High School - docentenkamer

-

Patrokles had een lange dag gehad op school en besloot om zijn dag af te sluiten met een kop goede koffie in de lerarenkamer. Na zijn break-up met Achilles was hij nauwelijks meer thuis. Amigo had hij noodgedwongen terug moeten brengen naar zijn oom, omdat hij anders teveel alleen thuis zou zitten, en zonder hem was zijn huis nog leger dan het al was. Eenmaal in de lerarenkamer schonk hij voor zichzelf wat koffie in en ging hij aan één van de tafels zitten, waarna hij enkele toetsen ging nakijken. Het was laag uitgedrukt dat hij zich verschrikkelijk voelde. Er ging geen dag voorbij dat hij niet aan Achilles dacht, aan zijn lach, stem en lichaam. Hij voelde zich incompleet. Hij probeerde zijn dagen dus zoveel mogelijk te vullen met werken op middelbare school en op de muziekschool, zodat hij in elk geval nog een beetje afgeleid raakte én genoeg verdiende om zijn huur te kunnen betalen.

Noah zat op één van de banken van de docentenkamer met een leerboek in zijn handen. Enkele jaren geleden had hij zijn lerarenopleiding afgerond, maar had daarna besloten om Engelse Literatuur te gaan studeren. Een paar weken geleden had hij een prachtig aanbod gekregen van de University of Miami om voor zijn masterthesis. Hij had zijn spullen meteen gepakt en was vertrokken uit Londen. Om dit alles te kunnen financieren betekende het wel dat hij hier een baan moest zoeken. Het was een geluk bij een ongeluk dat de docent Engels van de school waar hij nu werkte ziek was geworden en dat ze dus een vervanging voor hem zochten. Met veel dank had hij de baan aangenomen en inmiddels was het zijn tweede week hier. Alles was nog nieuw en het hele schoolsysteem hier werkte anders dan in Engeland, maar hij zou er vast en zeker aan wennen. Veel andere docenten kende hij niet. Hij kende de lerares van het vak Scheikunde enigszins, ze had hem de eerste dag de weg gewezen, en hij had een gesprek gehad met de man die Aardrijkskunde gaf. Daar was echter ook alles mee gezegd.

Patrokles was al snel klaar met nakijken en legde de papieren weg, zodat hij zich kon richten op zijn koffie. Ondertussen keek hij de ruimte door, waar maar weinig andere leraren zaten. Het was alweer het negende uur, dus de meeste leerlingen en docenten waren al naar huis toe. Zijn oog viel al snel op de nieuwe leraar, die in de hoek van de kamer op een bank zat en diep verzonken leek in zijn boek. Hij herinnerde zich nog goed zijn eigen eerste weken op de school en hoe er maar weinig leraren hem weg wijs hadden gemaakt. Hij verzamelde vluchtig zijn spullen en liep vervolgens met zijn koffie en tas naar de nieuwe docent toe. 'Is deze plaats vrij?' vroeg hij met een glimlach, waarna hij plaats nam toen de man knikte. Voor zijn relatie met Achilles was hij echt niet zomaar op vreemde mensen afgestapt. 'Je bent de nieuwe leraar Engels toch? De opvolger van mevrouw Kaay?' Hij keek hem afwachtend aan en nam ondertussen een slok van zijn koffie.

Noah keek op van zijn boek toen iemand tegen hem begon te praten en snel legde hij zijn spullen aan de kant zodat de man kon gaan zitten. 'Ja natuurlijk.' zei hij, terwijl hij een boekenlegger tussen zijn boek stopte. Het was wel zo beleefd om zichzelf even voor te stellen aan de man. 'Ja, dat klopt. Noah Parker, aangenaam.' Hij stak zijn hand uit en bekeek de man. Hij had geen idee welk vak hij gaf en hij had hem dan ook nog niet eerder gezien. Hij moest erg wennen aan alle nieuwe gezichten en daarbij was leven in Amerika een hele cultuurshock. Alles leek zoveel groter, zelfs de scholen. Noah legde zijn boek bij zijn tas neer en pakte eveneens zijn mok koffie van de tafel af. De leerlingen waren erg gefascineerd dat ze een leraar uit Engeland hadden, vooral de meisjes - niet dat hij daarin geïnteresseerd was, maar toch. Dat betekende echter niet dat ze goed naar hem luisterde. De eerste paar dagen viel het nog wel mee, maar inmiddels waren ze weer in hun oude gewoonten vervallen: sms'en was een stuk leuker dan Shakespeare lezen bleek maar weer.

