De kust

-

De soldaten zouden pas weer in de middag aan komen mét de gewonden, dus was er in de ochtend weinig te doen in de ziekentent. Al dagen vond Patrokles het een vervelend gezicht om te zien hoe al die soldaten in hun eigen bloed lagen, dus had hij besloten om eens een grote schoonmaak te houden. Met zijn armen vol wasgoed liep hij langs de kust, tot hij het schone stuk zee had gevonden. Echter bleef hij al snel stokstijf staan en stond hij op het punt om zich om te draaien, maar zijn blik werd door Achilles getrokken, die verderop in het ondiepe water stond. Zijn wangen werd rood en hij was in tweestrijd om weer terug te gaan naar het strand van het kamp. Uiteindelijk besloot hij te blijven en ging hij op een grote afstand van Achilles vandaan zitten in het zand. Hij had er rekening mee gehouden dat hij Achilles tegen zou komen, maar hij had de kans erg klein geschat. En hij was zich nu ook nog eens aan het wassen! Met moeite hield hij zijn blik van hem afgewend en begon hij de kleding te sorteren.

Achilles had de hele ochtend met enkele Myrmidonen getraind. Ze mochten dan wel niet op het slagveld staan, maar dat betekende niet dat ze niet hoefde te trainen. In tegendeel zelfs, Achilles wilde dat zijn krijgers zichzelf zouden uitdagen om nog beter te worden dan ze al waren. Van al dat trainen was hij zo bezweet geraakt, dat hij had besloten om een duik te nemen in de zee. Hij had - dan al niet expres - gekozen voor een plek die dichter bij het kamp lag dan de plaats waar hij normaal altijd naar toe ging. Normaliter zocht hij naar een plek waar hij rust had, nu zocht hij echter naar een plek waar hij een grotere kans had om mensen tegen te komen: één iemand in het speciaal. Dit was iets wat hij al meerdere malen had geprobeerd, maar tevergeefs. Tot vandaag. Met een blik van voldoening keek Achilles naar Patrokles die het strand op kwam lopen. Het duurde even voor Patrokles hem zag, maar toen hij de blik zijn kant uit zag gaan, kwam hij expres iets verder uit het water, zodat zijn ontblootte lichaam goed getoond werd.

Vanuit zijn ooghoeken zag hij steeds meer huid tevoorschijn komen bij Achilles en onmiddellijk begonnen zijn wangen weer te branden. Ondanks dat Patrokles het meest van Achilles' persoonlijkheid hield, was hij zeker niet immuun voor zijn lichaam. Hij keerde zijn rug nog meer naar hem toe en begon de eerste lakens in de zee te wassen. Het bloed kleurde het zeewater rood en het liet hem meteen denken aan zijn ex-vriend en hoe hij altijd bebloed thuis kwam na een strijd. Toch bleef hij de ogen van Achilles in zijn rug branden en voelde hij hoe zijn concentratie weg spoelde met het bloed. Hij keek over zijn schouder naar Achilles en hield zijn ogen gericht op zijn gezicht. 'Kan je alsjeblieft óf iets aan trekken óf weg gaan?' riep hij naar hem toe en besloot vervolgens maar eerlijk te zijn. 'Je houdt me van mijn werk af. Is er niet iemand anders die je kan gaan storen? Er zijn genoeg mensen die je... zo willen zien.' Hij liet zijn blik nog kort zakken en ging vervolgens verder met zijn werk.

Achilles hoorde de woorden van Patrokles aan. 'Sinds wanneer mag ik mezelf niet meer wassen in de zee?' riep hij terug, waarna hij zichzelf terug in het water liet zakken. Niet dat hij het erbij zou laten, in plaats van hem met rust te laten, zwom Achilles richting Patrokles, al bleef hij wel tot zijn nek in het water. 'Het is niet mijn fout dat jij jou ogen niet van mijn lichaam af kan houden, Patrokles.' sprak hij kalm en trok een wenkbrauw op. 'En er zijn niet veel mensen waarvan ik wil dat ze me zo zien, dus nee, ik ga niet ergens anders heen.' zei hij, koppig als hij was en sloeg zijn armen over elkaar heen. Dit was de eerste keer dat Achilles Patrokles sprak sinds- nou ja- sinds Patrokles was vertrokken. Hij had meerdere malen geprobeerd om contact te zoeken, maar iedere keer werd hij vol in zijn gezicht afgewezen. Het was één keer zelfs zo erg geweest dat Alena hem moest komen vertellen dat Patrokles niet wilde praten, in plaats van dat hij dat nou zelf kwam zeggen, stuurde hij zijn priesteres-vriendinnetje.

