Lee's huis

-

Het was de twaalfde verjaardag van Jason en ter ere daarvan zouden ze met zijn allen bij Lee gaan eten. Patrokles had ook Achilles meegevraagd en hij had er mee ingestemd, zodat ze met zijn tweeën ernaartoe gingen. Het was de eerste keer dat hij samen met Achilles op een familie feest was en onbewust was hij ietwat zenuwachtig, ondanks dat hij wist dat iedereen enkel enthousiast was. Nadat ze iedereen hadden begroet - Lee, Jason, zijn oom, Lee's vrouw en wat familieleden van haar - nam hij plaats op de bank met Achilles en gebaarde hij dat Jason naar hem toe moest komen. 'Nu is het maar eens tijd voor je cadeau. Achilles heeft een verrassing voor je,' vertelde hij met een brede glimlach, 'maar ik heb ook nog een eigen cadeau voor je.' Hij had wat extra geld opzij gezet voor een cadeau voor zijn neefje. Jason maakte enthousiast het cadeau open en zag vervolgens dat het een gitaar was. 'Zodat we samen kunnen oefenen,' glimlachte Patrokles. Zijn neefje vond het altijd geweldig om op zijn gitaar te spelen, dus vond hij dit wel een passend cadeau.

Toen Patrokles hem mee had gevraagd naar de verjaardag van zijn neefje, had Achilles direct ja gezegd. Hij was nieuwsgierig naar de familie van Patrokles en hij wilde ze dan ook graag ontmoeten. Daarbij was Jason een lieve jongen en een groot fan van de Dolphins. Als cadeau had hij de football waarmee ze de afgelopen wedstrijd hadden gewonnen voor hem meegenomen. Ook had hij een shirt laten signeren door alle spelers en als extra verrassing had hij drie golden tickets voor de volgende wedstrijd. Hij had ze niet gekregen, maar gekocht, zodat Lee, Jason en Patrokles de beste plekken hadden bij de volgende wedstrijd. Dat laatste had hij Patrokles ook nog niet verteld, dus hij was benieuwd naar zijn reactie. Toen ze binnenkwamen begroette hij iedereen en stelde hij zich voor. Hij omhelsde Lee vriendschappelijk en moest lachen toen Jason naar hem toe kwam lopen. 'Deze zijn voor jou.' lachte hij, terwijl hij de ingepakte cadeaus aan de jongen gaf. 'Ik hoop dat je het wat vindt.'

Patrokles omhelsde zijn neefje stevig en glimlachte tevreden bij het zien dat zijn neefje zo blij was met de gitaar. Vervolgens gaf Achilles zijn cadeaus en zag hij de spanning op Jasons gezicht, terwijl hij het open maakte. Voor hem was het waarschijnlijk ook erg spannend dat er zomaar een Dolphin speler bij hem thuis zat. Patrokles pakte Achilles hand vast en keek zelf ook benieuwd naar de cadeaus. Hij wist al ongeveer wat Achilles zou geven, maar hij was net zo verrast als Jason bij het zien van de kaartjes. Vol blijdschap omhelsde Jason ook Achilles en liet vervolgens aan iedereen zien wat hij van hun tweeën had gehad. 'Je laat wel een verpletterende indruk achter op deze manier,' grinnikte Patrokles, waarna hij met zijn elleboog zacht in zijn Achilles' zij duwde en ondertussen keek naar zijn broer, die ook met grote ogen keek naar de kaartjes. Hij was erg opgelucht dat zijn familie zo goed om gingen met Achilles. 'Ik ben blij dat je mee bent,' zei Patrokles oprecht, waarna hij hem een kus op zijn wang drukte.

