Appartement van Achilles

Toen het hoge woord eruit was voelde Achilles hoe zijn lichaam zich langzaam weer begon te ontspannen, maar met het ontspannen kwamen ook de tranen. Hij weigerde echter om te huilen waar zijn vriend bij was. Hij veegde dan ook na enkele tellen de tranen uit zijn ogen en van zijn wangen af. 'Maar het is verleden tijd.' zei hij met een klein glimlachje. 'En nu heb ik jou.' Patrokles kon zich niet eens bedenken hoeveel hij voor Achilles betekende. Er was zoveel uit zijn verleden waar Achilles nog niet over kon praten, maar Patrokles maakte al een hele hoop goed door er alleen te zijn voor Achilles. Hij sloeg zijn armen stevig om Patrokles heen en verborg zijn gezicht tegen zijn nek aan. 'Ik hou van je..' zei hij zachtjes, waarna hij hem aankeek.

Patrokles keek met pijn in zijn hart toe hoe zijn vriend huilde en teder veegde hij enkele tranen van zijn wang af. Ook zijn eigen ogen voelde waterig aan en stevig sloeg hij zijn armen om Achilles heen. 'En ik heb jou,' zei hij zacht, terwijl hij zijn gezicht begroef in de donkere krullen van zijn vriend. Hij vond het onbeschrijfelijk moedig van Achilles dat hij uiteindelijk toch had verteld over zijn vader en dat hij ook zo sterk uit zo'n moeilijke jeugd was gekomen. Toen hij zijn laatste woorden hoorde, keek Patrokles hem enkele tellen ongelovig aan en voelde hoe er langzaam een glimlach van geluk op zijn gezicht ontstond. 'Ik hou ook van je,' reageerde hij liefdevol, waarna hij voorover boog en teder zijn lippen kuste. Zo hield hij zijn vriend stevig vast, tot bij hen beiden de tranen waren gestopt, en liet hem vervolgens langzaam los. 'Houd je ook van massages?' vroeg hij uit het niets met een brede glimlach.

Achilles glimlachte eveneens en knikte. 'Een massage klinkt me als muziek in oren.' Hij kon wel wat ontspanning gebruiken na daarnet. Hij kon nog steeds niet bevatten dat hij het werkelijk had gedeeld. Nu het eruit was voelde het als een hele opluchting, alsof hij ineens vrij kon ademen zonder dat er iets in hem zat dat hem ervan weerhield om volledig zichzelf te zijn. Of hij het nou wilde of niet, zijn jeugd was onderdeel van wie hij was en het zou altijd onderdeel van hem blijven. Het zou voortaan makkelijker zijn om dingen uit te leggen, waarom hij op een bepaalde manier reageerde, of waarom hij soms badend in het zweet wakker werd. Het was alsof er een soort barrière doorbroken was en dat voelde ontzettend goed. 'Bedankt-' begon Achilles, terwijl hij Patrokles handen beetnam. 'Voor alles, en het spijt me van mijn uitspatting van net, dat had niet mogen gebeuren...' Na deze woorden gezegd te hebben, liep hij richting de slaapkamer, waar hij op het bed ging liggen en langzaam tot ontspanning kwam, terwijl Patrokles zijn rug masseerde.

[new]
Patrokles zat op de bank in de woonkamer en speelde enkele noten op zijn gitaar. Na zijn werk was hij even langs huis geweest om zijn keyboard en gitaar op te halen en was vervolgens naar het huis van Achilles gegaan. Hij wist niet waar zijn vriend was, maar hij had de sleutel, dus hij kon naar binnen wanneer hij wou. Al zijn werk voor de volgende dag had hij al op school kunnen afronden, dus hij kon zich mooi op zijn muziek storten. Zacht zong hij enkele regels, waarna hij deze op schreef en vervolgens de noten eronder schreef. Zo was hij bezig met enkele nieuwe liedjes. Het ene lied speelde hij met zijn gitaar, en bij het andere lied vond hij juist weer zijn keyboard mooier klinken. Toen hij eindelijk één lied volledig had afgerond, ging hij staan en speelde hij het lied uit volle borst. Er was toch niemand thuis, dus kon hij het vol overgave zingen.

