' zei hij met een lichte grijns op zijn lippen. 'Ze zullen een vrouw of twee wel kunnen waarderen, maar ik? Het enigste wat ik vraag is rust.' Als ze hem gewoon met rust liet was hij tevreden.

Agamemnon had al verwacht dat Achilles koppig zou zijn, maar zó erg? Dat had hij niet verwacht. Misschien zou die prins wel meer problemen gaan veroorzaken dan Agamemnon op dit moment kon voorspellen. Hij wist dat hij zijn koning in zijn macht had: zonder hem zouden ze misschien wel niet winnen. Agamemnon zou echter nog liever sterven dan daaraan toegeven. Bij Achilles' woorden keek hij hem enkele seconde ongelovig aan en barstte vervolgens in lachen uit. 'Rust? RUST?' Hij stond op en sloeg Achilles broederlijk op zijn schouder, terwijl hij nog steeds hard lachte. 'Je bent echt ongelofelijk, jongen. Dan houd ik al die andere vrouwen wel voor mezelf. En de wijn... en het voedsel.' Hij keek samenzweerderig naar de andere mannen en grijnsde breed. 'Hij houdt vast de knapste dame voor ons geheim. Hij is nog jong en sterk. Heel wat anders dan wij oude knarren. Kom op, Achilles, ik weet dat we onenigheden hebben gehad in het verleden, maar kom zitten. Ik wil een nieuw begin maken.'

Achilles hield zijn frustraties in bij de bulderende lach van Agamemnon en ging met een hoop tegenzin zitten. 'Onenigheden?' herhaalde hij met een opgetrokken wenkbrauw en schudde zijn hoofd. De oude dwaas dacht echt dat hij Achilles in zijn macht kon krijgen, maar dat kon hij mooi vergeten. Hij had wellicht zelf niets van de koning nodig, maar zijn mannen konden een goede mok wijn en een mooie dame vast wel gebruiken, niet dat hij toe wilde geven aan de man die tegenover hem zag. In tegendeel zelfs, hij zou nog liever sterven dan dat hij instemde met Agamemnon's aanbod. 'Een nieuw begin? Vertel verder. Wat denk je dat je mij te bieden heb, dat ik nog steeds bereid bent om te vechten?' Waarvoor deed hij het überhaupt? Dat was een vraag die hem 's nachts vaak genoeg wakker hield.

Agamemnon voelde hoe hij kalmer werd, toen Achilles bij hen kwam zitten. Ondanks dat hij het nooit toe zou geven, was hij wel degelijk erg onder de indruk van de jonge man. Soms werd hij weleens wakker met het idee dat Achilles elk moment kon toe slaan, elke seconde van de dag. De mannen zouden hem toch wel volgen, ze aanbeden hem als een God. 'Roem, mijn beste Achilles,' glimlachte Agamemnon, terwijl hij om zich heen gebaarde. 'Dit is niet zomaar een oorlog. Dit is de grootste strijd die ooit gestreden zal worden. De grootste helden vechten mee en zelfs de Goden bemoeien zich met de strijd. En de grootste en machtigste strijder van deze oorlog, die zal nog eeuwen en eeuwen herinnerd worden. Die persoon wordt onsterfelijk. En dat wordt jij, áls je mee vecht.' Hij dronk van zijn wijn en bekeek nauwlettend Achilles' reactie. 'De drank en de vrouwen zijn enkel om je verblijf en die van je mannen hier aangenamer te maken.'

Achilles bleef stug voor zich uitkijken terwijl Agamemnon aan het praten was. Zijn moeder had hem hetzelfde verteld voor hij vertrok: als hij zou gaan, zou zijn naam onthouden worden door de eeuwen heen. Er zouden liederen over hem gezongen worden, gedichten over hem geschreven. Welke krijger droomde daar nu niet van? Maar had hij Agamemnon nodig om onsterfelijk te blijven? Had hij de dwaze koning nodig? 'Ik en mijn Myrmidons vechten mee onder onze eigen voorwaarden.' zei hij uiteindelijk en keek de koning aan. 'Dus je doet er goed aan om me te vriend te houden, zonder ons ben je niets.' Achilles wist het, Agamemnon wist het en alle andere mannen die hier zaten wisten het. Achilles was echter de enigste die het uitsprak.

