Hondenasiel

-

Patrokles had vandaag een vrije dag gehad van zijn werk, dus had hij besloten om bij zijn oom langs te gaan. Hij was opgevoed door zijn grootvader- en moeder, maar ook zijn oom kwam vaak langs en nam hem dan wel eens ergens mee naar toe. Zo hadden ze in de loop van jaren een sterke band opgebouwd. Zijn oom was enkele jaren geleden eigenaar geworden van een hondenasiel. Als tiener had Patrokles er veel gewerkt en nu als volwassen kwam hij er nog steeds graag. Vaak ging hij dan nog te werk als vrijwilliger, omdat hij geen geld van zijn oom wilde vragen. Enkele dagen geleden was er een nieuwe hond binnengebracht. Zijn oom had gevraagd of hij hem schoon kon maken en daar had Patrokles snel mee ingestemd. Het was een schattig beest, maar het was ook erg angstig. Het kostte hem dus even een tijd om hem uit de kooi te krijgen, waarna hij hem in een ondiep badje stopte.

Het was nog geen twee weken geleden dat Achilles zijn vriendin hun relatie had verbroken. Na drie jaar lang alles voor haar over te hebben gehad, kwam ze met het excuus dat ze "tijd nodig had om over alles na te denken". Het was dan ook dat moment dat Achilles had gezworen om geen relaties meer aan te gaan. In plaats daarvan stond hij nu voor een hondenasiel, een hond zou hem vast goed gezelschap houden en dan was het appartement tenminste gevuld met wat vreugde. Nadat hij binnen was gestapt, liep hij naar de balie toe, waar hij het belletje indrukte en wachtte tot er iemand zou komen die hem kon helpen bij zijn zoektocht naar de perfecte hond.

Het was duidelijk dat de hond niet in bad wilde, dus had Patrokles veel moeite om hem in de badkuip te houden. Met de tuinslang probeerde hij de vacht te spoelen, maar de hond woelde zo, dat hij zelf natter werd dan de hond. Toen er plotseling op de bel gedrukt werd, vloekte hij binnensmonds en zocht hij naar een plek waar hij de hond tijdelijk kon houden. Toen hij die niet zo snel kon vinden, besloot hij om de hond maar gewoon onder zijn arm mee te nemen en zo liep hij vluchtig naar de balie. Zijn oom was net even boodschappen doen met zijn vrouw en had gevraagd aan Patrokles of hij alles in de gaten kon houden. Hij had gedacht dat er niemand zou komen. Eenmaal bij de balie zag hij een man staan, die hij met een brede glimlach begroette. 'Ehm, welkom bij het asiel. Hoe kan ik je helpen?' Hij veegde wat natte plukken haar van zijn voorhoofd af en wachtte geduldig.

Achilles wachtte geduldig tot er iemand zou komen en hij moest lichtelijk grijzen toen er een kletsnatte jongen in de deuropening verscheen en richting de balie liep. 'Verstoor ik iets?' vroeg hij lachend en keek naar de hond die hij onder zijn armen had. 'Ik wilde kijken welke honden jullie allemaal hebben, kijken of er wellicht eentje bij zit om te adopteren.' zei hij en bekeek de jongen nogmaals. Zijn natte shirt plakte tegen zijn huid, maar Achilles dwong zichzelf om zijn ogen op zijn gezicht te houden. 'Als dat niet al teveel gevraagd is natuurlijk, ik kan ook een andere keer terug komen als het minder druk is.' zei hij snel.

Patrokles moest ook lachen toen hij besefte dat hij er belachelijk uit zag en gebaarde naar de deur, die leidde naar het asiel. 'Nee- nee, het is niet druk,' zei hij vluchtig, terwijl hij met zijn hand over de vacht van de hond aaide. 'Je bent de eerste klant vandaag. Ik zou willen dat het drukker was, we hebben zoveel honden zonder baasjes...' Hij gebaarde dat de man mee moest lopen en zo liep hij naar de kooien toe met honden. 'Je kan eerst hier even kijken, dan maak ik hem even droog en dan kan ik je mee nemen naar het andere deel. Er was hier geen plek meer, dus heeft mijn oom ook een deel van zijn huis opengesteld voor de honden. En in de tuin hebben ze nog een groot stuk om los te lopen.' Hij liet de man even alleen, zodat hij rustig kon kijken, en maakte de hond snel droog. Hij kon niet plaatsen waarom hij zo graag weer terug wou naar de man. De hond zette hij in zijn kooi, zodat hij zich niet meteen weer vies kon maken, en zo liep hij weer terug naar de man.