Patrokles rolde met zijn ogen en keek vervolgens onzeker toe hoe Achilles naar hem toe kwam zwemmen. Sinds hun ruzie had hij hem nauwelijks meer gesproken en eigenlijk had hij er constant alles aan gedaan om hem te vermijden. Het vertrek naar Griekenland zou alleen maar moeilijker worden als hij contact bleef houden met zijn vriend. Ongemakkelijk keek hij van Achilles weg, toen hij hem erop betrapte dat hij had staan staren. 'Achilles,' begon hij kalm, 'over drie weken vertrekt mijn boot naar Griekenland. Het is beter als we niet met elkaar praten. Misschien heb jij er geen problemen mee, maar je maakt het mij wel moeilijker door constant contact op te zoeken.' Hij had inmiddels een laken opgepakt en liep tot ongeveer zijn knieën het water in, zodat hij het bloed er goed uit kon spoelen. 'En ik heb onze relatie niet verbroken omdat ik niet meer op je viel, dus vind je het gek dat ik naar je kijk?!' Patrokles kon het niet laten om wat water naar Achilles te spetteren en glimlachte vervolgens kort. Hij was nog steeds extreem aangetrokken tot Achilles, nu nog meer dan anders, dus was het voor hem des een grotere verrassing dat hij ook een band had kunnen vormen met een vrouw dat verder ging dan vriendschap.

Achilles keek hem aan, maar geloofde zijn woorden niet. 'Dus je hebt jezelf wijs kunnen maken dat je er geen spijt van gaat hebben als je me niet meer spreekt voor je vertrek? Dat de laatste herinnering die je van mij- van ons hebt is dat je mij verlaat?' vroeg hij, met ongeloof in zijn stem en schudde zijn hoofd. 'Het spijt me Patrokles, maar dat kan ik niet geloven.' Misschien realiseerde Patrokles het niet, maar als hij naar Griekenland zou vertrekken, was dat de laatste keer dat hij Achilles levend zou zien... Of überhaupt zou zien. Toen Patrokles naar hem spetterde, kon Achilles het ook niet laten om een kleine glimlach op zijn gezicht te toveren en me een grijns spetterde hij terug.

Patrokles kon een lach niet onderdrukken en wilde net weer terug spetteren, toen zijn gezicht viel door Achilles' woorden. Stilletjes liep hij weer naar het strand toe en ging hij in het ondiepe water zitten, terwijl hij naar het laken staarde. Misschien had Achilles wel gelijk en moest hij vertrekken nadat hij nog voor een laatste keer een goede tijd had gehad met hem, in plaats van hem weken te vermijden en te ontwijken. 'Ik-' Hij fronste diep en knikte langzaam. 'Je hebt gelijk. Ik ga waarschijnlijk spijt krijgen als ik je verlaat met onze ruzie als laatste herinnering.' Hij gooide zijn lakens opzij en gebaarde naar de plek naast hem. 'Kom dus het water uit en praat met mij. Je weet namelijk nooit wanneer het je laatste dag zal zijn.' De laatste woorden kwamen er bitter en vol pijn uit. Hij had dagenlang gehoopt dat Achilles naar hem toe zou komen en hem zou vertellen dat hij mee kwam naar Griekenland, maar hij had er vrede mee gekregen dat die fantasie niet uit zou komen.

Het verbaasde Achilles dat Patrokles er zo makkelijk in mee gaf, maar hem zou je er niet over horen. Hij was allang blij dat Patokles bereid was om met hem te praten, zo ver als dit was de hij afgelopen paar dagen nog niet gekomen. Nadat hij een doek had omgeslagen zodat hij toch nog wat bedekt was, kwam hij naast Patrokles in het water zitten en keek hij hem aan. 'Je weet dat het me spijt, hè?' begon hij zacht, terwijl hij zijn blik op de horizon had gevestigd. Nu hij hier zo zat wist hij niet goed wat hij moest zeggen, wat hij wilde zeggen. Als hij 's avonds in bed lag speelde hij de eindeloze gesprekken af die Patrokles en hij vroeger altijd hadden, maar nu kwam er haast niets uit. Waarom moesten tijden zo veranderen? Waarom kon het niet gewoon zijn zoals het eerst was. Zo zorgeloos.