Patrokles schudde zijn hand en glimlachte als begroeting. 'Ik ben Patrokles Mendoza. Ik geef geschiedenisles,' stelde hij zich voor, waarna hij zijn hand los liet en zijn koffie weer oppakte. Het Engelse accent had hem even van zijn stuk gebracht, maar hij hoopte dat Noah het niet had gemerkt. Hij had nog nooit met iemand gesproken die zo'n accent had. Het was iets dat hij alleen op televisie hoorde. Toen Noah zijn naam vertelde, vielen er ook een heleboel dingen op zijn plaats. Hij had zijn leerlingen al horen praten over de nieuwe leraar, maar door zijn eigen afwezige gedachten had hij dat nooit actief opgenomen. 'Je komt uit Engeland, niet waar? Bevalt het hier tot nu toe? Het weer zal in elk geval beter zijn.' Hij grinnikte kort, maar voelde al snel weer hoe zijn gezicht strak trok. De afgelopen dagen had hij allesbehalve gelachen. Toch keek hij de man nieuwsgierig aan en bestudeerde hij kort zijn gezicht.

'Aangenaam kennis te maken.' zei Noah gemeend, terwijl hij de hand van de man schudde en moest lachen. 'Ik kom inderdaad uit Engeland, Londen om precies te zijn.' Hij miste de stad waarin hij was opgegroeid, al hij kon Miami ook erg waarderen. Het was alleen... anders en niet thuis. 'Het is erg wennen.' gaf hij toe. 'Maar dat komt wel goed en het weer is inderdaad een stuk beter.' lachte Noah. Londen kon mooi zijn, maar meestal was het er grijs en grauw en niet erg warm. Toen hij hier was geland moest hij drie kwart van zijn garderobe vervangen met luchtigere kleding, kortere broeken en shirt met korte mouwen. De truien die hij mee had genomen lagen ergens ver achterin de kast. Londen en Miami waren beide levendige steden waar altijd wel iets te doen was, dat hield hem gemotiveerd om de stad te verkennen. 'Werk je hier al lang?' vroeg hij nieuwsgierig terwijl hij zijn inmiddels lege mok koffie aan de kant zette.

'Al bijna twee jaar,' vertelde hij aan Noah. Het was zijn eerste baan geweest na zijn lerarenopleiding en hij bleef nu al twee jaar hangen op de school. Hij had zo nu en dan gesolliciteerd bij enkele scholen - het liefste gaf hij op een lagere school les -, maar nergens werd hij aangenomen. 'Dus met vragen kan je bij mij terecht.' Hij glimlachte vriendelijk en keek hem vervolgens weer nieuwsgierig aan. 'Waarom ben je hier naartoe verhuisd?' Hij kon niet begrijpen hoe iemand uit Londen zou verhuizen. Hij had zoveel boeken over de stad gelezen en documentaires bekeken dat het voor hem een droom was geworden om Engeland te kunnen bezoeken. Het had zoveel geschiedenis! Misschien dat hij een Amerikaanse vriendin had of dat hij zocht naar de "Amerikaanse droom". Je kon het niet zo goed bedenken, of mensen verhuisden naar Amerika toe. Patrokles kon juist niet wachten om weg te gaan. Er waren maar weinig dingen die hem hier hielden.