Agamemnon vernauwde zijn ogen na de woorden van Achilles en kwaad sloeg hij met zijn handen op tafel. 'Pas op je woorden, Achilles. Ík ben en blijf je koning. Al deze mannen vallen onder mijn macht en heerschappij en daar hoor jij ook bij.' Gefrustreerd en dreigend wees hij met zijn vinger naar de jonge man. 'Ik ben blij met de steun van jou en jouw mannen, maar niet afhankelijk. Jij hebt míj nodig om onsterfelijk te worden. Zonder dit leger zal je simpel Achilles blijven, die het vertikte om met zijn landgenoten mee te vechten!' Na enkele seconden zakte hij pas weer in de kussens, terwijl hij de man strak aan bleef kijken. Hij vertikte het om zo aangesproken te worden waar zijn legeraanvoerders bij waren.

'Je blijft een koning, maar niet die van mij.' zei Achilles kalm en stond op. 'Zonder mij en mijn krijgers vlucht je morgen al in je boot terug naar Griekenland.' Agamemnon moest eens opletten wat er gebeurde als hij besliste om niet mee te vechten, dan stond hij morgen voor zijn tent, smekend of hij alsjeblieft weer terug wilde komen. De gedachten eraan liet hem grijnzen. 'Maar als je denkt dat je het ook zonder mij en mijn mannen redt, prima, maar vergeet niet dat ík je vandaag naar de overwinning heb geleid, dat ík degene bent die ervoor heeft gezorgd dat je het kamp kan opzetten op dit strand.' als Agamemnon hem kwaad wilde hebben, kon hij hem kwaad krijgen. 'Dus kies maar.'

Agamemnon knarste gefrustreerd met zijn kaken over elkaar heen en keek Achilles met een woedende blik aan. Waarom kon dat joch niet gewoon luisteren en mee vechten zónder koppig te doen? 'Ik denk niet dat ik het zonder jou red, ik wéét het. Misschien gaat de belegering dan wat langer duren, maar we hebben je niet nodig om Troy te overmeesteren.' Hij was inmiddels ook opgestaan en liep met een grijns op de man af. 'En als ik eenmaal door de straten van Troy loop met mijn krijgers, dan zal er niemand meer zijn die aan jou denkt. Dan zal Ajax of Odysseus de grote held van Griekenland worden en eeuwig aanbeden worden. En dan mag jij mooi terug vluchten naar jouw moeder toe, de enige in heel Griekenland die niet vindt dat je een lafaard bent!'

Achilles moest lachen bij de woorden van Agamemnon. 'Prima, veel succes Agamemnon, veel succes.' Met een brede grijns dronk hij zijn mok wijn leeg, gooide de lege mok met een boogje naar de koning toe en draaide zich weg van de groep mannen. Het zou Agamemnon zuur komen te liggen dat Achilles niet mee zou vechten met zijn Myrmidonen en hij zou er snel genoeg achter komen dat hij de mannen wél nodig had om verdere overwinningen te boeken. Maar als hij tot die conclusie zou komen, zou Achilles geen thuis geven, dan kon hij zelf ervaren hoe het was om verliezen te leiden.

[new]
Patrokles had geweten dat er iets aan de hand was, toen hij plotseling allemaal mannen van Agamemnon rond de ziekentent zag hangen. Hij had echter niet geweten dat ze het op hém hadden gemunt. Op het moment dat hij de ziekentent had verlaten, werd hij al snel van achteren beet gegrepen en mee gesleurd naar de tent van Agamemnon. Vanzelfsprekend had hij teruggevochten, dus hadden ze hem hardhandig aangepakt en voelde hij hoe zijn kaak opzwol door een rake klap van één van de soldaten. Nu stond hij in de hoek van de tent met vier soldaten om hem heen te wachten op de komst van Achilles. Hij kon zichzelf wel vervloeken dat ze zo onvoorzichtig waren geweest: hoogstwaarschijnlijk had iemand hen samen gezien en het aan Agamemnon verteld. De man had nauwelijks nog iets tegen hem gezegd en zat enkel op zijn troon te staren naar de opening van de tent. Patrokles had zo'n vermoeden dat Achilles snel zou arriveren: het was namelijk niets voor Patrokles om 's avonds niet te verschijnen in hun tent. Hij hoopte dat Achilles niet zou denken dat hij hem uiteindelijk toch had verlaten.

Op het moment dat Patrokles niet terug was gekomen na zijn dienst in de ziekenboeg, had Achilles besloten om hem een bezoekje te brengen. Hij had verwacht dat hij langer door moest werken omdat er misschien een gewonde soldaat binnen was gekomen, maar toen Achilles bij de tent aan kwam en ze hem wisten te vertellen dat de mannen van Agamemnon Patrokles op hadden gewacht, wist hij ergens als hoe laat het was. Vol woede stormde hij de tent van Agamemnon binnen, de wachters bij de deur aan de kant duwend. 'Als je het ook maar waagt om hem aan te raken met één vinger, ik zweer ik doe je wat!' riep hij verwoed uit. Achilles was in staat de koning een stomp tegen zijn neus te geven, maar hij wist zich nog in te houden. In al zijn woede had hij niet eens door dat Patrokles in de hoek van de tent stond.

