Tent van Alena

-

Na hun wandeling langs de kust had Achilles nog wat moeten regelen met de Myrmidonen en Patrokles had de kans gezien om Alena te bezoeken. Tijdens hun reis naar Troy toe waren ze bevriend geraakt, omdat Patrokles benieuwd was naar hun geloof en dus allerlei vragen had gesteld. In het gedeelte van Griekenland waar Achilles en Patrokles woonden, was niemand erg bezig met de aanbidding van Goden, dus het was voor hem erg nieuw geweest. Sindsdien zagen ze elkaar elke dag weleens en beschouwde Patrokles haar als zijn beste én enige vriendin. Hij bleef buiten de tentflap van haar tent staan en riep haar naam. Eerder liep hij altijd gewoon naar binnen, maar Alena had hem gewaarschuwd dat hij dat niet meer mocht doen. De priesteressen van Zeus mochten zich enkel aan de Oppergod zelf openbaren en geen enkele man mocht hen zonder hun jurken zien. Hij bleef dus geduldig wachten en keek ondertussen om zich heen.

Alena was net bezig om haar schone jurken op te vouwen, toen ze haar naam hoorde. Ze wist direct wie er voor haar tent stond, dus liet ze de jurken voor wat ze waren en liep ze naar buiten toe. 'Hé!' kirde ze enthousiast en glimlachte breed. 'Ik dacht al, wanneer komt hij nou eens.' grapte ze en kneep haar ogen samen door de felle zon. 'Waar heb je de hele dag uitgehangen?' vroeg Alena nieuwsgierig, terwijl ze alvast richting de rand van het kamp begon te lopen. Normaal kwam Patrokles altijd eerder op de dag, dus ze was nieuwsgierig wat hij al die tijd had gedaan. Inmiddels wisten ze veel van elkaar, ondanks dat ze elkaar nog niet zo lang kende. Ze had altijd het idee gehad dat Patrokles haar veel vertelde en andersom gold hetzelfde.

Patrokles glimlachte breed toen Alena de tent uit kwam lopen en al snel volgde hij haar naar het strand toe. 'Ik weet het, ik ben later dan normaal,' bekende hij, waarna hij haar hand vast pakte en haar nog wat sneller naar het strand nam. Toen ze ver uit het gehoorsveld waren van de krijgers keek hij haar met een glunderende blik aan. 'Achilles en de Myrmidonen doen niet meer mee met de strijd. Agamemnon heeft hem zo kwaad gemaakt dat hij weigert om nog te vechten.' Ook hij hield zijn hand boven zijn ogen, zodat hij haar kon aan kijken zonder last te hebben van de zon. 'En we hebben de ochtend samen doorgebracht op het strand een stuk verderop. Ik- ik heb trouwens je advies opgevolgd en hem gevraagd over hem en- en, ehm, vrouwen.' Hij bloosde en keek van haar weg. Enkele dagen eerder had hij haar verteld over zijn twijfel of Achilles misschien naast hem ook het bed wou delen met vrouwen. Het was fijn om iemand te hebben die hem niet veroordeelde en aan wie hij alles kwijt kon.

Alena had al allerlei geruchten door het kamp horen gaan over Achilles en zijn krijgers, maar ze wist niet wat er nou waar van was. Daarbij wist ze ook niet dat het Agamemnon was geweest die ervoor had gezorgd dat Achilles niet meer wilde vechten. Aan zijn blik te zien was Patrokles enkel en alleen maar blij dat zijn vriend niet meer wilde vechten, wat natuurlijk begrijpelijk was, maar Alena dacht enkel aan de levens die verloren zouden gaan doordat Achilles niet meer mee zou vechten. Ze zou vanavond Zeus om extra steun vragen voor de strijd van de komende dagen. 'Ik ben blij dat jullie weer eens wat tijd samen hebben door kunnen brengen.' zei ze oprecht en glimlachte. 'En, wat heeft hij gezegd?' Alena was altijd voor eerlijkheid en openheid geweest en zeker in een relatie, het was goed dat Patrokles het had gevraagd, ze had namelijk wel doorgehad hoe erg hij ermee zat.

