De Trojaanse vlakte

-

Zeus zag Dido al volgens het plan buiten de stadsmuur staan en daalde af naar haar. Terwijl zij Troy had ontsnapt, had hij ervoor gezorgd dat enkele Myrmidonen dachten dat er allerlei Trojaanse soldaten buiten de muur stonden, dichtbij het Griekse kamp. Het had hem maar weinig moeite gekost. Als het goed was, zouden in een mum van tijd de Myrmidonen en Achilles bij Dido zijn. Zo kon ze het Griekse kamp in komen en Agamemnon doden. Niemand zou ooit denken dat Zeus erbij betrokken was. 'Ik ben er om je te begeleiden naar het Griekse kamp,' glimlachte Zeus, terwijl hij zijn arm aan bood. 'De Myrmidonen zullen nooit zo dichtbij de stadsmuren durven.' Hij liet kort zijn ogen over haar lichaam glijden en eindigde met een doordringende blik in haar ogen. Misschien kon hij haar net als Alena naar het strand leiden als ze eenmaal bij de Grieken was.

Het had even geduurd voordat Dido de stad uit was. Ze had een hoop werk verricht binnen de muren en ze had een hoop vertrouwen moeten winnen van de Trojanen. Ze gaf ze geen ongelijk met alles wat er nu aan de hand was, ze hadden al het recht om wantrouwig te zijn tegenover vreemde. Gelukkig had ze hier en daar wat extraatjes die haar hadden geholpen. Gehuld in Trojaanse kledij stond ze buiten de muren te wachten en al snel zag ze Zeus. Met een klein glimlachje op haar gezicht liep ze naar hem toe. 'Daar twijfel ik niet aan, ze zouden wel gek zijn om hier naartoe te komen.' zei ze, terwijl ze haar jurken met één hand optilde en zo over het zand richting het Griekse kamp liep. 'Dus nog één keer voor de duidelijkheid. Ik beveel Achilles om Agamemnon te vermoorden en zorg ervoor dat ik het Griekse kamp binnen kom om te kijken of alles wel verloopt zoals we willen. Als Agamemnon dood is zit mijn taak erop, dat was de afspraak toch?' Ze liep niet graag tussen de mensen en al helemaal niet als ze zich zo moest inhouden. Ze was dan wel een godin, maar het was niet de bedoeling dat mensen daar vanaf wisten. Het was dus aan Dido om zich gedeisd te houden in het bijzijn van de mensen. 'En de andere goden, de goden die de Trojanen niet steunen? Wat doe je met hen als ze achter dit plan komen?'

Zeus liep met haar mee richting het Griekse kamp en zorgde ervoor dat hij goed om zich heen zou kijken, zodat hij de Griekse soldaten al van kilometers verderop zou opmerken. Hij wilde niet dat hij gezien wou worden. 'Dat is inderdaad het plan,' stemde hij in. 'Misschien heb ik je nog wel voor wat andere taken nodig in het kamp, maar dat zien we dan wel. Probeer in elk geval het vertrouwen van wat Grieken te krijgen. Dan wordt het infiltreren stukken makkelijker.' De goden zaten op zijn lip, waardoor hij niet zelf het kamp in de gaten kon houden. Hij kon hooguit vanuit zijn paleis de Grieken bekijken. 'Ze komen niet achter het plan. Ik zal ze vertellen dat het een simpele speling van het lot is. Daar kunnen Goden zelfs niet tegenin. Als het lot wil dat de Trojanen overwinnen, dan zij het zo.'

'Andere taken? Dat was niet de afspraak Zeus...' merkte ze op en sloeg haar armen over elkaar heen. Ook zij wilde dat de Trojanen deze oorlog zouden winnen, maar ze zou zich niet zo tussen de Grieken wagen om het vuile werk van Zeus uit te knappen. 'Vertrouwen winnen moet wel lukken.' Ze gooide gewoon haar charmes in de strijd. Daarmee kon ze krijgen van ze wilde en anders kon ze hier en daar wat mensen om haar vinger winden met haar krachten. 'Een speling van het lot? Ze zijn niet gek Zeus, ze komen er vroeg of laat achter en als dat gebeurt wil ik er zeker van zijn dat ik ze niet op mijn dak krijg. Het is al erg genoeg dat ik dit alles achter hun rug om doe, ik wil hun wraak niet over me heen krijgen.'

'En wie ben jij om de koning der Goden tegen te spreken?' fronste hij diep, terwijl hij haar peilend aan keek. Misschien moest hij maar eens leren wat er gebeurde als ze niet deed wat hij zei. Een tijdje in Tartarus zou haar misschien wel goed doen. Hij had haar juist gekozen omdat ze te vertrouwen was, maar daar begon hij nu al aan te twijfelen. 'Integenstelling tot jóú geloven de andere Goden mij wel. Als ik zeg dat het het lot is geweest, dan is het zo. En ze mogen het zo erg betwijfelen als ze willen, mijn woord is wét. En als ze jou iets aan doen, dan krijgen ze met mij te maken, oké? En dan denken ze de volgende keer wel twee keer na.' Hij kneep geruststellend in haar arm en liep vervolgens stug door. Hij wilde niet de ontmoeting met de soldaten missen.

Dido keek haar aan. 'Je hebt mij voor een reden gekozen. Er zal vast iets zijn dat ik heb dat andere niet hebben dat je goed kan gebruiken in deze missie van je. Ik kan nog altijd nee zeggen.' merkte ze op en keek hem aan. Hij mocht dan wel de oppergod zijn, maar dat bekende niet dat hij mocht bepalen hoe zij zich zo gedragen. Ze waren inmiddels bijna bij het kamp van de Grieken, dus stopte ze met lopen. 'Ik denk dat ik het vanaf hier in mijn eentje moet doen. Ik neem aan dat je niet gezien wilt worden. Nog een laatste advies wat je me mee wilt geven?'

'Als jij nee zegt, dan heb ik nog wel wat manieren om je over te halen,' zei hij met een dreigende blik. 'En die zijn zeker niet prettig.' Bedachtzaam bekeek hij haar gezicht en knikt hij langzaam. Als hij niet zou willen dat de Grieken hem zouden zien, dan zou hij dat makkelijk kunnen regelen, maar hij wilde niet aan haar laten merken tot hoeveel hij in staat was. 'Je hebt gelijk. Succes. Werk jezelf niet in de problemen.' Hij drukte een kus op haar wang en kneep zacht in haar arm. 'Als je mijn hulp nodig hebt, ga dan 's nachts het Oostelijke strand op. Athena en Hera houden dat niet in de gaten.' Hij wierp haar een laatste blik en verdween toen.