Achilles liep achter de jonge man aan en knikte toen hij zei dat hij de hond in zijn armen zou drogen en vervolgens weer terug zou komen. Hij liep één voor één langs de hokken en bekeek de honden die erin zaten. Sommige reageerden amper op hem toen hij langs liep, terwijl anderen luidt begonnen te blaffen en tegen de tralies aansprongen. Toen hij terug was gekeerd keek hij met een glimlach op. 'Dus dit asiel is van je oom?' begon hij, om een conversatie te starten, terwijl hij langs de andere hokken liep om de honden te bekijken. Hij had vooraf al wat onderzoek gedaan naar honden. Zijn moeder had een hekel gehad aan honden en hij had er dan ook geen gehad toen hij opgroeide. De enigste dieren die ze hadden gehad waren vissen, in de vijver in de tuin. Hij had dan ook geen idee wat hij allemaal nodig zou hebben om een hond in huis te nemen, maar hij nam de gok graag.

Patrokles was blij dat de man een gesprek aan ging, want hij voelde zich nogal ongemakkelijk erbij staan. Ondanks dat hij best sociaal was en altijd wel iets had om over te vertellen, vond hij het nog steeds lastig om met wildvreemde mensen een gesprek te starten. 'Ja, hij heeft het enkele jaren geleden overgekocht. Hij is gek op dieren. Eerst had hij een manege, maar die ging jammer genoeg failliet. Nu heeft hij de paarden in zijn eigen stallen staan en geeft hij zo nu en dan les.' Zelf kon hij ook paard rijden, maar hij had het al maanden niet meer gedaan. Hij vond het veel leuker om met de honden bezig te zijn. 'Ben je eigenlijk op zoek naar een bepaald soort ras? Of, ehm, wil je een grote hond of juist een kleine? Actief of juist wat rustiger?'

Achilles luisterde naar de woorden van de man en knielde voor één van de hokken neer. 'Ik heb nooit huisdieren gehad, dus ik ben nogal nieuw in dit hele dieren ding.' vertelde hij en kwam weer overeind. 'Een wat grotere, actieve hond.' begon Achilles, terwijl hij doorliep naar een volgend hok waar een dalmatiër inzat. 'Ik sport veel, dus ik zou de hond graag meenemen als ik ga hardlopen of trainen.' Het leek hem ideaal om een hond te hebben die met hem mee kon lopen, als hij een dag had waarop zijn motivatie ver te zoeken was, kon een hond hem wellicht helpen dat extra zetje te geven om toch te gaan. 'En het liefst een wat jongere. Sorry als ik met veel eisen aan kom zetten.' lachte hij en maakte kort oogcontact met de man. 'Ik ben trouwens Achilles, aangenaam.' Gezien ze hier nog wel even bezig waren, was het wel zo netjes om zich even voor te stellen.

Patrokles luisterde geïnteresseerd naar de woorden van de man. Zelf had hij ook geen hond, dus hij had nog nooit zo diep nagedacht over zijn eigen eisen voor een hond. Hij vond het dus des te leuker om de eisen van iemand anders te horen. 'Oh nee, geen probleem, dat maakt mijn taak ook weer makkelijker,' lachte hij, waarna hij gebaarde dat de man mee moest lopen. In de tuin renden de grootste honden rond, dus zou de man daar de meeste kans maken. Terwijl ze liepen, keek hij opzij naar de man en knikte hij kort. 'Ik ben Patrokles, aangenaan,' zei hij terug, terwijl hij alweer snel zijn blik af wendde. 'Oh, daar zijn ze al! Dit zijn de grootste honden die we hebben. En geloof me, de meeste zijn heel jong. Soms zijn ze na een half jaar al uitgegroeid.' Toen Achilles naar de honden ging kijken, nam Patrokles kort de tijd om de man te bekijken. Het was zeker duidelijk dat hij veel sportte, te zien aan zijn brede bouw.

Nadat Achilles naar de tuin was geleid door Patrokles, ging hij op zijn knieën in het gras zitten en liet hij de honden hem rustig onderzoeken. Er was één hond die hem direct op was gevallen. Hij leek wat kleiner dan de rest te zijn, wellicht was hij nog wat jonger en nieuwsgierig kwam hij op Achilles aflopen. Twee ijsblauwe ogen keken hem vol belangstelling aan en al kwispelend begon hij aan Achilles zijn hand te ruiken. 'Wat voor soort hond is dit?' vroeg hij, terwijl hij naar de hond met de blauwe ogen wees en glimlachte terwijl hij met zijn hand door de vacht heen ging. 'En klopt het dat 'ie jonger is dan de rest? Of is hij gewoon kleiner?' vroeg hij grijnzend, terwijl hij omkeek naar de jonge man.