Toen Achilles naast hem kwam zitten, keek Patrokles hem zijdelings aan en bestudeerde hij zijn gezicht. Hij zag er moe uit en vol zorgen, net zoals hijzelf. Sinds hun ruzie had hij nog geen enkele nacht goed geslapen. 'Dat weet ik,' reageerde hij net zo zacht, terwijl hij hem nog steeds aan keek. 'En ik mis je. Elke seconde van de dag. En ik dacht dat het makkelijker zou worden als ik je niet meer zou spreken, maar de waarheid is dat ik je sowieso zal missen, ook al zie of spreek ik je niet.' Hij wilde over Gaia vertellen, maar voelde dat hij het eigenlijk niet durfde. Toch wist hij dat hij het beter kon vertellen, voordat hij er zelf achter kwam. 'Net na onze ruzie hielp ik een vrouw met haar bevalling. Ik ging daarna nog paar keer bij haar langs en- laatst vroeg ze of ik een nacht bleef.' Hij slikte moeizaam en durfde Achilles niet meer aan te kijken. 'Ze heeft aangegeven dat ze met mij mee wil naar Griekenland toe. Ze heeft hier niets te zoeken met haar kind en ze- ze wil graag bij mij blijven.'

Achilles voelde hoe de hoop in hem opbouwde bij ieder woord wat Patrokles tegen hem zei. Hij wilde antwoorden, zeggen dat hij hem ook miste en dat hij niets liever wilde dan Patrokles' lichaam weer tegen dat van hem aan te voelen in bed, maar Patrokles was hem voor met zijn woorden. De hoop die hij eerder had gevoeld verdween als de sneeuw voor de zon. Hij voelde hoe zijn handen zich balde tot vuisten onder het water, maar zijn gezicht bleef kalm. 'Ik-' Hij wist niet wat hij hierbij moest voelen. Hij was boos en hij voelde zich verraden. Zijn kaak spande zich langzaam aan en zijn blik werd ijzig. 'Doe wat je niet laten kan, je hebt duidelijk gemaakt dat dit- dat wij niets meer zijn. Je bent vrij om te doen wat je wilt, Patrokles... Om te gaan met wie je wilt.' Hij stond op om het strand op te lopen en zijn tuniek aan te trekken.

Patrokles hoorde naast hem hoe Achilles' ademhaling veranderde en durfde hem op dat moment pas weer aan te kijken. Hij zag hoe zijn gezicht verstrakte en hoe hij uiteindelijk van hem weg liep. 'Achilles, wacht!' riep hij al snel, waarna hij achter hem aan rende en zijn arm vast pakte. Hij keek zijn vriend doordringend aan en beet peinzend op zijn blik. 'Mijn grootste wens is om samen met jou te zijn, voor de rest van ons leven. Een gelukkig leven! Bij de Goden, Achilles, ik wil dat je mijn partner wordt, ik wil met je trouwen! Maar jíj bent diegene die dood gaat en ik niet. En ik weet dat als ik eenmaal jouw lijk zie, dat ik- dat ik niet meer verder wil leven.' Hij haalde diep adem en had niet eens door dat hij hard in Achilles' arm kneep. 'Een leven met jou zal kort en vol geluk zijn en een leven met die vrouw lang en- en voldoende. Een leven van misschien geen liefde, maar wel wederzijds respect. En ik weet niet wat de beste keuze zal zijn, ik weet het gewoon niet, Achilles!' Het was een verademing om eindelijk aan Achilles de waarheid te vertellen en zijn innerlijke strijd. Hij had Achilles nog niet opgegeven.

