Het strand

Alena kneep haar ogen samen om beter te kunnen zien wie ze voor zich had, maar meer dan een silhouet kon ze er niet uit opmaken. Bij het horen van zijn stem ontstond er spontaan kippenvel over haar hele lichaam. 'Ja, dat klopt.' antwoordde ze, toen de onbekende man vroeg of ze een priesteres van Zeus was. Over zijn volgende vraag dacht ze even na. 'Ondanks alle overwinningen die we tot nu toe gekregen hebben, kan wat extra geluk geen kwaad. Daarnaast is Zeus de god der Goden, vind je niet dat hij aanbeden zou moeten worden?' vroeg ze nieuwsgierig en zette een paar passen in zijn richting. Ze was zo overgenomen door nieuwsgierigheid dat ze de angst die eerder in haar op was gekomen, allang weer was vergeten.

De eerste fles wijn had hij al snel opgedronken, maar het weerhield hem niet om nog een fles te openen en aan zijn lippen te zetten. 'Laat je niet misleiden door overwinningen. Als het even tegen zit, dan heb je de Goden tegen je en zijn de overwinningen over.' Daarbij kregen Artemis en Apollo steeds meer macht in handen en hadden zij het in zich om dat leger oppermachtig te maken. En zij hadden het voordeel van hun muren. 'Als ik jou was, dan zou ik mijn tijd niet steken in Zeus. Iedereen weet dat zijn voorkeur ligt bij de Trojanen,' vertelde hij met een kleine glimlach. Al sinds het begin van tijden was hij gecharmeerd geweest van de stad. 'Ik zou eerder Hera te vriend houden. Of Poseidon. Daar zullen jullie veel meer aan hebben, geloof mij maar.' Hij liep nog wat dichter naar haar toe en stak de fles wijn naar haar uit. 'Dus, waarom is je keuze op Zeus geland? En niet op Apollo of Afrodite of Artemis?'

Alena keek hem aan en glimlachte kort. 'Ik laat me nergens door misleiden.' zei ze met een kleine glimlach. Ze moest direct aan Agamemnon denken die bezeten was door de overwinningen die ze hadden gekregen de afgelopen tijd. 'Is dat zo?' vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw. 'En wie ben jij om te zeggen wie ik moet aanbidden?' Alena sloeg haar armen over elkaar heen en bleef met haar voeten in het water staan. 'Mijn moeder was een priesteres van Zeus en vanzelfsprekend ben ik daar ook ingerold.' zei ze en haalde haar schouders op. 'En daar ben ik altijd bij gebleven, Zeus-' Ze wist niet precies waarom ze Zeus altijd zo aanbeden had, maar er was altijd iets geweest dat haar naar hem toe had getrokken.

Zeus zette enkele stappen opzij en zorgde ervoor dat zijn gezicht zichtbaar was in het maanlicht. Het was altijd anders als hij zich in zijn eigen gedaante liet zien aan sterfelijke mensen: sommigen merkten meteen op dat hij ánders was dan henzelf. Echter, de meeste mensen kon hij voor het lijntje houden, zonder dat ze beseften dat ze in de aanwezigheid van een God waren. 'Je laat je nooit misleiden? Wat zou je er dan van zeggen als ik je vertel dat ík Zeus ben. De man die je al je leven al aanbidt.' Hij trok vragend een wenkbrauw op en gooide de lege fles wijn in het zand, waarna hij afwachtend zijn armen over elkaar heen sloeg. Hij was benieuwd wat ze zou antwoorden. Misschien kon het zelfs wel een erg leuke nacht worden als zij hem geloofde. Wat was nou een betere manier om een God te aanbidden dan deze God ook echt lief te hebben?