Patrokles zuchtte diep, waarna hij plaats nam op het strand en met zijn hand door het zand heen ging. Hij klopte vervolgens op de plaats naast hem in het zand en keek Alena afwachtend aan. 'Soms verlangt hij er wel naar,' begon Patrokles zachtjes, 'maar hij doet het nooit. Ik- ik denk dat hij er toch wel meer naar verlangt dan dat hij zegt, maar dat hij mij gewoon niet wil kwetsen.' Hij zuchtte nogmaals, maar glimlachte vervolgens en legde een hand op haar schouder. 'Maar genoeg over mijn relatie. Dit is maar een klein dingetje, verder was de ochtend geweldig. Hoe gaat het met jou? Hoe was de offering van gisteravond gegaan? Ik weet zeker dat Zeus mee keek, ik zag het offervuur namelijk helemaal vanaf het kamp!' Sinds hij met Alena over het geloof was begonnen te praten, had hij steeds meer bewondering voor de Goden gekregen. Het had zijn geloof des te sterker gemaakt en hij vond het dan ook heerlijk om al haar verhalen over de Goden te horen.

'Hij heeft in ieder geval wel de waarheid verteld, dat is al erg belangrijk, vind je niet?' zei Alena, terwijl ze naast hem plaatsnam in het zand. Ze streek haar jurk glad en liet haar blik over het water glijden. 'Je weet dat ik het niet erg vind om over jou leven te praten!' grinnikte ze, soms was zijn leven zoveel interessanter dan dat van haar. Hij had altijd verhalen over hem en Achilles en soms over de Myrmidonen en wat zij hadden gedaan. 'De offerring ging ontzettend goed!' Het vuur was inderdaad erg groot geweest en meerdere mensen hadden haar verteld dat ze de aanwezigheid van de oppergod hadden gevoeld. Er waren zelfs mensen die zeiden dat ze hem hadden gezien die avond, maar Alena wist soms niet meer wat ze nou wel en niet kon geloven. 'En verder gaat het altijd goed, dat weet je.' Ze had ontzettend veel moeite moeten doen om mee naar Troy te kunnen, dus ze was extra blij dat ze hier nu was.

'Ja, ik ben blij dat we inmiddels op een punt in onze relatie zijn dat we elkaar de waarheid durven te vertellen,' glimlachte Patrokles, waarna hij toch zuchtte. 'Echter kunnen we de waarheid niet aan anderen vertellen. Alleen de jij en de Myrmidonen weten over onze relatie. Soms... soms zou ik gewoon willen dat we gewoon eerlijk kunnen zijn en niet alles stiekem moeten doen.' Hij leunde achterover in het zand en ging vervolgens helemaal plat liggen. Zijn grootste wens was om ook werkelijk met Achilles te trouwen en vervolgens een rustig leven te hebben aan de zee. Echter wist hij dat dat er nooit in zou zitten: Achilles zou altijd voor de strijd kiezen en daar paste geen rustig leven bij. En Patrokles wist ook dat hij Achilles overal zou volgen. 'Hij gaat me trouwens helpen met vechten. En dat is maar goed ook, als ik nu mee zou vechten, dan zou ik na enkele seconden neergeslagen worden.' Een rilling trok over zijn rug, waarna hij Alena aan keek. Hij wist niet of Achilles hem snel genoeg kon klaar stomen voor de strijd.

Alena volgde zijn voorbeeld en ging ook plat in het zand liggen. De lucht was blauw en er was geen wolkje te bekennen. 'Maar jullie hebben elkaar, dat is het belangrijkste toch? Ik snap best dat het moeilijk is om het achter te houden, maar-' Ze staakte haar zin en dacht na over hoe ze dit het beste kon verwoorden. 'Maar jij houdt van Achilles en Achilles houdt van jou en dat is het aller belangrijkste, vind je ook niet?' Met haar vinger tekende Alena afwezig figuurtjes in het zand naast haar en kwam weer overeind toen Patrokles begon over vechten. 'Jij vechten?' giechelde ze. 'Ik had je nooit ingeschat als het type dat graag zou willen vechten.' Ze vond hem eerder iemand die de soldaten hielp na de gevechten. Ze had gehoord dat hij erg veel wist over helende planten en ze durfde erom te wedden dat hij Achilles na zijn strijd altijd oplapte als dat nodig was.