Achilles keek hem aan bij zijn woorden en wachten tot hij uitgeraasd was. Hij wilde hem kussen, hier en nu, maar hij wist niet of dat een goed idee was. Hij wilde Patrokles niet in een ongemakkelijke situatie brengen of hem juist afschrikken. 'We gaan allemaal ooit eens dood Patrokles, en ja ik weet wat ik heb gekozen en wat er is gezegd, maar wie zegt dat het volgende week gebeurd? Of volgende maand? De goden mogen weten hoeveel jaar deze oorlog nog duurt Patrokles.' Hij wilde niet dat Patrokles dacht dat hij volgende week ergens dood lag, hoewel dat natuurlijk ook een optie was. 'Ik weet dat je geen keuze kan maken, of wilt maken, maar tot die tijd weet je waar je me kan vinden... En ik zal op je wachten, dus mocht je ervoor kiezen om terug te komen- mocht je voor mij kiezen dan ben je altijd welkom.'

Patrokles staarde zijn vriend aan en liet heel langzaam zijn hand langs de arm van Achilles naar zijn hand glijden, om deze vervolgens vast te pakken. Er was nooit iemand geweest en er zou nooit iemand komen van wie hij zoveel zou houden als dat hij van Achilles deed. Hij was zijn partner, vriend en familie. Hij wist dat hij na de dood van Achilles niet meer verder kon en zou leven, maar woog dat meer dan een gelukkig en liefdevol leven vóór dat fatale moment? Hij wist het werkelijk waar niet. Het enige waar hij nog op kon concentreren, was Achilles' lichaam, lippen en koele hand. Hij vervloekte de doek om Achilles' middel heen en hij vervloekte Thetis, Achilles' moeder. Als Patrokles niet op de hoogte was gebracht van de voorspelling, dan was alles nog goed geweest. 'Beloof je me dat tot op de dag dat je dood gaat, je van me gaat houden zoals nog nooit iemand heeft gedaan?' murmelde Patrokles met dichtgeknepen keel van zenuwen.

De betekenis van de woorden van Patrokles drongen nog niet helemaal tot Achilles door. 'Ja, natuurlijk - altijd, waarom-' Ineens kwam het binnen en glimlachte hij. 'Je weet dat je alles voor me betekent Patrokles, en dat zal ook niet veranderen. Nu niet, morgen niet, nooit niet.' verzekerde hij hem en keek naar hun vingers die met elkaar verstrengeld waren. 'Vergeef het me alsjeblieft dat ik het je niet heb vertelt, ik wilde je beschermen- tegen dit alles.' Dit was juist hetgeen wat hij wilde voorkomen door het hem niet te vertellen. Achilles had nooit verwacht dat zijn moeder hem dit ooit aan zou doen en als hij haar weer zou zien, zou ze er ook wel degelijk iets van horen. 'Het spijt me echt.'

Patrokles pakte ook Achilles' andere hand vast en glimlachte voorzichtig naar hem. Het was een raar idee om weer zo dichtbij zijn vriend te zijn, nadat hij hem zo lang had proberen te vermijden. 'Ik vergeef het je,' zei hij zacht, terwijl hij in zijn handen kneep. 'En vergeef mij alsjeblieft ook. Het was- Met die vrouw, het betekende niets. Ik was wanhopig en zocht iemand om mee te gaan naar Griekenland en- en haar kind was zo schattig en-' Hij bloosde toen hij merkte dat hij niet goed uit zijn woorden kwam. Hij kon niet geloven dat hij het ook werkelijk had gedaan én dat het zo weinig met hem had gedaan. Voorzichtig boog hij naar voren toe en leunde hij met zijn voorhoofd tegen die van Achilles aan. Het voelde als thuis komen als hij zo dichtbij hem was. 'Dus, ik denk dat ik zometeen maar weer moet gaan verhuizen, niet waar?' grinnikte Patrokles, terwijl hij Achilles met een grijns aan keek. 'Ik mis ons bed. Ik word gek van de geur van bloed, zelfs na al die keren dat jij compleet bebloed thuis kwam.'

Achilles knikte bij zijn woorden. 'Natuurlijk vergeef ik het je. Ik- we waren uit elkaar en het is begrijpelijk dat je iemand nodig had.' Het verbaasde hem dat hijzelf al die tijd een sober leven had geleden. Hij was zo opgegaan in zijn verdriet dat het nog niet eens in hem op was gekomen, maar hij nam het Patrokles niet kwalijk. Achilles moest lachen bij zijn stuntelige woorden en gleed met zijn vingers door het donkere haar van zijn vriend. 'Ik denk dat het tijd wordt om je spullen maar weer te pakken.' zei hij met een glimlach. 'Oh, en- ik ben een chaos zonder jou dus misschien is de tent een beetje rommelig.' grinnikte hij en liet hem los. 'Misschien een beetje erg rommelig.'