Achilles kwam net terug van de sportschool en drukte op het knopje van de lift. Hij had een flinke training achter de rug en hoewel hij normaal de trap nam, konden zijn benen het nu echt niet meer opmaken om de trap op te lopen. Toen hij de lift uitstapte en zijn sleutels uit zijn tas viste, moest hij zichzelf ervan weerhouden om niet gewoon in de hal te gaan zitten, hij was werkelijk uitgeput. Eenmaal bij zijn deur, draaide hij hem open en bleef hij staan toen hij al snel een bekende stem hoorde. Hij had niet verwacht dat Patrokles hier zou zijn vanmiddag, maar het maakte zijn humeur er een stuk beter op. Hij luisterde aandachtig naar het nummer dat zijn vriend zong. Achilles kende het niet, dus ging hij ervan uit dat Patrokles het zelf had geschreven. Zachtjes liep hij naar binnen toe, sloot hij de deur achter zich en zette hij zijn tas op de grond. 'Als dat geen hit wordt, weet ik het ook niet meer.' zei hij lachend, terwijl hij tegen de muur aanleunde en naar Patrokles keek, die middenin de woonkamer stond.

Patrokles ging zo op in zijn eigen muziek dat hij niet eens hoorde dat de voordeur open ging en iemand binnen kwam. Met gesloten ogen concentreerde hij zich op de tekst en de muziek. Toen hij aan het einde van de muziek plots een stem hoorde, liet hij bijna zijn gitaar uit zijn handen vallen en draaide hij zich vlug naar de gedaante toe. Bij het zien van Achilles vloekte hij binnensmonds en schudde hij met een kleine glimlach zijn hoofd. 'Je had het nog niet mogen horen. Het was een verrassing,' zei hij een tikkeltje teleurgesteld, waarna hij de gitaar op de bank legde en richting zijn vriend liep. Het was niet een simpel liefdeslied, het ging veel dieper dan dat. Het ging ook over hun jeugd, over het openbaren van geheimen en schuldgevoelens. Zacht drukte hij een kus op zijn lippen en omhelsde hem vervolgens. 'Waar ben je geweest?' vroeg hij benieuwd, terwijl hij tegen zijn vriend aan bleef staan en hem benieuwd aan keek.

'Wat moeten horen?' vroeg Achilles quasi verbaast. 'Ik heb helemaal niets gehoord.' verzekerde hij hem met een kleine glimlach. 'Alleen het einde.' Dat was de waarheid. Hij had ook niet het hele nummer gehoord, enkel het laatste stuk. 'Maar was ik ervan heb gehoord, klonk prachtig.' Achilles drukte eveneens een kus op zijn lippen en liep richting de keuken om wat te drinken te pakken. 'De sportschool, ik heb mezelf weer eens flink afgebeuld.' lachte hij. 'Maar dat was ook wel nodig.' De laatste week had hij zich niet echt aan zijn trainingsschema gehouden en dat had hij vandaag flink gemerkt. Hij pakte een flesje koud water uit de koelkast en nam deze mee terug naar de woonkamer. 'Hoe was het vandaag op je werk? Nog vervelende kinderen gehad?' grapte hij, terwijl hij zich op de bank neer liet ploffen. 'Je hebt wel je hele inboedel meegenomen hè?' merkte Achilles lachend op toen hij zowel Patrokles' keyboard als gitaar zag staan.

Patrokles voelde hoe er langzaam een trotse glimlach op zijn gezicht kwam te staan na het compliment van Achilles, maar die verborg hij al snel. Hij wou nooit opscheppen over zijn muziek. Als er iets was waar hij onzeker over was, dan waren het wel zijn eigen geschreven nummers, en al helemaal de liedjes die over Achilles gingen. Hij volgde Achilles naar de keuken toe en maakte voor zichzelf een koffie. 'Het gaat ook altijd fout als ik boodschappen doe,' grinnikte Patrokles, 'dan koop ik altijd veel te veel lekkers.' Hij plofte naast zijn vriend neer op de bank en haalde twijfelachtig zijn schouders op. De sfeer in de klas en op school was de laatste tijd erg veranderd. Er waren niet lang geleden foto's van hun tweeën gemaakt en op internet gezet. Iedereen die het nieuws ook maar een beetje volgde wist van hun relatie af en zo ook zijn leerlingen. Het feit dat hij datete met een professionele footballer compenseerde dat hij op mannen viel en zo leek iedereen het wel te accepteren. Toch was het moeilijk om de roddels en geruchten die door de gangen gingen te negeren. 'Het was prima,' zei hij uiteindelijk maar, waarna hij languit op de bank ging liggen en zijn benen over Achilles' schoot heen legde met een brutale grijns. 'Maar ik ben altijd blij als ik weer weg kan en naar jou toe kan.'

