Tent van Achilles en Patrokles

-

Patrokles lag op zijn buik op bed en bladerde door één van zijn boeken heen. Het was een boek dat zijn moeder aan hem had gegeven, vlak voordat ze overleed. Uiteraard had hij het meegenomen: hij vertrouwde het enkel als hij het zelf bij zich had. En ondanks dat hij de verhalen in het boek al talloze keren had gelezen en het bijna uit zijn hoofd kon opdreunen, vond hij het toch heerlijk om het keer op keer te lezen. Ondertussen keek hij ook nerveus naar de tentflap toe, wachtend op het binnenkomst van Achilles. Agamemnon had naar hem gevraagd en op aandringen van Patrokles was Achilles toch maar gegaan. Hij wist echter dat een gesprek tussen de twee mannen vaak niet goed af liep en hij vreesde dan ook voor het ergste.

Witheet van woede stormde Achilles terug naar zijn tent. Alle mannen die hem probeerde aan te spreken, negeerde hij compleet en pas toen hij in de tent was, barstte de echte bom. 'Wie denkt hij wel niet dat hij is?! Hij denkt zonder mij te kunnen? Prima, hij zoekt het maar uit! Maar dit is de laatste keer dat ik voor dat- dat... stuk onbenul gevochten heb!' raasde hij, terwijl hij iets zocht om kapot te gooien. Hij kon echter niets in de nabije omgeving vinden, dus trapte hij tegen een houten stoelpoot aan die voor hem stond. 'Waar haalt hij het lef vandaan?!'

Patrokles was op een gegeven moment zodanig in zijn boek verdiept, dat hij Achilles niet eens binnen had horen komen. Hij viel dan ook bijna van bed van schrik, toen Achilles plotseling begon te schreeuwen. Meestal hield het wel op als hij Achilles gewoon door liet razen, maar deze keer leek hij echt woedend te zijn. De stoel waar hij tegenaan schopte brak door zijn kracht en Patrokles kromp in elkaar door het lawaai. 'Achilles... ACHILLES!' probeerde hij boven de stem van zijn vriend uit te roepen, om zo zijn aandacht te trekken. Patrokles was inmiddels opgestaan en pakte Achilles' arm stevig vast. 'Waar heb je het over? Je- je gaat niet meer vechten voor Agamemnon?' vroeg hij met een diepe frons. Dan had Agamemnon het wel erg bont gemaakt, dat ie Achilles zo boos kon krijgen.

Achilles trok zijn armen los uit de greep van Patrokles en haalde zijn handen door zijn haren heen. 'Ik zweer het je, ik doe niets meer voor die man, niets meer! Hij kan het uitzoeken! Hij denkt dat hij beter is als iedereen. Dat hij mij kan gebruiken voor zijn eigen ideeën? Nou, dan heeft hij het mooi mis!' Zelf had hij niet eens door dat hij een rampage achterliet van spullen. 'Morgen varen we terug naar Griekenland. Jij, ik en de rest van de Myrmidons.' deelde hij mee en ijsbeerde op en neer in de tent. 'Als hij zo graag die oorlog wil winnen zal hij wel zien dat 'ie mij nodig heeft.'

Patrokles sloeg zuchtend zijn armen over elkaar heen en keek toe hoe Achilles een zooi van hun tent maakte. Hij wilde zich er niet mee bemoeien, maar toen zijn zware schild door Achilles' toedoen pijnlijk op Patrokles' voet viel, was voor hem de maat vol. Patrokles pakte een emmer vol met zeewater op, die ze gebruikte om hun spullen mee te wassen, en gooide dit tegen Achilles' rug aan. 'Verdomme, Achilles, kalm aan!' riep Patrokles kwaad, terwijl hij ruw de emmer in de hoek gooide. Allereerst zorgde hij ervoor dat zijn boek veilig in doeken was gewikkeld, voordat hij zich naar zijn vriend wendde. 'Als jij weggaat, dan zullen alle mannen hier sterven,' zei hij, toen hij zich besefte dat Achilles serieus was. 'Doe rustig en denk even na. Agamemnon meende het vast niet.'