Agamemnon keek met een stalen gezicht naar de opening van de tent, terwijl hij ieder moment Achilles verwachtte. Het was een geweldige zet geweest om zijn vriend te ontvoeren en hem daarmee over te halen om mee te vechten. Zijn broer Menelaos had hem die tip gegeven en het zou een geweldige zet worden. Éindelijk zouden ze Achilles weer zover krijgen om te gaan vechten. Met een nonchalante blik keek hij opzij en bekeek hij de jonge man. Relaties tussen mannen waren niet vreemd onder de Grieken en zelf was hij er ook niet onbekend mee. Hij probeerde in hem te zien wat Achilles aan trok. Hij hoopte dat het zijn donkere haar was, want dat was erg gemakkelijk eraf te knippen. Of- Op hetzelfde moment kwam Achilles de tent binnen stormen en ontstond er een brede glimlach op Agamemnons gezicht. 'Ik had je veel eerder verwacht,' grijnsde Agamemnon, waarna hij op stond en richting de man liep. 'Oh, maar ik ga hem niet aan raken, wees daar maar niet bang voor. Ik heb daar mijn soldaten voor.' Hij gebaarde naar de mannen in de hoek en glimlachte nogmaals breed. 'Je weet vast wat ik nu van je ga vragen.'

Patrokles vermeed de blik van Agamemnon en staarde met een afwachtende blik naar de opening van de tent. Achilles zou nu vast door hebben dat hij niet zou komen én niet meer bij de ziekentent was. Terwijl hij dat bedacht, kwam Achilles op hetzelfde moment de tent binnen stormen en zuchtte Patrokles opgelucht. Hij hoorde de kwade woorden van Achilles aan en keek hem met een nerveuze blik aan. Hij vond het een vreselijk idee dat hij door Agamemnon gebruikt werd om Achilles ergens toe te dwingen waar hij zelf niet achter stond. 'Het is het niet waard, Achilles,' probeerde hij de koning te over stemmen. 'Ik- ik red me wel.' Hij probeerde Achilles' blik te vangen en keek hem vervolgens smekend aan. Agamemnon zou zich vast bedenken na paar dagen en Patrokles toch weer vrij laten. Dat hield hij zichzelf voor.

'Als iemand hem met één vinger aanraakt ben jij degene die mijn wraak zal voelen, Agamemnon.' siste hij tussen zijn tanden door en keek op toen hij Patrokles ineens hoorde praten. Achilles kon al zien hoe zijn kaak was opgezwollen en dat maakte hem enkel en alleen maar bozer. 'Je laat hem gaan. Nu.' Hij probeerde zijn woede te beheersen, maar voelde hoe zijn vuisten strak gespannen naast zijn lichaam hingen. 'Het interesseert me niet wat je me gaat vragen, zolang je Patrokles vast houdt is het antwoord toch nee.' zei hij, terwijl hij een paar stappen dichter naar de koning zetten. 'Je bent een dwaas Agamemnon, nog een grotere dan ik had verwacht.'

Agamemnon keek Achilles met een blik vol plezier aan en zag hoe hij enkele stappen naar hem toe zette. Onmiddellijk kwamen zijn wachters ook dichter naar hen toe, zodat ze in konden grijpen als het mis ging. 'En jouw vriendje zal uiteindelijk diegene zijn die het meeste pijn zal voelen. Of misschien jij wel, als ik zijn hals doorgesneden heb.' Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en seinden naar zijn wachters, die een mes op Patrokles' nek legden. Achilles mocht weten hoe serieus hij dit meende. 'Ik wil dat je weer mee gaat vechten. Ik weet zeker dat jij goed beseft dat je onmisbaar bent in ons leger.' Hij draaide zich ondertussen om en liep naar Patrokles toe. Uit zijn riem haalde hij zijn eigen mes en pakte tegelijkertijd Patrokles hand vast. 'Je vriendje kan vast wel wat vingers missen, niet waar? Ik laat hem niet gaan, voordat we een deal hebben gesloten. En als je moeilijk gaat doen, dan weet je wie eronder lijdt.' Hij keek Achilles serieus aan en legde zijn mes op Patrokles' wijsvinger. 'Wat heb je ervoor over om hem weer terug te krijgen?.'