Achilles moest lachen om zijn woorden. 'Ja, ik moet maar weer eens de spinazie shakes uit de kast gaan halen, in plaats van de chips.' gniffelde hij. Hij vond het niet erg dat Patrokles de boodschappen deed, maar hij liet zichzelf te vaak verleiden tot iets lekkers en met zijn baan kon hij dat zich niet permitteren, niet op dit moment in zijn carrière. Achilles zag hoe Patrokles' blik vertrok bij het noemen van de school. Ook hij kwam op het internet en had meerdere dingen gelezen over hen. Er waren foto's verschenen in de roddelbladen met verhalen die nergens op sloegen: dat hun relatie enkel was omdat Patrokles uit was op geld, of dat Achilles zelf Patrokles als een dekmantel gebruikte om te verbergen dat hij weer samen was met zijn ex... je kon het zo gek niet bedenken of het stond in de bladen. 'Hé, trek het je niet aan wat anderen over ons zeggen of denken oké? Wij weten wel beter dan dat, als je jezelf gek laat maken door al die roddels hebben zij alleen maar hun zin gekregen.' Hij kon best begrijpen dat het moeilijk was voor Patrokles om zich daar niets van aan te trekken, zeker niet met al die jongeren op die school.

Patrokles legde zijn hoofd op Achilles' schouder en haalde zijn schouders op. 'Ik denk dat ik het me gewoon teveel aan trek wat ze schrijven en zeggen,' zei hij zachtjes, waarna hij zijn vriend aan keek en kort glimlachte. Hij zag nu steeds vaker paparazzi als ze ergens in de stad rond liepen. Het kwam dan ook regelmatig voor dat ze wel ergens op internet of een roddelblad eindigden. Gelukkig was het ''nieuwe'' er gelukkig al een beetje af. 'Wat ze vergeten te schrijven, is hoe veel ik van je hou,' grinnikte hij, waarna hij Achilles' gezicht naar hem toe draaide en zacht zijn lippen kuste. 'En hoe knap je eruit ziet als je terug komt van de sportschool.' Met een scheve grijns keek hij zijn vriend aan en stond vervolgens op. Vanuit een andere ruimte haalde hij Achilles' laptop en nam die mee terug naar de bank. 'Moet je eens kijken.' Hij opende een web site waar Patrokles laatst zijn muziek op had gezet en wees naar de teller. 'Het is al duizenden keren beluisterd,' vertelde hij met een brede glimlach.

Achilles sloeg zijn arm om Patrokles heen en glimlachte. 'Je moet het gewoon niet meer lezen en als ze er op school iets over zeggen, laat ze lekker kletsen. Zij kunnen niet zeggen dat ze 's avonds thuis komen en dit op de bank hebben zitten.' grapte hij, terwijl hij naar zichzelf wees en Patrokles een kus gaf. 'Ik hou ook van jou, zeker als je liedjes over mij schrijft.' lachte hij. Hij had een deel van de tekst mee gekregen en wist vrij zeker dat het liedje over hun relatie ging. Hij wist dat het een verassing voor hem moest zijn, maar dat maakte hem niets uit. Zelfs al zou hij het duizend keer hebben gehoord, dan was het nog steeds fantastisch. 'Zie je nou wel! Ik wist het!' lachte hij en keek hem aan. 'Ik zei toch dat het een goed idee was!' Als het aan Patrokles had gelegen, wist waarschijnlijk nog steeds niemand van zijn muziek af.