Achilles bevroor toen hij een emmer water over zich heen kreeg en draaide zich om naar Patrokles. 'Hij meende het niet?' herhaalde hij, terwijl hij in lachen uitbarstte. 'Je had hem eens moeten zien. En of hij het meende.' Zijn volume was inmiddels gedaald naar een lager niveau, maar nog steeds kookte hij van woede. 'Agamemnon denkt dat hij de wereld aan kan, maar dat kan hij niet. In tegendeel zelfs, als die man zich ook maar op het slagveld begeeft, weet ik zeker dat hij het nog geen uur volhoudt. Wat zeg ik, nog geen minuut!' Achilles trok zijn doorweekte tuniek uit en legde het over de stoel die nog heel was. 'Ik zeg het je, ik ben het echt zat om nog maar één seconde langer voor de hebzucht van die man te vechten.'

Patrokles haalde opgelucht adem, toen Achilles iets gekalmeerd leek, en luisterde ondertussen stilletjes naar hem. Uit zijn woorden bleek dus dat Agamemnon had gezegd dat hij zonder Achilles kon winnen en daar was Achilles zelf kwaad om geworden. Patrokles voelde hoe zijn mondhoeken begonnen te trekken in een glimlach, maar hij probeerde het te onderdrukken. 'Dus eigenlijk is je ego gekrenkt? En daarom ben je zo boos?' Patrokles durfde hem nog niet aan te raken, maar ging wel wat dichter bij hem staan. 'Achilles, elke man hier - Griek of Trojaan - weet dat de Grieken nooit zullen winnen zonder jou. Laat Agamemnon maar praten, jij weet wel beter, toch?' Hij probeerde Achilles wat te sussen, maar voelde dat hij zelf ook niet precies wist wat hij wou. Aan de ene kant vond hij het een opluchting dat Achilles naar huis wou, maar aan de andere kant... hij wou niet dat al die mannen zouden sterven.

'Mijn- wat?!' Dat was niet waar het hier om ging! Het ging om de attitude van de koning. 'Mijn ego is niet gekrenkt, denk je dat een man als Agamemnon mijn ego kan krenken?' Achilles was veel te trots om zich door iemand als Agamemnon te laten kleineren. 'Ik wil enkel een standpunt maken. Hij heeft me wel nodig en zolang hij dat niet toegeeft, vecht ik ook niet. Simpel.' Hij liep naar het bed toe en liet zichzelf erin vallen. Zuchtend sloot hij zijn ogen en ademde een paar keer stevig in en uit. 'Agamemnon moet zelf maar weten hoe hij deze oorlog gaat winnen. Bij de goden, hij noemde me zelfs een lafaard.' Bij deze woorden moest hij zelf lachen. 'Ík een lafaard? Zelf verschuilt hij zich in zijn wagen als de mannen vechten en dan ben ik degene die een lafaard is?'

Patrokles rolde lachend met zijn ogen, maar liet dat niet aan Achilles zien. Hij wou altijd horen dat mensen hem nodig hadden, dat ze enkel de strijd zouden winnen met zíjn hulp, dat hij de beste van de Grieken was. En nu Agamemnon dat niet deed, werd hij boos. Hij besloot er maar niet verder op door te gaan en op de rand van het bed te zitten. Hij gleed voorzichtig met zijn hand over Achilles' been heen en fronste bij zijn woorden. Hij snapte niet hoe de koning Achilles überhaupt een lafaard durfde te noemen. 'Ik ben verbaasd dat je hem niet op dat moment meteen bent aangevlogen,' lachte Patrokles, waarna hij al snel stil werd en Achilles serieus aan keek. 'Maar je hebt gelijk. Je moet niet vechten voor een koning die je tegenover allerlei legeraanvoerders een lafaard noemt. Dat toont van geen respect. Maar- laten we in elk geval hier blijven, oké? Dan kan je altijd nog kiezen om mee te vechten. We hebben niet voor niets zo'n lange reis gemaakt.'

Achilles ontspande bij de aanraking van Patrokles. 'We kunnen nog wel even blijven.' zei hij uiteindelijk ken kwam iets overeind. 'Kom eens hier.' Achilles had een kleine glimlach rond zijn lippen, terwijl hij Patrokles verder het bed op trok en hem in een omhelzing nam. Als hij niet zou vechten, zou het betekenen dat hij meer tijd had voor Patrokles en dat was iets waar hij absoluut geen problemen mee had. 'We kunnen werken aan die training die je zo graag wilde.' zei hij uiteindelijk en drukte een kus op Patrokles' schouder. 'En je hebt gelijk, anders hebben we voor niets die lange reis gemaakt, de mannen zitten er vast niet op te wachten om weer helemaal terug naar Griekenland te moeten.'