Toen de man het licht instapte, voelde ze al dat haar adem door iets gegrepen werd. Er was iets aan de man, iets wat ze al sinds ze hem van veraf op het strand had gezien voelde. Bij zijn woorden viel haar mond een klein beetje open en fronste ze haar wenkbrauwen. 'Jij- Zeus?' vroeg ze verbouwereerd en voelde hoe haar bleek geworden gezicht langzaam weer kleur begon te krijgen. 'Ik-' Ze wist niet wat ze moest zeggen, aan de ene kant kant geloofde ze hem niet, maar er was iets aan zijn blik iets in zijn verschijning dat haar ook niet liet twijfelen. 'Het is een eer om je- u hier zo te zien, maar- ik snap het niet. Waarom ik?'

Hij glimlachte bescheiden en haalde zijn schouders op. 'Je zult vast snappen dat ik niet zomaar middenin een Grieks kamp mezelf kan laten zien. Ik hoorde jullie bidden vanaf de Olympus en besloot te komen kijken. En jij bleef als enige over op het strand...' Hij liet zijn duim over haar schouder en arm glijden en schudde vervolgens zijn hoofd. 'Ik hoopte toch dat mijn priesteressen wat meer op zichzelf zouden letten. Er loopt hier heel wat gespuis rond. De Trojanen hebben echt geen medelijden met een eenzame, Griekse priesteres. En andersom trouwens ook niet, de Griekse mannen hebben al heel veel Trojaanse slaven.' Bij die woorden spande Zeus kwaad zijn kaak aan, maar zorgde ervoor dat zijn gezicht al snel weer in de plooi was. 'Dus, ben je tevreden nu je mij hebt gezien?' vroeg hij benieuwd. 'Gezien je al je hele leven mij aanbidt...'

Alena knikte begrijpend bij zijn woorden. 'Ik denk dat ze gek zouden worden als ze u zouden zien.' gaf ze oprecht toe. Zelf wist ze ook niet of ze nou aan het dromen was of niet, al voelde alles zo ontzettend echt aan. 'Ik blijf graag alleen nog even op het strand, het geeft me tijd om te denken over alles.' Ondanks dat ze hier was hield ze niet van de oorlog, maar ze wist dat haar gebeden soldaten konden helpen en dat was dan ook hetgeen waar ze zich aan vast hield: aan de gedachten dat ze met haar daden mensen kon helpen. 'Ik bid ook iedere dag voor de slaven.' Alena keek hem aan. 'Die mannen en vrouwen verdienen het niet om hier vast gehouden te worden als slaaf, niemand verdiend zoiets.' Ze sprak haar gedachten hierover nooit uit omdat ze wist dat het niet goed gekeurd zou worden. 'Ik ben meer dan tevreden, ik ben zelfs vereerd.'

Zeus glimlachte om haar woorden en liet ondertussen zijn ogen over haar lichaam glijden. Ze was zo onschuldig dat ze waarschijnlijk niet eens Zeus' intenties door zou hebben, ondanks dat ze overduidelijk waren. Echter keek hij haar met opgetrokken wenkbrauwen aan na het noemen van de slaven. 'Niet veel Grieken zullen hetzelfde zeggen,' mompelde hij, terwijl hij zijn armen over elkaar heen sloeg. 'Het kost veel moed om de vijand als gelijke te zien.' Misschien moest hij die les nog maar eens aan Ares leren, al zou het hem niet verbazen als die jongen veel te ver heen was in al zijn oorlogsspellen. 'Loop eens met mij mee.' Hij legde zijn hand op haar onderrug en leidde haar zo van het kamp vandaan. 'Vertel me eens over de priesteressen,' begon hij, 'hoe worden jullie bijvoorbeeld in het kamp behandeld? Komen er veel soldaten naar jullie toe om een zegening van mij te ontvangen via jullie?'