Patrokles klapte de laptop weer dicht en keek hem met een bescheiden glimlach aan. 'Het komt alleen maar omdat ze mij nu kennen als "de vriend van-",' zei Patrokles bescheiden, waarna hij de blik van Achilles zag en moest lachen. 'Ik weet het, ik weet, ze zouden er niet naar blijven luisteren als ze het niet mooi vonden.' Zijn vriend had al vaak genoeg gezegd dat hij zichzelf niet zo omlaag moest duwen als het om zijn muziek ging. Daarbij plaatste Patrokles zijn muziek onder zijn artiestennaam en dat was niet zijn eigen naam. Toch kon Patrokles het niet weg schudden dat zijn succes kwam door zijn relatie met Achilles. Hij keek zijn vriend met een brede grijns aan en drukte vervolgens zacht zijn lippen in zijn nek, terwijl hij met zijn hand langs zijn borstkas gleed. 'Hier krijg ik sowieso wel inspiratie door,' grinnikte hij, waarna hij zijn lippen op die van Achilles drukte en op hetzelfde moment de bel hoorde. Met een zucht liep hij naar het raam toe en keek tussen de vitrage door wie er voor de deur stond. Zijn gezicht werd al snel bleek en hij keerde zich naar zijn vriend toe. 'Ik geloof dat het je moeder is.'

'Ik ben blij dat ik een goede inspiratiebron voor je kan zijn.' lachte Achilles, terwijl hij zijn armen om Patrokles' middel heen sloeg en hem vol passie kuste. Hun kus werd onderbroken door de bel en Achilles keek verbaast op. Hij verwachtte geen bezoek en voor zover hij wist had hij ook niets besteld wat aan zou komen via de post. Het kon natuurlijk altijd een van zijn vrienden zijn, maar toen hij Patrokles' blik zag wist hij genoeg. Hij had geen idee dat zijn moeder zou komen en dat was te zien ook. Als zijn moeder kwam zorgde hij dat alles netjes was en dat hij er goed verzorgd uit zag. Het was nu echter een rommel, hij had zich al twee dagen niet geschoren, hij had zijn haren niet gedaan en hij had nog steeds een joggingbroek aan van het sporten. Gelukkig zag Patrokles er goed verzorgd uit, dat zou vast een goede indruk maken op haar. 'Bij voorbaat, sorry voor mijn moeder...' zei hij voordat hij richting de deur liep en hem opendeed. 'Mam, je had niet gezegd dat je zou komen.' zei hij toen hij haar met enige tegenzin binnenliet. 'Achilles, een moeder mag haar zoon toch wel eens verassen.' zei ze, terwijl ze de deur naar de woonkamer opende en Patrokles zag staan. 'Mam, dit is Patrokles, Patrokles, mijn moeder- Nancy.' Zijn moeder bekeek Patrokles en keek Achilles aan. 'Ik kan wel zien dat je niet op mijn komst had gerekend.'

Patrokles slikte nerveus en deed snel zijn jasje aan, zodat hij er netjes uit zag. Gelukkig kwam hij net terug van school en had hij zich niet omgekleed. Toen Achilles naar de deur liep, veegde hij snel de bank en tafel leeg, zodat het er nog enigszins opgeruimd uit zag. Eigenlijk namen ze altijd pas in het weekend de tijd om op te ruimen, zodat het doordeweeks nogal een troep was. 'Aangenaam kennis te maken,' zei hij met een brede glimlach, waarna hij zijn hand uit stak, maar Nancy deze niet schudde. Ongemakkelijk keek hij Achilles en zijn moeder aan en frummelde nerveus aan zijn jasje. 'Het spijt ons, we hadden het natuurlijk opgeruimd als we wisten dat u zou komen. Het- ehm, we moesten allebei werken, dus... vandaar.' Vervolgens bood hij haar wat te drinken aan, maar ze was zo druk bezig met Achilles te vertellen hoe onverzorgd hij eruit zag dat hij alvast maar naar de keuken liep. Daar maakte hij vlug drie koppen koffie en liep er mee terug naar de woonkamer. 'Ik vind het leuk u eindelijk te kunnen ontmoeten,' zei Patrokles eerlijk, terwijl hij plaats nam op de bank.