Patrokles liet zich met een glimlach gewillig in Achilles armen trekken en nam hem zelf ook in een stevige omhelzing. 'Je bent helemaal nat,' klaagde Patrokles met een lach, waarna hij zijn lippen op Achilles' kin drukte en vervolgens op zijn lippen. 'En nu is ons bed ook nat. En onze tent kapot. En dan noemen ze jou de beste van de Grieken?' Hij gleed met zijn hand door Achilles' haren heen en liet zijn hoofd rusten op zijn schouder. 'Misschien komt de krijger in mij nog wel naar boven toe en dan stoot ik je van je troon af.' Patrokles was allesbehalve een goede vechter en het zou hem verbazen als Achilles hem ook maar iets zou kunnen leren. Hij was veel te klunzig, vooral in vergelijking met Achilles, die alles zo soepel en gemakkelijk deed. Maar hij was wél leergierig en dat zou hem misschien wel kunnen helpen met de trainingen. 'Misschien kunnen we morgen tijdens de strijd de kust wat meer ontdekken.'

Achilles rolde met zijn ogen bij de woorden van Patrokles. 'Dan had jij geen emmer water over me heen moeten gooien.' antwoordde hij op zijn geklaag en moest lachen bij zijn woorden. 'Hé, dadelijk krenk je wel mijn ego en dan heb je pas echt een probleem, dus ik zou maar opletten!' grapte hij en moest wederom lachen. 'Wie weet stoot je mij inderdaad van de troon af.' Achilles wist ook dat zijn vriend niet de beste vechter was, hij was altijd al onhandig geweest, maar hij probeerde het en dat was ook hetgeen dat telde. 'Laten we inderdaad maar eens kijken of het zand van het strand van Troy, werkelijk zoveel verschilt van het zand in Griekenland.' plaagde hij en drukte nog een kus op zijn lippen. 'Nee, ik vind het een goed idee.'

Patrokles keek Achilles glunderend aan en glimlachte door zijn gelach. Achilles had een erg mooie lach en het was dan ook iets dat Patrokles graag hoorde. Hij gleed met zijn hand langs de ronding van Achilles' rug en streelde met zijn lippen zacht langs zijn kaak. 'Ik hoop dat het zeewater schoner is wat verder van het kamp vandaan. Hier gooien ze van alles in het water,' fronste Patrokles. Daarbij deden de mannen ook hun behoeften in het water, waardoor Patrokles het water grotendeels vermeed, terwijl hij gek op zwemmen was. Het water liet hem plots iets herinneren. 'Heb je je moeder de laatste dagen nog gesproken?' vroeg hij benieuwd. Zijn moeder was de zeegodin Thetis en ze kwam Achilles geregeld opzoeken als hij dichtbij water was. 'En je hebt trouwens nog iets met mij goed te maken... Je hebt mijn wijn kapot gegooid.'

Achilles knikte bij zijn woorden. 'De Trojanen durven geen stap in de buurt te zetten van de kust, er zijn vast nog wel wat onontdekte plekken waar we de middag kunnen vertoeven.' verzekerde hij Patrokles, terwijl hij de tent achter zich liet en over het strand heen struinde. Hij en de Myrmidonen waren aan de zijkant van het kamp geplaatst, ze hadden dan ook snel de tenten achter zich gelaten. 'Mijn moeder?' Voor ze naar Troy waren vertrokken had zijn moeder hem gewaarschuwd, ze was naar hem toegekomen om te zeggen dat deze oorlog zijn dood zou worden. Ergens had hij het al geaccepteerd, al betwijfelde hij of zijn moeder het bij het rechte einde had. Dit gesprek wilde hij echter niet met Patrokles delen, hij zou vast furieus worden als hij erachter kwam wat Thetis had gezegd en dat Achilles toch eigenwijs genoeg was om te gaan. 'Nee, ik heb haar niet meer gesproken.' loog hij en liet zijn hand in die van Patrokles glijden. 'Jij altijd met die wijn van je.' verzuchtte hij, waarna hij moest lachen. 'Ik zal wel een nieuwe karaf voor je regelen, als Agamemnon aan mijn tent komt smeken of ik weer mee kom vechten.' grijnsde hij breed. Die dag zou vast nog eerder naderen dan hij dacht.

