Het restaurant

'Je moet er niet teveel van verwachten hoor,' waarschuwde hij bescheiden, waarna hij de auto uit stapte en naar de flat liep. Hij woonde op de eerste verdieping, dus nadat ze een trap op waren gelopen, stonden ze voor zijn kamer. 'Ik- Het is een stuk kleiner dan jouw huis,' zei hij van tevoren. 'Het stelt echt weinig voor.' Hij opende de deur en liet Achilles naar binnen toe. Zijn huis bestond enkel uit een kleine woonkamer met aangrenzende kleine keuken en slaapkamer. Overal in de kamers lagen opgestapelde boeken en losse papieren. 'Dit is het dus,' lachte hij zenuwachtig, waarna hij de deur achter hen sloot en de lichten aan deed. Vanuit zijn slaapkamer haalde hij zijn gitaar en vervolgens nam hij plaats op de bank. 'Ik kan alleen mijn eigen geschreven liedjes spelen,' mompelde hij, terwijl hij de snaren stemden. 'Ik ken geen populaire liedjes.'

Eenmaal binnen liet Achilles zich in een van de stoelen zakken en keek rond. 'Zo rommelig is het nou ook weer niet!' lachte hij. Zijn huis had er vele malen erger uit gezien, in vergelijking met wat hij gewend was, was dit nog netjes te noemen. 'Zelf geschreven is nog veel beter dan populaire liedjes.' Nieuwsgierig wachtte hij af tot Patrokles zou beginnen met spelen en keek ondertussen rond. Groot was het inderdaad niet, maar het was wel gezellig en knus. Er hingen dingen aan de muren die Achilles typisch iets voor Patrokles vond en dat liet hem glimlachen. 'Je hebt een leuk huis Patrokles, het is gezellig. En het straalt een hoop Patrokles uit.' lachte Achilles.

Patrokles keek Achilles met een glimlach aan na zijn complimenten en keek vervolgens naar zijn gitaar, terwijl hij bedacht welk lied hij zou spelen. 'Dit- Een tijdje geleden zat ik vrij diep in de put en toen heb ik dit nummer geschreven. Het- het is een vrij persoonlijk lied,' vertelde hij, zodat Achilles de context erbij zou weten. In die periode waren zijn opa en oma binnen een maand beiden overleden, had zijn vriendin hem gedumpt en had hij zijn baan verloren. Als hij niet zijn muziek had gehad om boven water te blijven, had hij zichzelf misschien wel iets aangedaan. Het was een lied dat hij niet zomaar voor iemand zou zingen. Hij rilde toen hij eraan dacht en begon vervolgens te spelen. Al snel begon hij er ook bij te zingen en sloot hij zijn ogen, zodat hij niet meer door had wat er om zich heen gebeurde. Hij wilde het misschien niet toegeven, maar muziek had zijn leven gered.

Stil luisterde Achilles naar het nummer dat Patrokles zong. Binnen de kortste keren had hij kippenvel over zijn hele lichaam en toen hij klaar was met spelen stond hij op en begon hij te klappen. 'Je bent echt heel goed! Waarom heb je er niet je werk van gemaakt?' vroeg hij nieuwsgierig. Hij had zeker een talent en het zou zonde zijn als hij daar niets mee zou doen. 'Waarom ga je geen muziekles geven?' opperde hij en glimlachte. 'Ik weet zeker dat ze je daarvoor zouden aannemen.' Achilles had inmiddels wel door dat Patrokles vrij verlegen was, maar toen hij net aan het spelen was, leek het alsof hij dat allemaal achter zich had gelaten.

Patrokles opende zijn ogen toen Achilles begon te klappen en met een trotse glimlach keek hij hem aan. 'Ik ben blij dat je het mooi vond,' zei hij bescheiden, waarna hij zijn gitaar naast hem legde en op stond om twee glazen water in te schenken. De keuken zat vast aan de woonkamer, dus hij kon Achilles nog gewoon zien vanaf zijn plaats. 'Muziekles?' Hij had eigenlijk altijd aangenomen dat hij er veel te slecht voor was, maar misschien was het nog niet eens zo'n gek idee. Per slot van rekening kon hij ook piano spelen en drummen, maar beide instrumenten had hij niet in zijn huis staan. Hij gaf een glas aan Achilles en ging vervolgens weer zitten. 'Ik weet het niet... Ik heb het al vrij druk met mijn vaste baan en het hondenasiel en de komende hond.' Hij verzon altijd wel smoesjes om niet aan nieuwe dingen te hoeven beginnen. Met een zucht leunde hij naar voren en glimlachte hij nogmaals naar Achilles. 'Jij bent de eerste die dit lied ooit heeft gehoord.'

'Ja, muziekles.' lachte Achilles en pakte het glas water aan. 'Dus je kan mij met volle overtuiging zeggen dat je geschiedenis geven leuker vind dan muziek maken?' vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw. 'Je bent veel te bescheiden, je moet het gewoon proberen! En als het niet lukt, dan kan je altijd nog geschiedenis geven of wat dan ook!' spoorde hij hem aan. Het feit dat hij de eerste was die dit had gehoord was al zonde. Iedereen moest dit horen. Toch voelde het best speciaal dat juist hij degene was voor wie Patrokles het zong. 'Ik ben blij dat ik de eerste ben, maar ik ga zeker niet de laatste zijn- al moet ik daar persoonlijk voor zorgen!' Hij dronk het glas water in één teug leeg en zette het glas aan de kant. 'Ik denk dat ik maar eens richting huis ga. Morgenvroeg heb ik nog een overleg en als het goed is daarna een persconferentie.' Morgen zou het laatste overleg plaats vinden en als het goed was zou hij dan werkelijk zijn vaste plek hebben in het team.

Patrokles lachte om zijn woorden en schudde met een glimlach zijn hoofd. 'Ik vind het allebei leuk, muziek en geschiedenis. Het is gewoon- met geschiedenis heb ik veel meer kans op een baan. Er kunnen maar zo weinig mensen in de muziekindustrie werken, al is het maar als muziekleraar.' Hij zuchtte en dronk ook zijn glas leeg. 'Maar je hebt gelijk, niet geschoten is altijd mis. Misschien ga ik het wel proberen.... Maar ik beloof niets!' Hij stond ook op en begeleidde Achilles naar de deur toe. Toen hij vertelde dat hij waarschijnlijk vanaf morgen een vaste plek zou hebben in het team keek hij Achilles met een trotse blik aan. 'Ik ben echt heel erg blij voor je,' zei hij oprecht en gemeend. Achilles verdiende het om een vaste plek te krijgen na al zijn harde werken en na de mooie wedstrijd van elke dagen geleden. Een beetje onzeker stond Patrokles voor hem, omdat hij niet goed wist hoe hij afscheid van hem moest nemen. 'Nogmaals onwijs bedankt voor deze avond. Het was echt enorm leuk.'

Achilles keek nog voor een laatste keer het appartement rond en stopte bij de deur. 'Ik vond het ook erg gezellig. Dat moeten we zeker nog eens doen, dit keer mag jij kiezen wat we gaan doen.' lachte hij en pakte alvast zijn autosleutels. 'Nog een fijne avond, Patrokles, en ik hoop je snel weer te zien.' Hij pakte kort Patrokles' hand beet, glimlachte en liep vervolgens naar zijn auto toe.