Achilles rolde met zijn ogen bij het gedrag van zijn moeder en keek toe hoe Patrokles - tevergeefs - een poging deed om zich vriendelijk voor te stellen. Hij had dit moment al een lange tijd uitgesteld, dat wist zijn moeder ook. Hij had willen wachten tot een beter moment, al was dat moment waarschijnlijk nooit gekomen. Toen Patrokles de keuken in verdween, richtte hij zich naar zijn moeder toe. 'Zie je niet hoe hard hij zijn best doet om vriendelijk en netjes te zijn en- je negeert hem gewoon. Dat kun je niet maken.' siste hij met gefronste wenkbrauwen, terwijl hij zag hoe zijn moeder nonchalant haar schouders ophaalde. 'Je weet hoe ik hier over denk, Achilles. Ik ga niet doen alsof ik- dit goedkeur.' Achilles voelde hoe zijn kaak verstrakte bij de woorden van zijn moeder. 'Je hebt niets goed te keuren, dit is mijn leven. Ik maak mijn eigen keuzes.' zei hij en keek op toen Patrokles de kamer weer binnenkwam. Met een glimlach nam hij de koffie aan en ging hij naast Patrokles op de bank zitten. Ook zijn moeder nam plaats op één van de stoelen en sloeg haar benen over elkaar heen. 'Dus... Patrokles, gezien je een- relatie hebt met mijn zoon, denk ik dat we elkaar wel vaker zullen gaan zien, is het niet?'

Toen Achilles naast hem plaats nam, legde hij zijn hand op de zijne en keek hij Nancy afwachtend aan. Achilles had hem al eens verteld dat zijn moeder er niet achter stond dat hij biseksueel was en dus helemaal niet dat hij na Eliza een relatie was begonnen met een man. 'Dat denk ik ook,' zei hij met een oprechte glimlach. Hij wist wat voor soort vrouw Nancy was, maar dat betekende nog niet dat hij geen band met haar wilde opbouwen. Achilles had zijn familie een kans gegeven en dat wilde hij dus nu ook bij Nancy doen. 'Achilles heeft mij al zoveel over u verteld en ik zou het erg leuk vinden om u beter te leren kennen.' Hij zag dat Nancy lichtelijk fronste en vervolgens van haar koffie dronk. Patrokles keek zijn vriend aan voor hulp en besloot uiteindelijk het gesprek maar bezig te houden. 'Ik hoorde van Achilles dat u CEO bent van een grote bank. Hoe- hoe gaat het op uw werk? Bevalt het goed?' vroeg hij zenuwachtig. Hij had geen idee of Nancy überhaupt met hem wilde praten.

Achilles keek toe hoe zijn moeder een afkeurende blik naar hen schoot toen Patrokles zijn hand vastpakte en om haar nog wat verder te provoceren sloeg hij zijn arm om hem heen en glimlachte hij teder naar Patrokles. 'Ja, mam, hoe bevalt het je op je werk?' vroeg hij quasi-nieuwsgierig en keek zijn moeder aan. Op dit soort momenten wilde hij haar het liefste zijn huis uitzetten, maar hij bleef kalm en wachtte haar antwoord af. 'Het gaat prima.' gaf ze als antwoord, waarna ze verder dronk van haar koffie. 'Achilles, ik hoorde dat jullie de laatste wedstrijd hadden gewonnen, gefeliciteerd.' Er waren twee dingen in het leven van Achilles dat zijn moeder niet accepteerde: dat hij een relatie had met een man en dat hij football speelde. Ze had liever gezien dat hij rechten was gaan studeren, of economie, maar dat was niet iets wat Achilles trok. 'Ja, als je eens naar de wedstrijd komt kijken, hoef je het niet vier dagen later op internet op te zoeken.' kaatste hij terug en pakte zijn eigen koffie mok, om deze in één teug half leeg te drinken. Het was bitter en veel te warm, maar dat deerde hem niet veel.

Patrokles glimlachte teder terug naar zijn vriend en zag vervolgens de afkeurende blik van Achilles' moeder. Hij kon niet geloven dat zijn moeder zo'n afkeuring voelde, terwijl haar zoon zo gelukkig was. 'We hebben het hier al zó vaak over gehad, Achilles. Als je dertig bent, stop je met football, en waar komt het geld dan vandaan? Binnen de kortste tijd heb je het toch opgemaakt en kom je bij mij smeken om geld.' Ze tikte geïrriteerd met haar vingers tegen het kopje in haar hand aan en keek haar zoon rechtstreeks aan. Het was alsof ze niet eens zag dat Patrokles er zat. 'We kunnen misschien de volgende wedstrijd samen kijken?' stelde Patrokles met een glimlach voor. 'En dan nemen Achilles en ik u mee uit eten daarna?' Haar strenge gezicht leek ietwat ontspannen, maar nog steeds was de afkeuring er vanaf te lezen. 'Dat bespreken we nog wel een keer,' zei zijn moeder enkel. Patrokles merkte ook de spanning in zijn vriends lichaam op en kneep zacht in zijn hand. 'Achilles... Moesten we niet ergens naartoe?' vroeg hij plotseling, terwijl hij zijn vriend doordringend aan keek. Hij hoopte dat Achilles iets kon verzinnen.

