Miami Beach

-

Het had even geduurd, voordat Patrokles een plan had voor een nieuwe date. Hij had het veel te druk gehad met zijn nieuwe hond, om er überhaupt over na te denken, ondanks dat hij er erg naar uit keek om weer iets te gaan doen. Daarbij zat Achilles nu officieel in het vaste team en had hij ook zijn handen vol aan zijn verantwoordelijkheden. Wel belde hij veel met Achilles en kwam hij de laatste keer op het idee om samen met hun honden naar het strand te gaan. Iets buiten de populaire stranden van Miami was er een strand waar honden welkom waren. Met een enthousiaste grijns op zijn gezicht liep Patrokles nu dus ook met Amigo naar het appartement van Achilles. Ze zouden met zijn auto gaan, gezien het niet op loopafstand was en er geen openbaar vervoer naartoe ging. Hij klopte op de deur van Achilles en wachtte geduldig af. Hij was zelf gekleed in zijn zwembroek en een shirt. Het was namelijk een prachtige en warme dag en misschien zouden ze wel kunnen gaan zwemmen.

Achilles had Amie al aangelijnd en trok zelf een tanktop aan boven zijn zwembroek. Hij was deze ochtend nog wezen sporten en was net onder de douche uitgekomen. Patrokles zou zijn kant op komen en vervolgens zouden ze met de auto samen naar het strand rijden om met de honden te lopen. Door Achilles' drukke schema had het even geduurd voordat ze weer wat af konden spreken, maar gelukkig had hij vandaag een vrije dag. Dat hij in het vaste team zat betekende niet alleen dat hij harder zijn best moest doen, maar ook dat hij persconferenties moest houden en ineens bij allerlei andere zaken aanwezig moest zijn. Toen hij geklop op zijn deur hoorde, slingerde hij zijn rugzak over zijn rug, zette hij zijn zonnebril op, pakte hij de riem Amie en deed hij open. 'Hé.' zei hij met een kleine glimlach en keek hoe Amie nieuwsgierig op Amigo afliep en begon rond te snuffelen.

Patrokles keek toe hoe de deur open gedaan werd en zette zijn zonnebril in zijn haren, zodat hij Achilles duidelijk zou zien. 'Hé Achilles,' glimlachte hij, waarna hij kort knipoogde en vervolgens naar de twee honden keek, 'en hé Amie. Dit is Amigo. Hij kan wat verlegen zijn, dat heeft ie vast van zijn nieuwe baas geleerd.' Patrokles grinnikte kort en liep vervolgens met Achilles naar de auto toe. 'Hoe gaat het met alle drukte?' vroeg hij benieuwd. Het was groot nieuws geweest in Florida en de rest van Amerika dat de Miami Dolphins een nieuwe vaste speler hadden. Patrokles had hem zelfs een keer met zijn gezicht op televisie gezien. Eenmaal bij de auto zette hij zijn grote rugzak in de achterbak en moest hij lachen. 'Omdat jij de vorige keer getrakteerd had, heb ik besloten om nu eten mee te nemen. En wees niet bang, het is allemaal gezond. En ik heb ik veel lekkers voor Amie mee.' Hij kriebelde de hond onder zijn kin en liet vervolgens beide honden de auto in springen.

Achilles moest lachen. 'Ja daar is je baas inderdaad wel erg goed in, dat verlegen zijn.' grinnikte hij en opende hij zijn auto. Nadat hij zelf ook zijn rugzak in de auto had gelegd moest hij lachen. 'Het is druk, heel erg druk.' gaf hij toe. 'Maar het is wel erg leuk.' Gelukkig duurde het met de auto niet erg lang om bij het strand te komen. Nadat hij zijn auto had geparkeerd, de hond en zijn tas had gepakt liep hij met Patrokles naar het strand. Hij liet Amie los, die al richting de zee begon te rennen en richtte zich op Patrokles. 'En hoe gaat het met jou en je werk? Al bezig met het zoeken naar een nieuwe baan?' vroeg hij nieuwsgierig en keek hem aan.