'Enkel een dwaas kan niet inzien dat zijn vijand een gelijke van hem is en dat is dan ook de fout die vele maken.' In de kern was iedereen gelijk en Alena vond dat meer mensen dat eens moesten onthouden, het was echter niet iets dat ze uitsprak onder het volk. Toen hij vroeg of ze met hem mee wilde lopen, twijfelde ze geen seconde. Ze was geïntrigeerd door de man die tegenover haar stond - afgezien van het feit dat het Zeus was - en ze wilde graag meer over hem weten, want ondanks dat ze hem haar hele leven aanbad, had ze nu het idee dat ze hem helemaal niet kende. 'We worden goed behandeld, de soldaten zouden niet durven om ons iets aan te doen. Ze zijn veel te bang dat u wraak op hen zal nemen als ze ons aanraken.' vertelde ze en dacht even na over zijn volgende vraag. 'Er zijn altijd mannen die een extra steuntje in de rug nodig hebben en dat kunnen we ze vaak geven.' Ze was veel te ingenomen door al zijn vragen, dat ze niet eens meer aan een vraag kon denken die ze hem wilde stellen.

Zeus leidde haar verder van het kamp af en stopte pas toen hij zeker was dat ze door niemand gehoord en gezien zouden worden. 'Dat is mooi. De enige mensen die niets van mij hoeven te vrezen zijn mijn eigen priesteressen. Ik wist echter niet dat er zulke knappe vrouwen tussen zaten.' Hij keek haar met een charmante blik aan en streek met zijn vinger langs haar wang. Hij wist dat hij Hera had beloofd om niet meer met aardse vrouwen te slapen, maar ze konden vast wel wat plezier samen hebben. Het kwam namelijk niet vaak voor dat hij zulke charmante priesteressen tegen kwam. 'En ook niet dat er zulke wijze priesteressen tussen zaten. Je spreekt als Athena, de godin van wijsheid,' murmelde hij in haar oor, waarna hij zacht een kus op haar wang drukte.

Alena werd nogal verward door zijn handelingen. Dat ze een god tegenkwam was al haast niet te geloven, maar dat hij haar aan het verleiden was, had ze helemaal niet verwacht. Alles in haar schreeuwde om niets te zeggen, om het toe te laten: wie wilde er nou niet bemind worden door een god? En dan hadden we het hier over de God der Goden. Toch zette Alena een stap naar achteren toe en keek hem aan. 'Is dat waarom je naar beneden bent gekomen, vanaf Olympus?' vroeg ze zacht en keek hem aan. 'Volgens mij had je helemaal geen interesse in hoe ik over alles dacht, of wel?' Ineens viel alles op zijn plek en was ze er helemaal niet zo zeker meer van of ze wel zo gecharmeerd was van zijn zaken. Hij was en bleef een god, dat was waar, en ja - nog steeds aanbad ze hem - maar ze had niet verwacht dat hij... zo zou zijn. 'Het spijt me, maar ik weet niet of ik dit wel wil.'

Zeus keek Alena oprecht verbaasd aan, toen ze hem aansprak op zijn gedrag. Dat had nog nooit eerder iemand tegen hem gedurfd, laat staan dat ze zijn avances af sloeg. Hij keek haar even met grote ogen aan, maar herstelde zich al snel. 'Ik dacht dat je het ook zou willen,' zei hij op ernstige toon, terwijl hij zijn armen over elkaar heen sloeg. 'Het is een grote eer als een God interesse in een mens toont. Als ik jou was, zou ik het niet zomaar af slaan.' Hij wilde er een dreigement aan toevoegen, maar besefte al snel dat dat niet eerlijk was. Alena had hem niets aangedaan en was juist eerlijk tegen hem geweest. Hij hoorde haar niet te dwingen, laat staan een schuldgevoel aan te praten. 'Ik had wel degelijk interesse in je, anders had ik gemakkelijk iemand anders gekozen. En geloof me, ik stel je eerlijkheid erg op prijs.'