Achilles negeerde de woorden van zijn moeder over zijn toekomst. Hij was oud en wijs genoeg om zijn eigen toekomst te bepalen en hij pikte het niet meer dat zijn moeder alles in de hand wilde hebben. 'Ja, dat is waar ook. We hebben een reservering staan bij Quattro.' vertelde hij, terwijl hij opstond en naar zijn eigen kleding keek. 'En ik moet me hoognodig omkleden.' Bij deze woorden stond hij zelf op en liep hij naar de keuken om de lege kopjes weg te zetten. 'Het was goed je te zien, mam.' loog hij, terwijl hij haar omhelsde en met haar richting de deur toe liep. Voordat ze bij het halletje kwamen, draaide zijn moeder zich nog om naar de woonkamer waar Patrokles nog zat. Achilles kon zien dat het haar moeite kostte om er een glimlach uit te krijgen. 'Het was- fijn je te ontmoeten Patrokles.' zei ze, waarna ze zich omdraaide - direct haar glimlach weer liet vallen - en naar de hal toe liep, waar ze haar sleutels uit haar tas pakte. 'Hier hebben we het nog wel eens over, Achilles.' sprak ze, voordat ze de deur uit liep. Met een diepe zucht sloot Achilles de deur dicht en liep hij slenterend terug naar de woonkamer, waar hij zich op de bank liet vallen, met zijn hoofd op Patrokles benen. 'Dat was dus mijn moeder... het spijt me dat het zo moest lopen. Ik had je erop willen voorbereiden...'

Patrokles keek opgelucht toe hoe Achilles' moeder de leugen schijnbaar aan nam en op stond om het huis te verlaten. Patrokles wou met ze mee lopen naar de hal, maar besloot om de twee nog even samen afscheid te laten nemen. 'Het was ook fijn u te ontmoeten,' reageerde hij met een oprechte glimlach op Nancy's woorden. Ondanks dat het misschien niet de beste ontmoeting was, vond hij het fijn dat hij nu ook Achilles' familie had ontmoet. Achilles' relatie was misschien niet goed met Nancy, het bleef uiteindelijk zijn moeder. Toen Achilles op de bank ging liggen, wreef hij zacht met zijn hand door zijn donkere krullen heen en glimlachte hij geruststellend. 'Het was minder erg dan ik had verwacht,' lachte hij zacht, waarna hij stil werd en Achilles' gezicht bestudeerde. Hij leek op zijn moeder, zijn neus, zijn ogen, zelfs zijn sproeten... Zacht gleed hij met zijn duim over zijn kaak en kin heen en vond vervolgens weer één van de littekens die zijn vader had achtergelaten. 'Ik vind het erg dat ze niet achter je keuzes staat,' zei hij zacht. 'Dat ze niet in kan zien dat jij gelukkig bent. Met je baan, wij samen...'

Achilles luisterde naar zijn woorden en haalde zijn schouders op. 'Goed was nooit goed genoeg, zo was het vroeger al. Ik ben niet anders van haar gewend.' De enigste keren dat ze blij was, was toen hij een beurs had gewonnen en toen hij een relatie had met Eliza. Ze had hem zelfs zover gekregen om haar ten huwelijk te vragen, maar dat was er nooit van gekomen, gezien Achilles er achterkwam dat ze vreemd was gegaan met één van zijn teamgenoten. De ring had hij nog steeds ergens in de lade van zijn bureau liggen, maar het was niet iets waar hij graag aan herinnert werd. 'Hé, maak je geen zorgen om mij oké.' zei hij, terwijl hij overeind kwam en zijn benen beiden aan een kant van Patrokles zette, zodat hij op zijn schoot zat. 'Ik red me wel. Ik dat ik gelukkig ben en dat is het belangrijkste wat telt, toch?' Hij glimlachte en drukte zijn lippen kort op die van Patrokles. 'En daarbij, als het minder gaat heb ik jou, toch?'