Patrokles volgde Achilles' voorbeeld en deed ook Amigo's riem los. Hij bleef echter een beetje besluiteloos rond Patrokles hangen. Pas toen hij aan gaf dat hij ook mocht gaan rennen, ging hij achter Amie aan. 'Ik- toevallig heb ik gisteren de muziekschool gebeld. Ik mag sollicitatie doen,' vertelde hij met een brede glimlach. Ondanks dat hij het heel spannend vond, was hij ook wel een beetje trots dat hij het toch gedaan had. Nu moest hij echter nog wel een goede sollicitatie neerzetten. 'En mijn andere werk gaat goed... De vakantie is net voorbij, dus ze hebben gelukkig wat concentratie opgebouwd,' lachte hij, waarna ze aan kwamen bij de waterlijn. Patrokles deed zijn schoenen uit en ging in het water lopen. De zee in Florida was nooit koud, het had altijd een heerlijke temperatuur. 'Maar ik ben vooral druk bezig met Amigo,' glimlachte hij.

'Echt?' vroeg Achilles enthousiast toen Patrokles zei dat hij mocht solliciteren bij een muziekschool. 'Echt super! Ik hoop dat je wordt aangenomen.' zei hij met een kleine glimlach. Hij vond muziek veel beter bij hem passen dan geschiedenis, maar het was natuurlijk Patrokles' leven, niet dat van hem. 'Je kan het natuurlijk ook combineren.' zei hij, terwijl hij een stok van het zand pakte en deze gooide. Lachend keek hij toe hoe de honden er beide achteraan rende. 'Overdag geschiedenis, 's avonds muziek.' Ook Achilles trapte zijn slippers uit en liep tot zijn knieën het water in. 'En hoe bevalt het nu? Het leven met een hond? Het is een stuk minder saai he?' lachte hij. Sinds hij Amie had was zijn leven een stuk voller, maar ook een stuk leuker. 'Is 'ie al een beetje gewend?'

Patrokles glimlachte bij het horen van Achilles' enthousiasme en knikte instemmend. 'Ik hoop ook dat ik aangenomen word. Ik zou het best kunnen combineren, overdag geschiedenis en 's avonds muziek.' Hij zou wel een plek nodig hebben voor Amigo, maar wie weet mocht hij wel bij Achilles en Amie blijven tijdens die avonden. Anders kon hij altijd nog in het asiel terecht voor die drukke avonden. 'Het is geweldig met Amigo,' zei Patrokles gemeend, terwijl hij met een bescheiden glimlach zijn schouders op haalde. 'Ik- ik voel me stukken minder eenzaam. Ik leef al zo lang alleen en ik had nooit beseft dat ik behoefte had aan gezelschap.' Amie en Amigo kwamen terug rennen met de stok - Amie had hem in haar mond - en Patrokles gooide de stok weer weg, zodat de honden al snel weer erachteraan renden. 'En ik geloof dat hij wel gewend begint te raken,' zei Patrokles bedachtzaam, waarna hij moest lachen. 'Hij ligt ook elke nacht bij mij in bed. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om hem weg te sturen.'

Achilles herkende het gevoel van eenzaamheid maar al te goed, dat was ook precies de reden dat hij een hond wilde hebben en hij kon met veel overtuiging zeggen dat een hond het beste gezelschap was bij liefdesverdriet. Ondanks dat hij het nooit wilde toegeven, had hij er nog lang met de break-up in zijn hoofd gezeten. Gelukkig hielp het ook dat hij nu in het vaste team van de Dolphins zat en meer kon trainen en hij sprak natuurlijk geregeld met Patrokles. 'Gelukkig.' lachte hij en grinnikte toen hij vertelde dat Amigo altijd bij hem sliep. 'Ja, daar betrap ik Amie ook zo nu en dan op.' gniffelde hij. 'Maar ze weet dat het niet mag, dus als ze doorkrijgt dat ik wakker wordt, springt ze er meteen af.' Ze was een erg slimme hond.

Patrokles keek Achilles vanachter zijn zonnebril aan en grijnsde naar hem. 'We kunnen geen nee zeggen tegen onze honden,' lachte hij, waarna hij naar Amigo en Amie gebaarde, 'en dat weten zij maar al te goed.' Hij liep weer het water uit en zocht in zijn tas naar het grote laken dat hij had meegenomen. 'Ik hoop dat je niet ontbeten hebt, want ik heb een heleboel voedsel mee.' Hij spreidde het laken op een wat platter stuk zand uit en nam er zelf op plaats, terwijl hij het voedsel begon uit te stallen. Hij had allerlei soorten brood, beleg, fruit en drankjes mee. Ondertussen smeerde hij ook de delen van zijn lichaam in die niet bedekt waren door zijn zwembroek en shirt. Hij had een vrij lichte huid en hij wist van zichzelf dat hij zo rood als een krab zou worden als hij zich niet in smeerde. Toen dat ook klaar was, leunde hij achterover op zijn armen en bekeek hij Achilles.