Alena keek hem aan en zuchtte. 'Het gaat nogal tegen onze principes in. We horen rein te blijven, zelfs als het om- om u gaat.' Als ze dit aan de rest vertelde zouden ze haar vast voor gek verklaren dat ze hem hier op dit moment afwees. Achteraf zou ze zichzelf waarschijnlijk ook voor gek klaren, maar er was gewoon iets dat niet goed voelde aan dit alles, niet nu. 'Waarom zou je de liefde met iemand bedrijven die je amper kent?' vroeg ze nieuwsgierig en keek hem aan. 'Ik bedoel, wat weet je nou echt van mij en ik van jou? Is dat niet juist heel het ding? Dat je elkaar leert kennen en dan een speciaal moment met elkaar deelt?' Het heette toch niet voor niets de liefde bedrijven.

Zeus keek haar van top tot teen aan en onderdrukte een diepe zucht. Aan de ene kant vond hij het maar niets dat ze hem zulke morele vragen stelde en aan de andere kant vond hij het ook erg interessant. Nog nooit had iemand vragen bij zijn daden gesteld. 'Geloof me, ik leef al zo lang dat ik het niet meer in jaren kan noemen en ik ga nog veel langer leven. Liefde bedrijven is niet bepaald meer iets wat ik met mijn hart doe,' vertelde hij eerlijk. Het was enorm aandoenlijk dat ze nog zo onschuldig was en dat ze seks als zoiets groots zag. Het verbaasde hem wel dat ze nog niets over zijn vrouw had genoemd. 'Maar als je volledig afgeknapt ben, dan ga ik maar weer eens verder. Ik zou mijn lievelingspriesteres toch niet willen storen tegen haar wil in.' Hij knipoogde en keek naar de zee. 'Misschien dat ik mijn broer maar eens ga bezoeken. Ik heb gehoord dat hij de Grieken steunt.'

'Maar wat als die vrouwen het zelf anders zien? Wat als het voor hen wel iets bijzonders is, iets wat ze met hun hart doen?' Ze snapte niet dat hij zo zorgeloos met andermans gevoelens om kon gaan. 'Geef je niet om hun gevoelens? Om de gevoelens van je vrouw, Hera? Weet zij ook dat je hier bent?' Misschien was ze wel veel te nieuwsgierig en had ze ervoor gezorgd dat dit de eerste en meteen de laatste keer was dat hij haar zou opzoeken, maar ze was werkelijk benieuwd naar de manier waarop hij dacht. 'Nee- ik, het is gewoon- je komt niet iedere dag een god tegen.' Ze friemelde wat met de stof van haar jurk en keek hem aan. 'Het spijt me als ik teveel vragen stel.' voegde ze er zachtjes aan toe en keek hem vanonder haar wimpers aan. 'Het is nogal veel om allemaal in één keer te begrijpen, dit alles.'

Zeus fronste diep en twijfelde of hij haar vragen wel wilde beantwoorden. Er was nog nooit iemand geweest aan wie hij zulke informatie had gegeven en hij was ook echt niet van plan om zichzelf zo bloot te stellen. 'Ik denk dat dit mooie stof is om morgen te bespreken,' murmelde hij, terwijl hij bezorgde stemmen vanuit het kamp hoorde. Zij hoorde het misschien niet, maar hij bleef een God, zelfs als hij zijn humane vorm aan nam. Ze had waarschijnlijk niet eens door dat ze al een erg lange tijd met hem stond te praten. 'Dan heb jij de tijd om alles te verwerken en dan kunnen we een goed gesprek hebben. Als mijn priesteres verdien je dat.' Hij legde kort zijn hand op haar wang en glimlachte vluchtig. 'Kom je morgen weer? Zelfde tijd, zelfde plek? Dan beloof ik je dat ik al je vragen zal beantwoorden.'