Toen Achilles op hem kwam zitten, sloeg hij zijn armen om zijn middel heen en drukte hij zijn lippen glimlachend op de zijne. 'Dan heb je mij,' stemde hij in. 'En ik heb jou.' Door de komst van Achilles' moeder was Patrokles ook gaan nadenken over zijn eigen ouders. Zijn moeder had hij nooit gekend en zijn vader zag hij eens in de zoveel jaren. Hij was nog erger dan de moeder van Achilles: ondanks dat Nancy het niet eens was met de keuzes die Achilles maakte, gaf ze desondanks wel om haar zoon. Patrokles' vader maakte het allemaal niet uit. Zelfs na het hele fiasco tijdens zijn Geneeskunde studie haalde hij enkel zijn schouders op bij het horen van het nieuws. 'Wat zeg je ervan als ik net zo goed ga koken vanavond als Quattro?' glimlachte hij veelbelovend, terwijl hij zijn lippen enkele keren drukte in Achilles' hals. 'En dat ik je daarna mee in bad of onder de douche neem. Lesgeven voelt soms ook als een sport.' Ondertussen was Amie naast hun op de bank gesprongen en wreef ze met haar hoofd tegen Achilles' been aan. Het was alsof zij voelde dat haar baas wat extra liefde nodig had.

Achilles moest lachen bij zijn woorden. 'Dat lijkt me een goed idee.' beaamde hij en drukte zijn lippen op die van hem. 'Oh en dat bad klinkt me ook als muziek in de oren.' Hij kon wel wat ontspanning gebruiken na vandaag. Toen Amie naast hen op de bank sprong, wilde hij haar er in eerste instantie afsturen. Ze wist dondersgoed dat ze niet op de bank mocht, maar in plaats daarvan glimlachte hij enkel. 'Geef Patrokles maar een kus.' lachte hij, terwijl hij toekeek hoe Amie enthousiast Patrokles gezicht begon te likken. Het was één van de trucjes die hij haar had geleerd. Hij wilde haar ook nog leren hoe ze dood moest liggen en hij had zich voorgenomen om met haar op agility training te gaan, zodat ze wat meer uitdaging had. 'Kijk nou, al die liefde, misschien moet ik jullie maar even wat privacy geven.' grapte hij.

Patrokles moest lachen tijdens het gelik van Amie en zag op hetzelfde moment ook dat Amigo op de bank sprong. Ze wisten allebei dat het niet mocht, maar voor deze ene keer leken hij en Achilles het allebei niet erg te vinden. Toen Amie zijn aandacht verplaatste naar Amigo, richtte Patrokles zich weer op zijn vriend en trok hij hem dichter tegen hem aan. 'Hmm, ik laat je vanavond echt niet meer gaan,' murmelde hij, waarna hij zijn vriend teder kuste en met zijn handen van achteren onder zijn shirt gleden. Toch stopte hij al snel en leunde hij met zijn voorhoofd tegen die van Achilles aan. 'Met het bad als vooruitzicht ga ik heel snel koken,' glimlachte hij, waarna hij zijn vriend weer op de bank zette, hem nog een snelle kus gaf en vervolgens naar de keuken liep. Hij wilde iets simpels, maar gezonds maken. Terwijl hij bezig was met de verschillende pannen en ingrediënten bleef hij praten met Achilles. 'We hadden het toch gehad over die stedentrip?' begon hij, terwijl hij wat pakken open trok. 'Ik kan wel paar dagen vrij regelen.'

Achilles liep achter Patrokles aan richting de keuken en nam plaats op één van de krukken die aan de bar stonden. 'Ik zit nog steeds te denken aan Parijs.' lachte hij. Het was niet voor niets de stad van de liefde en daarbij was het alweer lang geleden dat hij in Europa was geweest. 'Maar we kunnen eerst ook iets dichterbij huis gaan als je dat liever hebt!' Hij wilde enkel gaan als Patrokles ook wilde gaan, ze moesten beiden een leuke vakantie hebben. Achilles liep naar Patrokles toe, sloeg zijn armen van achteren om hem heen en keek over zijn schouder mee met wat hij aan het doen was. Hij drukte een paar kussen in zijn nek en glimlachte breed. 'Nog even over laatst... bedankt voor alles, voor het begrip.' Het voelde goed om geen geheimen meer voor Patrokles te hebben, dat maakte het leven een stuk makkelijker. 'Geen geheimen meer voor elkaar.'