Achilles kon voelen hoe zijn kaak en hals zich aanspande bij de woorden van Agamemnon. Hij probeerde van buiten kalm te blijven, maar van binnen kookte hij van woede. 'Ik zei blijf van hem af...' siste hij toen Agamemnon naar Patrokles liep. Toen hij zelf een paar passen in die richting zette, voelde hij de armen van twee wachters om zijn pols. Met één ruk trok hij zich los en keek hij de twee zonder iets te zeggen aan. 'Ik weet dat ik onmisbaar ben in dat leger van je, ik ben niet achterlijk Agamemnon.' Als hij niet onmisbaar was geweest, was hij in de eerste plaats niet meegekomen naar Troy. Hij liet zijn blik op Patrokles vallen, waardoor zijn blik zachter werd, maar toen hij Agamemnon weer aan keek, verharde zijn blik weer.

Agamemnon keek twijfelachtig toe hoe Achilles naar hem toe kwam lopen en zich los rukte uit de greep van de soldaten. Als hij echt Agamemnon wilde doden, dan kon hij dat gemakkelijk doen. Hij kon zichzelf ook nog eens veilig uit de tent vechten. 'Oké, laten we een deal sluiten,' begon Agamemnon, terwijl hij zijn mes op Patrokles' hand hield. 'Morgen ga je mee vechten. Als ik hoor dat je daar bent gezien én dat je goed hebt gevochten, dan laat ik je vriend vrij. Niet eerder. En je weet wat er gebeurt als je niet verschijnt óf als je zo dom bent om te proberen om hem te bevrijden.' Hij stopte zijn mes terug in zijn riem en sloeg vervolgens Patrokles hard op zijn kaak. Om de boodschap nog duidelijker te maken, sloeg hij de man ook nog hard in zijn buik, zodat hij voorover boog van de pijn en zacht kreunend op adem probeerde te komen. Patrokles zakte door zijn benen van de pijn en werd enkel nog omhoog gehouden door de armen van de soldaten. Hij had niet eens meer de kracht om Achilles te waarschuwen voor het plan van Agamemnon.

Achilles keek gepijnigd toe hoe Patrokles op de grond zakte en wilde naar hem toe gaan, hem bevrijden, hem mee terug nemen naar een plek waar ze veilig waren. Een plek waar ze samen konden zijn zonder dat er mensen gebruik probeerde te maken van hun relatie. 'Als jij of één van je soldaten hem ook nog met één vinger aanraakt hierna- ik zweer het je Agamemnon - ik maak je af, al betekend dat dat ik daarmee ten onder ga.' siste hij zacht, zodat alleen de koning hem kon horen. In zijn hoofd probeerde hij een manier te vinden om Patrokles hier weg te krijgen. Hij zou de mannen in de tent aan kunnen, met gemak, maar hij zou het nooit uit het kamp maken met Patrokles samen. 'Als hij morgen niet in mijn tent is als ik terugkom van het slagveld, weet ik je te vinden.'

Tijdens de bedreigende woorden van Achilles zette Agamemnon een stap achteruit en bekeek hij de man peilend. Hij twijfelde er niet aan dat Achilles hem zou doden. 'Wij gaan dan misschien ten onder, maar je vriendje ook,' siste Agamemnon terug. 'Daar zorgen mijn soldaten wel voor. En wil je dat op je geweten hebben?' Hij moest vervolgens lachen, terwijl hij van Patrokles weg liep en weer op zijn troon ging zitten. 'Werkelijk waar, Achilles, ik had je nooit als zó dom beschouwd. Ten eerste neem je je geliefde mee naar een óórlog en als tweede ben je dan ook nog eens zo onvoorzichtig om te laten zien dat je met hem samen bent. Je wist toch dat ik iets of iemand zocht om je te chanteren? En ik nog eens denken dat het een vrouw zou zijn,' bulderde Agamennon door de tent heen. Hij wilde Achilles voor schut zetten, niet alleen voor de legerleiders, maar voor het hele kamp. 'Als ik jou was, dan zou ik hem gewoon links laten liggen. Hij is- niets! Geen prins, geen koning, niet eens een goede soldaat. Ik heb nog wel een dochter, iemand met royaal bloed, die je imago veel beter zou steunen.'

Achilles voelde hoe zijn vuisten begonnen te trillen van woede. In zijn gedachten zag hij voor zich hoe zijn mes zich zou begraven in Agamemnon's nek, hoe het bloed zijn handen rood deed kleuren en hoe de geur hem deed denken aan het slagveld. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat Patrokles naar hem keek en zijn hoofd schudde. Achilles voelde direct hoe zijn handen zich wat begonnen te ontspannen, al was hij zijn woede nog lang niet kwijt. De woorden die hij wilde zeggen slikte hij in en zwijgend beende hij de tent uit, naar zijn eigen tent waar hij een slapeloze nacht tegemoet ging.