'Helaas wel.' lachte hij en keek naar alles wat Patrokles aan het uitstallen was. 'Ik heb wel ontbeten, maar van eten krijg ik nooit genoeg, dus dat komt wel goed.' lachte hij en nam ook plaats op het kleed. Gelukkig stond er niet al teveel wind: het zou zonde zijn als het eten vol met zand zou zitten. Hij kon zien dat Patrokles de moeite had genomen om er iets leuks van te maken en dat kon Achilles wel waarderen. 'Het ziet er in ieder geval heerlijk uit!' lachte hij en glimlachte toen Patrokles zichzelf begon in te smeren. Zelf was hij vrij bruin dus hij was nooit zo strikt met insmeren - ondanks dat zijn moeder er altijd op hamerde toen hij jong was. 'Oh, ik was het bijna vergeten!' lachte hij toen hij naar zijn tas reikte en er een fles champagne uithaalde. 'Hij was nog over van een feestje, dus ik dacht, misschien kunnen we weer een toast uitbrengen.' grinnikte hij en haalde twee plastic bekertjes tevoorschijn. 'Ik had geen champagne glazen meer.' lachte hij.

Met grote ogen keek Patrokles toe hoe Achilles de champagne fles tevoorschijn haalde en met een lach nam hij één van de plastic bekers over. 'Dat maakt het helemaal af,' glimlachte hij, waarna hij Achilles de twee bekers in liet schenken en zijn glas omhoog hield. 'Op een tweede date,' grinnikte Patrokles, 'waarvan ik heel blij ben dat ik hem met jou mag doorbrengen.' Hij nam een slok van de champagne en legde vervolgens zijn vrije hand op de zijne. Zo gleed hij heel zacht en bijna niet merkbaar met zijn duim over zijn huid heen. Al snel roken de honden ook dat er allerlei eten uitgestald was en kwamen ze naar het laken toegerend. Doordat Amigo op hem sprong, moest hij noodgedwongen Achilles' hand los laten en hield hij zijn hond lachend vast. 'Sorry, ik heb hem nog voor geen meter opgevoed,' lachte hij, waarna hij Amigo weer op het zand neer zette en gebaarde dat hij moest gaan zitten.

Achilles moest lachen en knikte. 'Ik wilde nog naar de winkel gaan om plastic champagne glazen te halen, maar om eerlijk te zijn was ik het helemaal vergeten.' lachte hij en schonk de glazen vol. 'En dat er hopelijk nog meer mogen volgen.' zei hij met een knipoog en keek kort naar hun handen die elkaar raakte. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht, maar al snel werden ze verstoord door hun honden die kwamen aanrennen. 'Amie, zit.' zei hij streng, waarna de hond braaf ging zitten op het zand. 'Valt me toch wel een beetje tegen hoor Patrokles.' lachte hij, quasi-verontwaardigd en keek naar al het eten. Hij wist niet wat hij nou als eerste zou nemen, maar pakte uiteindelijk met zijn vork wat stukjes fruit uit de fruitsalade. 'Heb je hem zelf gemaakt?' vroeg hij nog met half volle mond en begon te lachen. 'Het smaakt echt goed!'

Hij keek Amigo op dezelfde strenge manier aan als Achilles deed en richtte zich vervolgens weer op hem. 'Misschien moet hij eens bij jou en Amie blijven, misschien leert hij dan nog wel eens iets,' grinnikte hij. Hij had zijn zonnebril in zijn haren gezet, zodat hij Achilles goed aan kon kijken, en glimlachte breed. 'Alles is zelf gemaakt. Mijn opa maakte dit vroeger altijd. Hij noemde het altijd zijn specialiteit.' Hij nam ook een hap van het fruit en begon vervolgens wat broodjes te smeren. Daarna haalde hij uit zijn tas twee grote botten en gaf deze aan de honden, zodat ze er voldaan aan begonnen te knagen. Terwijl hij wat broodjes at, besloot hij zijn vrije hand opnieuw op die van hem te leggen en weer met zijn duim rondjes te draaiden op zijn huid. Hij was niet goed in zulke dingen, zoals flirten en daten, maar net voelde het goed, dus leek het hem een goed besluit om het weer te doen. Anders zouden ze nooit ergens komen en bleef het bij praten en honden. 'Hoe gaat het trainen met het vaste team?' vroeg hij ondertussen benieuwd.