Patrokles volgde Achilles het strand op en keek ondertussen naar de zee. Het verbaasde hem dat Achilles niet met zijn moeder had gesproken, normaal kwam ze vaak langs - en dan bedoelde hij ook echt váák. Ze had er nooit een geheim van gemaakt dat ze Patrokles niet mocht en niets vond voor haar zoon. Een tijdlang had Patrokles geprobeerd om te veranderen, om zo meer in de smaak te vallen bij de zeegodin, maar de laatste jaren interesseerde het hem niet meer hoe de vrouw over hem dacht. Hij glimlachte toen hij Achilles' hand voelde en trok hem mee naar de zeelijn, zodat ze met hun voeten door het zeewater konden lopen. 'Daar houd ik je aan,' grinnikte Patrokles, terwijl hij Achilles zijdelings bekeek. 'En je maakt me nog gelukkiger als je twee karaffen regelt.' Toen ze ver genoeg van het kamp waren dat hij er zeker van was dat niemand hen zou zien of horen, stopte hij met lopen en wreef hij twijfelend met zijn handen over elkaar. 'Paar dagen geleden heeft Agamemnon een hoop vrouwen aan jou geschonken. Ik- ik weet dat je ze aan de Myrmidonen hebt gegeven... maar heb je er nooit eens behoefte aan? Na het vechten, of-' Hij haalde zijn schouders op en hurkte in het water, om zo de schelpen op de bodem te bekijken, zodat hij de blik van Achilles niet hoefde te zien. De laatste dagen had hij veel mannen over Achilles horen praten en hoe ze hem nooit eens met een slaaf zagen. Patrokles had het idee dat hij hem misschien tegen hield of- Hij wist eigenlijk niet eens precies wat hij dacht. Hij wist enkel van de Myrmidonen dat ze na het vechten altijd het gezelschap van vrouwen opzochten.

Patrokles had gelijk gehad. Hier verderop waren het strand en de zee veel schoner. 'Ik zal kijken wat ik voor je kan regelen.' lachte hij. Achilles had er een hekel aan om dingen aan te nemen van Agamemnon, en al helemaal om erom te vragen. Nadat ze een tijdje in stilte hadden gelopen, begon Patrokles weer te praten. Toen Achilles doorkreeg waar de vraag naartoe ging, stopte hij met lopen en probeerde hij in zijn hoofd zijn antwoord te formuleren. Hij wilde Patrokles absoluut niet kwetsen, maar hij wilde ook niet tegen hem liegen. 'Soms wel.' gaf hij eerlijk toe. Hij hield van Patrokles, met heel zijn hart, maar soms had zijn lichaam andere verlangens, verlangens die hij vaak probeerde te negeren. 'Maar ik geef nooit in, dat weet je.' Als hij 's nachts het bed deelde met Patrokles vergat hij alle vrouwen die hij had kunnen krijgen, die maakte allemaal niets meer uit. Hij hoefde ze niet meer, maar soms, soms na het vechten. Als alle adrenaline nog in zijn lijf zat, kon hij het verlangen naar een vrouwenlichaam voelen. 'Maar ik hou van jóu, ik wil bij jou zijn en niet bij een vrouw.' Hij hurkte naast Patrokles neer en probeerde zijn blik te vangen.

Patrokles zuchtte onhoorbaar na de eerlijke instemming van Achilles en liet zijn hand door het zeewater glijden. Toen hij naast hem hurkte, keek hij zijn vriend aan en drukte hij een kus op zijn wang. 'Ik weet hoe het is, ik- ik vind het niet erg als je eens, na het vechten,-' Hij hield zijn mond en dacht na over zijn volgende woorden. 'Weet gewoon dat het van mij mag. Ik vind het niet erg, ik weet dat je van me houdt, en dat hoef je niet te bewijzen door je verlangens te negeren. Na een hele dag vechten...' Toen hij probeerde op te staan, verloor hij echter zijn evenwicht door zijn gepeins en eindigde het ermee dat ze beiden in het water lagen. Patrokles voelde hoe er al snel een glimlach op zijn lippen begon te ontstaan en al snel lachte hij hardop. 'Trouwens, je weet dat je altijd mij in bed mag sleuren, elk moment van de dag,' grinnikte hij, waarna hij Achilles opnieuw kuste en vervolgens overeind trok uit het water. 'Bedankt dat je eerlijk bent,' murmelde hij vervolgens, terwijl hij met zijn hand door zijn eigen natte haar ging. 'De vrouwen vragen altijd naar je. En de mannen. Ik word er bijna jaloers van.'