Alena was ergens teleurgesteld dat hij haar vragen niet beantwoordde, maar aan de andere kant was het misschien beter als ze over alles wat ze nu wist een nachtje kon slapen - als ze al slaap zou vatten deze nacht. 'Morgen zelfde tijd, zelfde plek.' verzekerde ze hem en glimlachte kort en keek naar de hand die op haar wang lag. Kort legde ze haar eigen hand daar bovenop en glimlachte wat onzeker. Het voelde onnatuurlijk om zo tegenover een god te staan, maar misschien zou dat gevoel vanzelf wel verdwijnen. 'Ik kijk uit naar morgen.' zei ze oprecht en zette een paar stappen naar achteren, om vervolgens terug naar het kamp te lopen.

[new]
Het was de nacht nadat hij Alena had gesproken op het strand en haar beloofd had om haar opnieuw te ontmoeten. Hij had de hele dag uitgekeken naar de jonge priesteres en vooral ook naar haar vragen. Nog nooit had iemand zoveel vragen bij zijn daden gesteld en het intrigeerde hem mateloos. Ongeduldig zat hij dan ook in het zand te wachten, terwijl hij naar het water keek. Hij had het weer dusdanig veranderd dat er een warme bries stond en de hemel helder was. Toch had hij voor de zekerheid een mantel mee genomen, zodat deze haar warm kon houden.

Alena had gewacht tot er een geschikt moment was dat ze zich kon excuseren van de anderen priesteressen. Ze wilde niet verdacht lijken door ineens zonder reden weg te gaan, dus had ze gewacht tot er meerdere priesteressen terug naar hun eigen tenten gingen, voor ze er tussenuit zou knijpen naar het strand. De hele dag - en nacht - had de ontmoeting tussen haar en Zeus in haar hoofd afgespeeld. Nog steeds kon ze er niet bij met haar gedachten, maar inmiddels had ze zichzelf gezegd dat ze het maar gewoon moest accepteren. Toen ze een gedaante bij het water zag zitten, stopte ze met lopen en raapte ze al haar moed bij elkaar om op hem af te stappen. 'Het spijt me dat ik je heb laten wachten.' zei ze zachtjes, terwijl ze zich naast hem in het zand liet zakken. 'Maar ik ben er.'

Zeus hoorde Alena al van een afstand aan komen lopen en liet dus zijn schouders gerustgesteld zakken. Hij had zichzelf vervloekt als Alena niet was komen opdagen en hij zichzelf dus wijs had gemaakt dat ze ook maar een greintje interesse in hem zou hebben. 'Het is je vergeven,' zei hij, toen ze naast hem kwam zitten, en zacht drukte hij een kus op haar haren. Vervolgens staarde hij weer naar de zee en voelde hij hoe er een kleine glimlach op zijn gezicht ontstond. 'Heb je je vragen al bedacht? Ik zal overal eerlijk op reageren, dat zweer ik bij alle Goden.' Ontspannen leunde hij achterover op zijn onderarmen en bekeek hij haar zijdelings. 'Hoe was je dag? Ik heb gehoord dat de Grieken niet meer zo onverslaanbaar zijn als eerder. Ze missen Achilles.'

Alena glimlachte bij zijn aanraking en knikte bij zijn woorden. 'Ik heb een hoop tijd gehad om na te denken.' lachte ze en dacht na waar ze wilde beginnen. Er waren zoveel dingen die ze wilde weten van hem en van zijn leven, dat ze niet wist wat ze precies wilde vragen op dit moment. 'Mijn dag wat hectisch.' zei ze uiteindelijk en wreef met haar vingers over het zand heen. 'We hebben veel verliezen geleden doordat Achilles en zijn Myrmidonen niet meer mee vechten, en Agamemnon-' Ze wilde niet slecht praten over haar koning, dus staakte ze haar zin en keek ze hem zijdelings aan. 'We hebben gewoon veel verliezen geleden.' concludeerde ze uiteindelijk en trok haar knieën naar zich toe. 'En hoe ziet de dag van Zeus er zo gemiddeld uit?' vroeg ze giechelend en keek hem nieuwsgierig aan. Ze kon zich niet voorstellen wat hij zoal op een dag deed.