Achilles was blij om te zien dat Jason zo blij was met zijn cadeaus en hij moest lachen toen de jongen hem stevig omhelsde. 'Tja, ik moet een goede indruk achterlaten op je familie, niet waar?' zei hij zachtjes, terwijl hij begon te grijnzen. Aan Lee's gezichtsuitdrukking te zien was hij ook erg blij met de kaartjes die Achilles aan Jason had gegeven en dat was ook precies de bedoeling. 'Ik ook.' zei hij met een oprechte glimlach. 'Hij mag blij zijn met een oom die hem wil leren gitaar spelen, hij wordt vast net zo goed als jij!' Achilles vond het leuk om te zien hoe dol Patrokles op zijn neefje was en hoe het andersom ook gold. Toen hij wat te drinken aangeboden kreeg, hield hij het op water en maakte plek op de bank toen Lee naar hen toe kwam lopen. 'Achilles, echt- ontzettend bedankt voor die kaartjes. Je wilt niet weten hoe blij je Jason hebt gemaakt. Op school vertelt hij iedere dag dat zijn oom één van de spelers uit het team date.' lachte Lee. 'Geen probleem, ik weet hoe leuk jullie het vinden om te kijken en gezien Jason jarig was dacht ik, hij verdient wel een speciaal plekje op de tribune. Oh en voor ik het vergeet, deze mag hij openmaken op de dag van de wedstrijd. Niet eerder!' Achilles had geregeld dat Jason een kijkje achter de schermen mocht nemen in het stadion. De kleedkamers en dat soort dingen.

Patrokles glimlachte en keek gelukzalig toe hoe Jason Achilles omhelsde. 'En een oom die zo goed football speelt,' zei Patrokles, terwijl hij naar de football keek in Jasons handen. Op school mocht hij al mee doen aan de trainingen en hij wist zeker dat hij eenmaal op high school in het vaste team zou komen. 'Ik denk dat jij er nog blijer mee bent, Lee!' plaagde Patrokles zijn broer, waarna Lee hem lachend in een houdgreep nam en zijn haren door de war maakte. Gelukkig liet hij hem ook al snel los en duwde hij zijn broer grinnikend van zich af. Het broergeplaag zou nooit op houden. Toen Achilles met nóg een verrassing kwam, keek Patrokles hem verbaasd aan en Lee net zo. Hij nam echter de envelop aan en stopte deze in zijn binnenzak. 'Ik zorg ervoor dat we die pas op de dag zelf open maken,' glimlachte hij, waarna hij weer naar de keuken liep om zijn vrouw te helpen. Patrokles keek zijn vriend hoofdschuddend aan en lachte breed. 'Nog steeds blijf je me elke dag verbazen,' glimlachte hij, waarna hij naar boven gebaarde. 'Dit is het huis waar Lee en ik zijn opgegroeid. Wil je mijn oude kamer zien?'

'Echt? Dat heb je me helemaal niet verteld!' Achilles had geen idee gehad dat zijn vriend hier was opgegroeid. 'Ja natuurlijk wil ik die zien!' lachte hij en stond op van de bank, om Patrokles naar boven toe te volgen. Het verbaasde hem enigszins dat Lee de kamer van zijn broertje nog intact had gehouden na al die jaren, maar hij vond het leuk om te zien waar Patrokles vroeger sliep en waarschijnlijk veel tijd doorbracht. Eenmaal boven, opende hij de deur waar Patrokles naar gebaarde en glimlachte breed bij het zien van de kamer. Het was niet erg groot, maar het straalde Patrokles persoonlijkheid uit. Het paste helemaal bij hem. 'Ik zie kleine Patrokles al helemaal hier slapen.' lachte hij, terwijl hij de deur sloot en zich naar zijn vriend toedraaide. Achilles' lippen vonden al snel die van Patrokles en met een klein glimlachje duwde hij hem tegen één van de muren aan. 'Dit heb ik al veel te lang niet meer gedaan.' zei hij tussen zijn kussen door.

Patrokles liep met Achilles mee naar boven en opende de deur naar zijn kamer. Er was in al die jaren niets veranderd. Hij had Lee al zo vaak beloofd dat hij het leeg zou halen, maar stiekem deed het teveel pijn om zijn laatste herinnering aan zijn grootouders kapot te moeten maken. Hij besefte zich echter ook dat de kamer niet voor altijd kon blijven bestaan. Al snel viel zijn blik op zijn vriend en ontving hij zijn kussen met veel passie. Met een glimlach sloeg hij zijn armen om hem heen en gleed hij met zijn hand onder Achilles' shirt over zijn rug heen, terwijl hij zijn lippen op de zijne hield. 'Ik geloof dat dit bed zelfs nog groter is dan die ik thuis heb,' grinnikte hij, waarna hij zijn handen liet dalen naar Achilles' broek en de knoop en rits open deed. Hij draaide hen om, zodat Achilles tegen de muur stond, en glimlachte naar hem. 'Al gebeurde zulke dingen hier niet.'