Ergens was Achilles opgelucht dat Patrokles zo reageerde, maar aan de andere kant geloofde hij hem niet. Achilles zou het niet kunnen verdragen als Patrokles ondertussen met andere vrouwen het bed zou delen, hij zou gek worden. 'Je bent veel te goed voor deze wereld.' lachte hij zachtjes en drukte zijn lippen op Patrokles' slaap. Toen ze het water invielen, lachte Achilles hoofdschuddend en haalde hij het water door zijn gezicht heen. Altijd als hij bij het water was voelde hij een zekere connectie met zijn moeder. Hij wist dat ze nu waarschijnlijk meekeek, maar het kon hem eigenlijk niets meer interesseren. Hij wist hoe ze over Patrokles dacht en ooit was er een tijd dat hij haar van gedachte probeerde te veranderen, maar hij had het geaccepteerd en zij moest maar accepteren dat Achilles van hem hield. 'Je weet dat ik altijd eerlijk tegen je ben.' Enkele minuten geleden had hij nog gelogen over het gesprek met zijn moeder, maar die gedachte duwde hij zo snel mogelijk weer weg. 'En je weet dat ik ervan geniet om op welk moment van de dag ook jou mee naar ons bed te nemen.' grinnikte hij en kuste hem verlangend.

Patrokles glimlachte naar Achilles en liet zijn vingers over zijn natte borstkas glijden. De woorden van Achilles gaven hem geen duidelijkheid of hij écht het bed zou delen met een vrouw, maar hij zou het vast te horen krijgen als het ook werkelijk was gebeurd. Hij wilde in elk geval proberen om zich er geen zorgen over te maken: wie weet zou het nooit gebeuren. Al snel werden zijn gedachten naar hele andere dingen gebracht, toen Achilles hem kuste. Net zo verlangend en teder beantwoordde hij de kus, terwijl hij zijn armen om zijn vriend heen sloeg en hem zo tegen hem aan drukte. 'Is dat een belofte voor zometeen?' vroeg Patrokles met een opgetrokken wenkbrauw en glimlach, waarna hij hem nogmaals kuste en vervolgens los liet. Ze waren uiteindelijk voor het zeewater gekomen, dus begon Patrokles zich te verlossen van zijn tuniek, terwijl hij verder bleef praten: 'Hoe denk je dat de Myrmidonen gaan reageren als je ze vertelt dat jullie niet meer gaan vechten? Als ik Tasna zo ken, dan weet ik dat ze gaat protesteren, net zoals wat anderen.'

Achilles haalde zijn wenkbrauwen op bij zijn vraag. 'Wie weet..' antwoordde hij zachtjes en moest lachen. Hij volgde Patrokles al snel door ook zijn eigen tuniek uit te doen en verder het water in te lopen. 'Natuurlijk willen ze vechten, dat is tenslotte waar ze voor gekomen zijn.' Hij wist dat zijn Myrmidonen niet blij zouden zijn met zijn besluit, maar hij wist ook dat ze hen zouden volgen. 'En ze weten ook dat dit niet de laatste keer is dat we het slagveld van Troy zullen zien. Als ze weten waarom ik deze keuze heb gemaakt, steunen ze me vast en anders hebben ze pech.' Ze zouden nooit zonder Achilles het slagveld opgaan en dat wist hij zelf ook. Daarom vertrouwde hij het allemaal wel. 'Ach Tasna heeft altijd wel wat te klagen, maar ondertussen houdt ze wel van me-' Hij staakte zijn zin en keek Patrokles aan. 'Niet op die manier, gewoon als een vriend, maak je geen zorgen.' Gezien het gesprek dat ze zojuist hadden gehad, was dat misschien niet de meest tactische opmerking geweest.