Patrokles liep naar Achilles en de honden toe en knielde ook neer in het gras. De honden kwamen ook al snel naar hem toe gerend en met een brede glimlach probeerde hij ze allemaal een aai over de bol te geven. Benieuwd keek hij naar de hond die hij aangewezen had. 'Dat is een Australische Shepherd. Het is een hartstikke lief beest. En nee, hij is even oud als de andere honden, ongeveer één jaar oud. Hij is gewoon wat kleiner.' Plotseling sprong een van de grotere honden bovenop Patrokles en viel hij lachend in het gras, terwijl de hond kwispelend zijn gezicht likte. Al snel had hij de hond van zich afgekregen en veegde hij zijn gezicht met zijn mouw af. 'Als je wilt, dan kan je haar mee nemen buiten het hek. Dan kan je wat rustiger met haar om gaan, zonder dat er tientallen extra honden zijn die je bespringen,' grinnikte hij.

Achilles zijn aandacht was al snel gevestigd op de Australische Shepherd voor hem en haar interesse leek ook bij hem te liggen. Toen Patrokles voorstelde om haar even mee te nemen naar een andere, rustigere plek, stemde Achilles meteen in. Er was iets wat hem ontzettend aantrok aan deze hond, hij wist niet wat het was, haar waanzinnige ogen of de blik waarmee ze naar hem keek. 'Ik ben volgens mij niet degene die problemen heeft met honden die me bespringen.' grinnikte hij, terwijl hij overeind kwam. 'Hoe heet ze eigenlijk?'

Patrokles pakte de hond op en nam haar mee over het hek heen. Daar was nog steeds een groot stuk gras waar ze elkaar konden leren kennen, zonder dat er tientallen honden om hen heen zouden staan. 'Haar naam is Amie,' glimlachte Patrokles, 'mijn tante en ik hebben haar zo genoemd enkele weken geleden. Het is echt een heel lief beest, maar ze kan ook erg actief zijn. Ze is gek op rennen, dus ik denk dat ze wel goed bij je past.' Hij zette Amie weer op de grond en liet haar zo rond rennen. Benieuwd keek hij Achilles weer aan. 'Is de hond eigenlijk voor jezelf? Of heb je- ehm, heb je nog huisgenoten?' vroeg hij onzeker en vooral heel erg ongemakkelijk. Hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan dat hij zo nieuwsgierig was.

'Hé Amie.' lachte Achilles toen ze zich op haar rug draaide en hij over haar buik begon te kroelen. Hij had ergens gelezen dat als honden je hun buik lieten aaien, ze je dan vertrouwde. Hij had geen idee of dat ook werkelijk zo was, maar het idee erachter waardeerde hij. 'Voor mezelf, ik kan wel wat gezelschap gebruiken.' grinnikte hij en keek af en toe naar Patrokles. 'Woon je hier ook? Of werk je hier alleen?' vroeg hij ietwat nieuwsgierig, terwijl hij overeind kwam, zodat hij wat meer op ooghoogte stond. Er was iets aan Patrokles dat hem intrigeerde, al kon hij niet precies zeggen wat het nou was.

Patrokles moest toegeven dat hij verbaasd was dat Achilles alleen woonde. Hij leek zo'n typische sporter, die zijn hele high school periode football speelde, en waar alle meiden op school achteraan zaten. Hij kon vast altijd na een avondje in de bar een vrouw mee naar huis nemen. 'Oh, nee, ik woon hier niet,' zei hij vluchtig. Hij wilde niet dat Achilles zou denken dat hij nog bij zijn oom woonde. 'Ik doe hier vrijwilligerswerk. Ik werkte hier als tiener, maar nu ik echt werk heb, kan ik jammer genoeg niet meer zoveel werken hier. Dus doe ik het op vrijwillige basis, omdat ik het zo leuk vind.' Hij merkte op hoe dichtbij Achilles plots bij hem stond en hoe Amie enthousiast langs hun benen rende. Zelfbewust haalde hij een hand door zijn haren heen en merkte hij ondertussen ook op hoe zijn shirt nog nat was. 'Dus, denk je dat je haar gaat nemen? Je kan haar altijd voor een proefperiode mee nemen naar huis.'

'Vrijwilligerswerk? Toe maar.' lachte hij, terwijl hij naar Amie keek die langs zijn benen ging zitten en kwispelend omhoog keek. 'Ik denk dat ik die blik niet kan weerstaan.' zei hij met een grijns, terwijl hij oppakte en begon te lachen toen ze zijn gezicht begon te likken. 'En ik denk dat dat ook een ja is vanuit haar.' Achilles zette Amie weer op de grond neer en bleef kort staan. 'Ik- eh, heb dit alles nogal snel beslist dus ik heb nog niets in huis. Is het misschien mogelijk dat ik vandaag wat inkopen ga doen en haar morgen kom ophalen?' Hij wilde alles in huis hebben voordat Amie thuis zou komen. Hij had net zijn salaris gekregen, dus het geld was er in ieder geval.