'Daar ga ik je zeker aan houden.' lachte Noah toen de man zei dat hij altijd bij hem terecht kon met vragen. 'Ik heb eerst mijn leraren opleiding afgerond en ik ben nu bezig met een studie Engelse literatuur.' begon hij. Noah genoot er altijd van om mensen te vertellen over zijn studie, hij was dan ook meer dan trots dat hij hier een plek aangeboden had gekregen voor een onderzoek aan de universiteit. 'Ik zit in het laatste jaar van mijn master en ze hebben me hier een onderzoeksstage aangeboden aan de universiteit.' vertelde hij verder. 'En zo'n stage kon ik natuurlijk niet zomaar aan me voorbij laten gaan.' lachte Noah. 'Maar om dit alles te bekostigen werk ik hier.' Hij wist niet voor hoe lang hij hier zou werken, als de andere docent weer beter was zou ze haar oude baan weer terugkrijgen en stond Noah waarschijnlijk weer op straat.

'Dat is indrukwekkend,' zei Patrokles oprecht, terwijl hij de man nogmaals eens goed bekeek. Hij was niet zomaar een simpele leraar, maar ook nog eens een universitaire student. Patrokles wist dat de lerarenopleiding die hij had gedaan onder zijn niveau lag, vooral nadat hij zelf ook aan de universiteit had gestudeerd, dus voelde hij ietwat jaloezie tegen de man die naast hem zat. 'Wil je na het afronden van je studie leraar blijven? Of ga je op de universiteit lesgeven?' vroeg hij benieuwd, waarna hij zacht lachte om zijn woorden. Al snel stopte hij weer en keek hij naar de grond. 'Ik hoop dat je het gaat redden met dit salaris. Ik moet er nog een baan naast hebben om mijn huur te betalen.' Hij zuchtte diep, pakte ook Noahs kop op en liep zwijgend naar het koffie automaat toe. Daar wachtte hij geduldig tot de twee koffie's klaar waren en vervolgens liep hij weer terug. 'Sorry als ik bitter doe,' grinnikte hij zacht, waarna hij weer serieus keek. 'Ik- laat maar.'

Noah haalde zijn schouders op bij de vraag van de man. 'Ik heb nog geen idee, maar ik wil er wel iets mee gaan doen.' Lesgeven was iets wat hij leuk vond, maar hij zou graag les geven aan mensen die ook werkelijk geïnteresseerd waren in zijn vak en niet die het moesten volgen. Noah moest lachen bij zijn woorden. 'Ik weet het, het betaald niet veel, maar het is tenminste iets.' In Londen had hij ook niet veel te spenderen gehad. Gelukkig had hij een beurs gekregen om zijn studie te kunnen betalen, dus het was enkel de huur en levensonderhoud. 'De universiteit dekt de kosten voor de studie.' legde hij uit. 'Maar de rest moet ik inderdaad zelf betalen.' Zijn appartement stelde niet veel voor, maar hij kon er slapen en eten koken, meer had hij ook niet nodig. Bij de woorden van Patrokles keek hij hem even fronsend aan, maar besloot er niet verder op in te gaan. Als mensen iets kwijt wilde, deden ze dat uit zichzelf wel. 'Wat voor een baan heb je hiernaast nog?' vroeg hij nieuwsgierig, terwijl hij dankbaar de mok koffie aannam.

Patrokles luisterde verwonderd naar de woorden van Noah. Het leek alsof hij zijn hele leven al uitgestippeld was. Patrokles vond het erg bewonderenswaardig dat Noah zo ambitieus was. 'Oh, ik geef gitaar- en pianoles bij de plaatselijke muziekschool,' vertelde hij met een glimlach. Integenstelling tot zijn baan op school was hij wél heel erg trots op zijn baan aan de muziekschool. Hij vond het geweldig om met kinderen te werken die ook werkelijk iets wilden leren. Terwijl hij ook van zijn koffie dronk, werd op hetzelfde moment omgeroepen dat over een half uur de school zou sluiten. Patrokles twijfelde even over zijn woorden, maar besloot het er toch maar op te wagen. Noah stelde het misschien wel op prijs en Patrokles kon wel wat gezelschap gebruiken. 'Ik- ik weet niet of je plannen hebt, maar ik ga altijd na sluiting van de school in het café zitten om de hoek. Heb je misschien zin om mee te gaan? De koffie is beter dan hier,' beloofde hij met een grijns.