Achilles moest lachen om de woorden van Patrokles en stond enigszins verbaast van het initiatief dat hij nam, al was hij er natuurlijk meer dan blij mee. 'Dan zorgen we dat die dingen hier wel gebeuren.' lachte hij en kuste hem verlangend. 'Misschien moeten we het omwisselen, dan hebben we het de volgende keer niet zo krap.' grapte hij nog, waarna hij zijn shirt uittrok. Hij gooide hem ergens in de hoek van de kamer, waar hij neerkwam naast een stapel boeken. Het waren de titels van de boeken die zijn aandacht trokken. 'Waarom heb je geneeskunde boeken?' vroeg hij enigszins verward, terwijl hij stopte met kussen en de titels nieuwsgierig bekeek. Voor zover hij wist had Patrokles geschiedenis gestudeerd en niet geneeskunde en hij had ook geen vreemde obsessie met het menselijk lichaam - voor zover bekend was bij Achilles.

Patrokles keek zijn vriend met een brede glimlach aan en trok ook zijn eigen shirt uit. 'Niets overtreft jouw bed,' grinnikte hij, waarna hij hem verlangend kuste en ook zijn eigen broek opende. Hij wou Achilles net mee nemen naar zijn bed toe, toen hij plotseling begon te praten. Onmiddellijk stokte Patrokles' adem en vloekte hij binnensmonds. Hij had helemaal niet beseft dat hij nooit die boeken weg had gegooid, laat staan dat ze zo duidelijk in zijn kamer lagen. Stilletjes ging hij op zijn bed zitten en zocht naar de juiste woorden om het hem uit te leggen, zonder teveel over zijn verleden te vertellen. 'Ik- ik heb het twee jaar gestudeerd. Ik vond het niets, dus ik stopte er al snel weer mee,' legde hij zo achteloos mogelijk uit. Behoedzaam bekeek hij Achilles of hij zijn leugen zou accepteren en voorzichtig pakte hij zijn hand weer vast, om hem zo naar zich toe te trekken. 'Het stelde allemaal niet zoveel voor. Ik wilde liever leraar worden.'

'Liever leraar worden?' herhaalde Achilles verbaast, terwijl hij naar de boeken liep en er eentje oppakte. Ze waren duidelijk allang niet meer gebruikt, want er had zich een laag stof op verzameld. Hij sloeg het boek open en las de titel hardop. 'Essential Clinical Anatomy... Je was wel erg fanatiek met markeerstiften is het niet?' lachte hij, terwijl hij naar de talloze gemarkeerde pagina's keek, waar wel honderden plakkertjes tussenzaten. 'Het ziet er nou niet naar uit dat je er niets aan vond, maar ik heb niets te klagen. Als je nu een dokter was geweest, had ik mijn been moeten breken, had ik je willen ontmoeten.' grapte hij. 'Al had ik mijn eigen dr. McDreamy ook niet erg gevonden hoor.' Hij kuste Patrokles met een klein glimlachje en keek naar de andere boeken die er lagen. Hij kon niet geloven dat Patrokles een studie als dat weg zou gooien, maar hij geloofde zijn vriend op zijn woord. 'Waarom heb je me nooit verteld dat je ooit geneeskunde hebt gestudeerd?'

Patrokles werd rood door zijn woorden en wreef bedachtzaam door zijn haren heen. 'Omdat het stom klinkt dat ik met een studie als Geneeskunde ben gestopt en in plaats daar van leraar ben geworden. Ik- het waren maar twee jaren. En ik krijg er altijd negatieve reacties op, mensen snappen niet waarom ik het heb gedaan.' Hij glimlachte na zijn kus en moest lachen om zijn opmerking over het boek. 'Ik was een erg gedreven student, maar ik kon de verantwoordelijkheid niet aan als arts,' lachte hij, waarna hij het boek aan de kant gooide en zijn lippen weer op die van zijn vriend drukte. Hij wilde niet over dat donkere deel van zijn verleden praten. Hij had ze al bijna allebei van hun broeken verlost, toen hij plotseling Lee's stem van beneden hoorde roepen. Met een zucht liet hij zich achterover op bed vallen en sloot hij lachend zijn ogen. 'Bij de Goden, het zit ons ook nooit mee.'