Patrokles zweeg, zelfs toen ze lachte, en bleef naar de lucht staren. 'Ik wil ook niet vechten, maar elke man moet mee vechten. Je bent een lafaard als je in het tent blijft. Mannen gaan je haten. Achilles heeft mij lang genoeg buiten het slagveld gehouden, maar dat zal hij niet de hele oorlog kunnen doen. Uiteindelijk zal ik moeten vechten. En- en ik heb nog nooit iets zo erg gevreesd in mijn leven.' Nerveus wreef hij met zijn hand door het zand heen en keek Alena vervolgens zijdelings aan. Per strijd vielen er tientallen strijders, misschien wel honderden, en daar zou Patrokles bij horen als hij niet snel begon met trainen. Dan was het niet Achilles die hem verliet, maar Patrokles die Achilles zou verlaten. 'Je hebt gelijk. Dat is inderdaad het allerbelangrijkste,' zei hij vervolgens met een voorzichtige glimlach.

'Hoezo ben je een lafaard als je niet meevecht?' vroeg ze verward. Alena kon zich niet voorstellen dat mensen Patrokles zouden gaan haten omdat hij niet meevocht. Hij kon zich op andere fronten nuttig maken toch? 'Waarom meld je je niet aan bij de geneesheren? Ik weet zeker dat ze je daar goed kunnen gebruiken en dan ben je ook nuttig bezig toch?' opperde ze en glimlachte kort. 'Ik zou je niet haten als je niet gaat vechten, ik zou het juist heel moedig vinden als je beslist om je ergens voor anders in te zetten en ik weet zeker dat Achilles het met mij eens is.' Ondanks dat Alena tegen de oorlog was, was ze toch meegegaan: haar nieuwsgierigheid won altijd van haar verstand.

Patrokles glimlachte om Alena's goedbedoelde woorden en keek haar zijdelings aan vanaf de positie waarin hij lag. 'Het is een schande als je niet mee vecht. Al die mannen riskeren hun leven, terwijl ik gewoon veilig in mijn tent blijf. Dat- dat wordt niet getolereerd in dit leger.' Hij beet op de binnenkant van zijn lip en haalde zijn schouders op. 'De geneesheren zijn een groep mannen die speciaal gekozen zijn. Alleen de beste mogen in het kamp blijven en vervolgens de gewonde mannen helpen. Ik- ik kan misschien proberen om erbij te komen. Ik heb Achilles en de Myrmidonen nu al zo vaak opgelapt dat ik toch wel van mezelf mag zeggen dat ik een goede geneesheer zou zijn,' grinnikte hij, waarna hij overeind ging zitten en de zee bekeek. Haar woorden over Achilles lieten hem opnieuw lachen en hij rolde met zijn ogen. 'Achilles vindt alle plannen goed waarbij ik in het kamp blijf. Ik wil gewoon voor eens bewijzen dat ik net zo-' Hij fronste en zocht naar de juiste woorden. 'Net zo goed een krijger ben als Achilles.'

'Ik heb er tot nu toe anders niemand over gehoord.' Niemand durfde een woord te reppen over Patrokles: ze waren allemaal bang voor Achilles en Alena gaf ze geen ongelijk. 'En anders wordt je de persoonlijke geneesheer van de Myrmidonen, ik weet zeker dat ze dat geen probleem vinden.' giechelde Alena die omkeek toen ze haar naam hoorde vanuit de tent. 'Wie weet als je hard genoeg traint, wordt je net zo als Achilles, maar ik moet nu gaan, volgens mij hebben ze me nodig daar binnen.' giechelde ze en stond op. 'Ik spreek je nog wel Patrokles en doe Achilles de groeten van me.' Na Patrokles nog kort omhelst te hebben, liep ze de tent weer binnen, waar ze meteen aan het werk werd gezet.

- the end.