Patrokles moest oprecht lachen om Achilles' woorden en schudde ongelovig zijn hoofd, terwijl hij ook met zijn hand door de donkere krullen van zijn haar streelde. 'Ik kan dus een halve veldslag in onze tent verwachten?' grinnikte Patrokles geamuseerd. 'Gelukkig gebruiken ze mij in de ziekentent ook als halve schoonmaker, dus onze tent kan er nog wel bij.' Toen Achilles hem los liet, pakte Patrokles hem al snel weer vast en trok hij hem met een brede glimlach terug naar hem toe. 'Ho, niet zo snel, ik wil nog-' Hij smoorde zijn eigen woorden door zijn lippen op die van Achilles te drukken en hem stevig vast te houden. Pas na enkele seconden liet hij hem weer los en liep hij van hem weg met een rood gezicht. Het verbaasde hem hoe ongelofelijk goed het weer voelde om Achilles bij hem te hebben. Het voelde weer alsof het hun eerste kus was en alle spanningen die daarbij waren stroomden door Patrokles heen. 'Ik- ik moet eerst nog de lakens wassen.'

'Een heel slagveld.' grinnikte Achilles en wilde opstaan. Toen hij terug werd getrokken in de greep van Patrokles wilde hij wat zeggen, maar al snel werd hij gestopt door de lippen van Patrokles. Toen hun lippen weer los kwamen van elkaar glimlachte hij en drukte zijn lippen nog vluchtig op die van hem. 'Hier, laat me je helpen.' Hij deed eerst zijn tuniek aan en pakte een vuil laken van het zand af en liep ermee naar de zee om het te wassen. 'Ik heb mijn tijd vooral veel doorgebracht met de Myrmidonen, bij de goden ik heb ze afgepeigerd.' Als hij eraan terug dacht had hij ze echt gedrild tot ze erbij neervielen. Hij had alleen maar aan zijn eigen behoeften gedacht. 'Ze zullen vast blij zijn om te horen dat ze het weer wat rustiger aan kunnen doen.' grinnikte hij.

Patrokles keek Achilles dankbaar aan, nadat hij had aangeboden om te helpen, en pakte vervolgens ook een laken op. Eenmaal in de zee liet hij de stof weken, zodat het bloed eruit stroomde. Koud water hielp erg goed om bloed te verwijderen. Daarbij stonken de lakens ook ontzettend naar zweet, uitwerpselen en braaksel, dus hoopte hij dat het zout die geur zou gaan maskeren. 'Ze zullen ons dus wel dankbaar zijn dat we het weer goed hebben gemaakt,' lachte hij, waarna hij Achilles met een speelse glimlach aan keek, 'misschien kan ik ze zelfs wel overtuigen om wijn voor me te regelen.' Door die gedachte moest hij lachen en ging hij verder met het schoon maken van de lakens, terwijl hij Achilles in zijn ooghoeken bekeek. 'Ik merk ook dat je weer wat breder bent geworden. Je was wat smaller geworden nadat je gestopt was met vechten,' merkte Patrokles op, zoals enkel een partner zou kunnen. Hij kende elk deel van Achilles' lichaam tot in de detail. 'En daarbij mag je mij weer gaan drillen. Ik denk namelijk dat het een goed idee is als we weer gaan trainen. Ik vond het wel wat hebben dat ik sterker werd,' gaf Patrokles eerlijk toe met een lach. 'Dan kan ik je ten minste nog een béétje aan.'

Achilles rolde met zijn ogen toen Patrokles zei dat hij breder was geworden. 'Dat is ook echt iets waar alleen jij op let hè.' merkte hij grinnikend op en wrong het laken uit. Achilles pakte het laatste laken van het strand af en liet het weken in het water. Hij liep naar Patrokles toe en trok hem dicht tegen zich aan. 'Het spijt me je te moeten teleurstellen, maar mij aankunnen?' vroeg hij met een brutale grijns op zijn gezicht en drukte zijn lippen zachtjes op Patrokles' schouder, om vervolgens zijn nek, kaak en uiteindelijk lippen te kussen. Hij had hem gemist, hij had zijn geur gemist en zijn onschuld. Hij had alles aan Patrokles gemist en het voelde ontzettend goed om te weten dat hij weer terug was.