Patrokles keek met een brede grijns toe hoe Achilles Amie oppakte en hij haar begon te likken. Hij vond het altijd geweldig om te zien dat één van zijn honden een nieuw baasje kreeg. Dat verdiende elke hond die hier in het asiel zat. 'Oh, nee, dat is geen probleem. Het heeft geen haast,' stelde hij hem gerust. 'Het is juist fijn als je eerst spullen gaat halen. We vragen de koper ook altijd of hij of zij wel het huis gereed heeft gemaakt voor een hond. Zo niet, dan houden we de hond liever nog paar dagen hier, zodat ze baas nog wat spullen kan kopen.' Hij glimlachte naar Achilles en keek vervolgens naar Amie. Ze zag er zo gelukkig uit, dat Patrokles nog breder begon te glimlachen. Toch deed het hem pijn dat hij afscheid moest nemen van een van zijn honden.

'Dan lijkt het me een goed idee dat ik eerst de winkel maar eens induik.' Hij had werkelijk niets in huis voor de hond. Geen mand, geen etensbakjes, geen riem, helemaal niets. 'Nog tips? Hondenkoekjes waar ze van houdt? Of speeltjes?' vroeg Achilles nieuwsgierig en zocht in de binnenzak van zijn jasje naar zijn visitekaartjes. 'Mocht er in de tussentijds iets zijn, of wat dan ook, geef me maar een belletje.' zei hij, nadat hij het kaartje had overhandigd en ging nog één keer door zijn knieën om Amie een aai te geven. 'Nog even wachten, morgen mag je mee.' zei hij tegen haar, terwijl hij haar nog één keer liet likken en stond vervolgens weer op. 'Komt het uit als ik morgen rond drieën kom?'

'Oh, ik heb nog wel wat tips,' zei Patrokles, waarna hij een blocnote uit zijn zak viste en hierop een merk met hondenbrokken zette. Daaronder zette hij ook wat speeltjes neer, die de honden in het asiel geweldig vonden, en overhandigde dit blaadje vervolgens aan Achilles. 'Als je dit koopt, dan zit je al heel erg goed. Ik-' Hij nam het visitekaartje van Achilles aan en las deze stiekem, toen hij weer met Amie ging spelen. Hij bleek dus een footballspeler te zijn. Precies zoals hij al had gedacht. Met een ietwat teleurgesteld gevoel keek hij Achilles aan en knikte hij kort. 'Ja, drie uur is goed. Ik weet niet zeker of ik er dan ben, maar ik zal ervoor zorgen dat ze dan klaar staat. Je kan haar dan meteen mee nemen.' Hij kon het toch niet laten om te glimlachen en hij stak zijn hand uit om de zijne te schudden. 'Ik ben heel erg blij dat je haar mee neemt. Ze verdient echt een goede baas.'

Achilles nam het blaadje aan en stopte deze in zijn portemonnee, zodat hij hem zeker niet kwijt zou raken. 'Oh, maar ik kan ook wel wat later komen hoor!' zei hij en glimlachte kort. 'Komt rond vijven beter uit?' Nog steeds was er iets aan Patrokles wat ervoor zorgde dat hij hem vaker wilde zien. Wellicht voelde hij zich aangetrokken tot de jonge man, al sloeg hij die gedachten snel weg. Hij was nog helemaal niet toe aan een nieuwe relatie, niet na wat hij net achter de rug had. Daarbij zou hij morgen Amie bij zich hebben, dan zouden de gevoelens vast snel verdwijnen. Misschien was het gewoon eenzaamheid. 'Nou, dan ga ik maar eens op jacht om wat spullen in te slaan.' lachte hij en schudde hem de hand. 'Ik ben ook erg blij dat ik d'r gevonden heb.' zei hij oprecht en glimlachte. 'En echt, als er iets is, schroom niet te bellen of te berichten, oké?'

Patrokles keek hem even twijfelachtig aan, maar knikte uiteindelijk met een glimlach. 'Vijf uur zal ik er zijn,' beloofde hij, waarna hij zijn visitekaartje zorgvuldig weg stopte. Iets in hem verheugde zich meteen al op de volgende dag, maar hij kon het gevoel niet plaatsen. Hij had dat nog nooit bij één van zijn klanten gehad. 'Ik wens je succes. Het zal vast lukken om wat mooie spullen te vinden,' verzekerde hij de man, waarna hij nogmaals glimlachte. 'Dan zal ik bellen. Tot morgen.'
[end]