Patrokles gooide zijn tuniek op het zand en liep achter Achilles aan het water in. 'Zijn ze dan nooit eens bang om- om gedood te worden? De strijd niet te overleven?' vroeg Patrokles fronsend. Hij had nooit moedigere mannen en vrouwen ontmoet dan de Myrmidonen en Achilles, maar zij moesten toch ook wel een beetje opgelucht zijn dat ze niet hoefden te strijden? Misschien was dat wel waarom Patrokles nooit zo'n goede krijger kon worden als hen: hij was gewoonweg te bang. 'Mis je het? Het vechten?' Toen hij verder sprak en plotseling over Tasna en ''houden van'' begon, voelde Patrokles dat hij desondanks zijn eerdere woorden toch verstijfde. Moeizaam slikte hij, waarna hij vervolgens toch al snel weer glimlachte. Hij wist dat ze goede vrienden waren, maar toch knaagde er diep van binnen iets aan hem. Het was een gevoel dat hij altijd had als vrouwen én mannen in de buurt van Achilles kwamen. 'Ik maak me geen zorgen, maar dat zou jij nu wel moeten doen!' grinnikte hij, waarna hij zijn arm om Achilles nek wond en hem zo kopje onder probeerde te krijgen.

Achilles haalde zijn schouders op. 'Sommige wel, anderen niet.' Enkele krijgers vreesde niets en niemand, maar er waren ook krijgers die de dood nog liever niet tegemoet wilde komen. Achilles had zijn lot geaccepteerd, maar daar repte hij niet over. 'Natuurlijk mis ik het. Het zit in mijn bloed.' Vechten was zijn leven, dat was het altijd al geweest en dat zou het ook altijd blijven. 'Maar wat moet, dat moet.' Als het betekende dat hij vechten op moest geven om Agamemnon in te laten zien dat hij controle niet over Achilles had, deed hij dat met alle genoegen. 'Oh, Patrokles, je leert er ook niets van hè.' lachte hij, toen zijn vriend hem kopje onder probeerde te duwen, maar dat overduidelijk niet lukte. Achilles maakte een snelle beweging, waardoor Achilles beide polsen van Patrokles vast had en hem met een grijns aankeek.

'Misschien moet je eens een andere hobby gaan zoeken in de tussentijd,' opperde Patrokles, terwijl hij Achilles nog steeds in een houdgreep hield. 'Ik kan je een hoop leren over heelkunde en het verzorgen van wonden.' Hij was bang dat Achilles misschien door het gebrek aan vechten opvliegend zou worden en Agamemnon nog eens iets aan zou doen. Want zoals hij al zei, vechten zat in zijn bloed en doden al helemaal. Patrokles moest lachen toen Achilles hem al snel overmeesterd had en zijn polsen vast hield. Hij probeerde zichzelf los te trekken uit Achilles' ijzeren greep, maar dat lukte uiteraard niet. 'Dus, wat ben je met mij van plan?' grinnikte Patrokles, terwijl hij terug grijnsde en een stap dichter naar Achilles zette. Hij bekeek Achilles' blote huid en zuchtte diep, toen hij een klein litteken op zijn buik opmerkte. Het was een van de weinige die Achilles had en Patrokles had die bij hem veroorzaakt toen ze nog klein waren. 'Ondanks dat ik je bijna al mijn hele leven ken, blijf je me elke dag weer verbazen. Ik dacht dat je me deze keer eindelijk eens zou laten winnen,' lachte Patrokles.

'Een hobby?' grinnikte Achilles hoofdschuddend en haalde zijn schouders op. 'Daar heb ik niet genoeg geduld voor, dat weet je.' Zitten en luisteren was niet zijn beste eigenschap. Rust was iets wat hij wel had, maar niet als hij moest luisteren naar andere mensen - zelfs niet naar Patrokles. 'Daarbij denk ik dat we ons beter kunnen focussen op jou training, denk je ook niet?' Achilles vermaakte zichzelf wel. 'Wat ik met jou van plan ben?' vroeg hij met een brede grijns en tackelde hem, zodat Patrokles gevaarlijk dicht boven het water hing, maar hij hield hem nog wel vast. 'Dan ken je me nog steeds niet goed genoeg.' lachte hij, Achilles hield er niet van om anderen te laten winnen, dat was één van zijn slechtere eigenschappen. Uiteindelijk trok hij Patrokles weer omhoog en drukte hij zijn lippen op die van hem. 'Maar ik zal genadig zijn vandaag.' mompelde hij tussen zijn kussen door.