Achilles knikte. 'Ik snap best dat het niet voor iedereen weggelegd is.' Het was een grote verantwoordelijkheid en Achilles zou die ook niet op zijn schouders willen hebben. Het duurde niet lang voordat ook Achilles de stem van Lee hoorde en begon te lachen. 'Dan heb je vanavond nog wat te goed van me.' grinnikte hij, terwijl hij zijn broek weer aantrok en zijn shirt van de grond afpakte. 'Dan hebben we iets om ons op te verheugen.' lachte hij, waarna hij Patrokles nog enkele malen verlangend kuste en zijn warrige haren wat platter streek. 'Niemand die iets hoeft te weten.' Zelf fatsoeneerde hij zijn haren snel in de spiegel en deed ook zijn schoenen weer aan, voordat hij naar beneden liep en zich weer mengde tussen de mensen.

Patrokles kwam met een zucht overeind en trok zijn eigen kleding ook weer aan. Gelukkig waren ze niet dusdanig ver gegaan dat hij zich niet meer beneden kon vertonen tot zijn opwinding minder was geworden. 'Ik weet nu al dat ik me nergens meer op kan concentreren door jou,' grinnikte hij, waarna hij zijn kussen ontving en met hetzelfde verlangen terug kuste. Vervolgens stopte hij zijn overhemd nog netjes in zijn broek, liet hij zijn haren fatsoeneren en trok hij het shirt van Achilles recht. Sinds enkele weken was het een gewoonte geworden dat Patrokles bijna elke nacht bij Achilles sliep. Hij had zelfs al wat kleding in zijn kast gelegd en er lag standaard een tandenborstel van hem in zijn badkamer. Met een zo neutraal mogelijke blik liep hij achter Achilles aan naar beneden, maar hij kon het niet verhinderen dat hij bloosde toen zijn broer hem wel een heel erg geamuseerde blik gaf. Hij nam Achilles mee de keuken in, waar Lee nog steeds druk was met koken. 'Ik wou alleen weten of jullie nog leefde,' grinnikte Lee, terwijl hij wat deeg rolde. 'Wat vond je van Patrokles' kamer, Achilles?'

'Graag gedaan.' lachte Achilles nog, waarna hij keuken instapte en een stokbrood pakte om deze te snijden. 'Erg... Patrokles.' lachte hij en keek zijn vriend met een kleine grijns aan. 'En ik ben weer van alles te weten gekomen. Meneer heeft gewoon maar even afgehouden dat hij een genie is en geneeskunde heeft gestudeerd.' Het verbaasde hem nog steeds enigszins dat hij zomaar was gestopt met een studie, dat was absoluut niet iets wat hij Patrokles zag doen - in ieder geval niet vrijwillig, maar hij zal er zo zijn redenen wel voor hebben gehad. Toen hij het stokbrood had gesneden en dit in een kom had gedaan, draaide hij zich naar de mannen toe. 'Kan ik verder nog iets doen hier?' Hij hield er niet van ons nutteloos langs de kant te staan, terwijl iedereen hard aan het werk was. Achilles droeg graag een steentje bij en daarnaast wilde hij ook graag een goede indruk achterlaten op de familie en kennissen van Patrokles.

Patrokles moest lachen om zijn woorden, maar viel stil toen hij het er opnieuw over had dat hij Geneeskunde had gestudeerd. Terwijl Achilles even niet keek, gaf Patrokles zijn broer een waarschuwende blik. Lee had gelukkig al snel door wat hij bedoelde en ging er onverschillig over door. 'Oh, ja, dat heeft hij paar jaar gestudeerd. We hebben allemaal gezegd dat hij het niet moest laten vallen, maar het beviel hem uiteindelijk toch niet.' Patrokles was angstvallig stil geworden en luisterde met een ernstige blik naar de woorden. Het was één van de donkerste tijden van zijn leven geweest. Al zijn dromen waren in één klap kapot gemaakt... door hemzelf. Al snel werd hij uit zijn gedachten getrokken en glimlachte hij breed naar zijn vriend. 'Ach, anders zou ik bij elk kuchje of pijntje denken dat je een of andere ziekte hebt,' grinnikte hij, waarna hij zacht een kus op zijn wang drukte. 'Kom, anders gaan we de kinderen bezig houden tot we gaan eten. Je kan ze vast wat footballacties laten zien in de tuin.'