Zeus knikte begripvol als reactie op haar woorden. 'Ik heb de strijd vanuit de Olympus bekeken. Mijn kantoor heeft het beste uitzicht op de wereld vanaf de Olympus. Zo kan ik alle Goden én mensen in de gaten houden,' vertelde hij met een knipoog, terwijl hij nadacht over haar vraag. Hoe zag zijn dag er eigenlijk uit? 'Om eerlijk te zijn vult deze oorlog grotendeels mijn dag. Verder in de wereld gebeurt er weinig belangrijks. Alle Goden hebben zich gericht op deze oorlog en ik moet ervoor zorgen dat ze zich gedragen. Ik wil niet dat ze zich mengen in de strijd,' legde hij uit. Laatst had hij Athena en Artemis erop betrapt dat ze zich ermee bemoeiden en had hij ze een passende straf gegeven. Daarbij hadden Hera en hij nog een hevige ruzie over het onderwerp gehad, waarbij ze kwaad zijn kantoor uit was gestormd. Uiteraard was hij achter haar aan gegaan en had hij het in hun slaapkamer nog goed kunnen maken.

Alena kon zich niet voorstellen hoe het was om alles van boven te kunnen zien. Ze was best jaloers op het idee dat ze uit deze wereld kon stappen en alles van een afstandje kon bekijken zonder dat ze er zelf tussen stond. 'Is het niet vreemd om je dan zo tussen de mensen te begeven? Als je altijd alles van een afstand ziet?' Ze had vanmiddag een hele lijst gemaakt in haar hoofd met allerlei dingen die ze graag van hem wilde weten, maar nu ze hier zat was ze alles alweer haast vergeten. Ze liet haar blik op de zee vallen die haast zwart leek in de nacht. 'Ik- waarom ik?' vroeg ze nieuwsgierig en keek hem aan. 'Waarom ik en niet iemand anders? Er zijn zoveel andere vrouwen- priesteressen.' Het verwarde haar nog steeds dat zij hier naast hem zat. Wat was er zo bijzonder aan haar? Er waren vrouwen die mooier waren dan dat zij was, slimmer, wijzer...

Zeus haalde zijn schouders onverschillig op. 'Alena, ik leef al zo lang dat ik er jaren geleden gewend aan ben geraakt,' glimlachte hij, terwijl hij een pluk haar achter haar oor duwde. 'En daarbij kom ik niet vaak in deze... vorm op de aarde. Alle Goden hebben de kunst van transformatie. We kunnen worden wat we willen.' Hij merkte dat haar blik af dwaalde en zijdelings bekeek hij haar gezicht en lichaam. Ze was een erg mooie vrouw met een zacht karakter. Hij begreep niet wat ze in het legerkamp deed. Haar volgende vraag kwam niet als verrassing en met een kleine glimlach keek hij van haar weg. 'Elke keer na de rituelen zag ik je nog in je eentje op het strand staan. Je was de enige van mijn priesteressen die ik alleen kon aan spreken.' Hij had haar niet speciaal gekozen om haar uiterlijk of karakter. 'Het was een speling van het lot, laat ik het zo zeggen. We waren allebei op de juiste tijd op de juiste plaats.'

Alena knikte en glimlachte kort. Wellicht was ze hem al vaker tegen gekomen, maar in een andere vorm zonder dat ze er erg in had. Het was nog steeds fascinerend en bizar tegelijkertijd dat de man die naast haar zat een god was. Hij leek zo... gewoontjes, ook al wist ze dat hij dat alles behalve had. 'Oh, oké.' Ergens raakte het haar dat ze niet speciaal was uitgekozen, maar dat ze gewoon geluk had dat ze alleen op het strand stond, maar ze mocht van zichzelf niet klagen. Ze had blijkbaar iets goed gedaan: want ze zat er nog steeds. 'Hoe denk jij dat het gaat aflopen? Dit alles, deze oorlog?' vroeg ze nieuwsgierig en keek hem wederom aan.