Patrokles sloot gelukzalig zijn ogen bij het voelen van Achilles' lippen op zijn lichaam en voelde hoe zijn adem haperde van opwinding. 'Je niet aan kunnen? In bed lukt het me toch wel erg goed,' grinnikte Patrokles, waarna hij werd gesust door Achilles' lippen en hem teder terug kuste. Hij greep met zijn handen in zijn vriends tuniek en trok hem zo dichter tegen hem aan. 'Misschien moet ik je daar wel in trainen.' Met een brutale blik liet hij zijn hand langs Achilles' been onder zijn tuniek naar zijn middel toe glijden en keek hij Achilles aan in afwachting hoe hij zou reageren. Hij merkte dat hijzelf brutaler was geworden en meer durfde. Het kwam door het gevoel dat ze toch niets meer te verliezen hadden: ze hadden elkaar en dat was genoeg. De rest van de wereld maakte niet meer uit. 'Ik kan niet geloven dat ik dit zo lang heb kunnen missen,' lachte Patrokles, waarna hij Achilles al snel weer tegen hem aan trok voor opnieuw een kus.

Achilles keek hem zuur aan bij zijn woorden. Hij hield er niet van als mensen beter waren als dat hij was, zelfs niet als het Patrokles was en zelfs niet als het ging om zoiets als... bedkunsten. 'Je heb in de tijd dat je weg was je mond in ieder geval teruggevonden.' merkte hij op en pakte het laatste laken op uit de zee om deze bij de rest van de lakens te leggen. 'Nou, kom op, deze zijn klaar niet waar?' Hij voelde zich veel te bloot gegeven hier zo tussen de mensen. Hoewel er niemand op het strand was, wilde hij niet dat hij en Patrokles zo samen gezien werden door wie dan ook. Zijn Myrmidonen wisten er vanaf, maar de rest van de soldaten niet en dat wilde hij graag zo houden.

Patrokles trok vluchtig zijn handen terug na de spottende woorden van Achilles en keek hem vervolgens gepijnigd aan. 'Het was een grapje, Achilles, ik- ik bedoelde het niet-' Al snel liet hij zijn hoofd hangen en bleef hij nog voor enkele seconden in de zee staan. Toch kwam er al snel een gevoel van boosheid bij Patrokles omhoog en liep hij naar het strand toe, om daar de lakens uit Achilles' armen te rukken en deze in de mand te leggen. 'Oh nee, want ik mag natuurlijk nooit ergens goed in zijn. Zo is het ons hele leven toch al, niet waar?' Hij vouwde vluchtig alle lakens op en negeerde Achilles in deze tijd. Vervolgens legde hij de mand op zijn schouder en liep hij zo alvast richting het kamp. 'En het is trouwens niet waar! Wie ruimt altijd alles in onze tent op? En wie wast jouw kleding en maakt je voedsel klaar en zorgt ervoor dat je er nog een beetje verzorgd uit ziet?' riep hij over zijn schouder. 'Ik! Ik ben je persoonlijke slaaf en schoonmaker. En daarbij ben ik een betere geneesheer! En durf het maar te ontkennen!'

Achilles had geen idee waar deze plotselinge uitbarsting van Patrokles vandaan kwam. 'Bij Zeus zijn baard, Patrokles, doe eens rustig-' Hij probeerde hem meerdere malen te onderbreken, maar Patrokles bleef maar door razen, dus na twee pogingen gaf hij het op. Voor een tijdje bleef hij achter Patrokles aan slenteren en rolde soms met zijn ogen. 'Je bent mijn slaaf niet Patrokles, niemand verplicht je om iets te doen.' mompelde hij, maar wist niet of Patrokles hem zou kunnen horen. Met een zucht bleef hij staan. 'Bij de goden, nu is het genoeg!' Lichtelijk geïrriteerd door de uitbarsting van Patrokles, gelukkig waren ze nog redelijk buiten gehoorafstand van het kamp. 'Als je wilt dat ik mee loop is dit hele gedoe nu over en anders ben ik in de tent en zoek je t zelf uit, dus kies maar.'