Het café

Achilles glimlachte oprecht toen ze zei dat het goed met haar ging. Hij gunde het haar van harte om gelukkig te zijn en hij was blij te horen dat het zo goed ging. 'Wat gaaf! In dat geval, gefeliciteerd met je nieuwe woning.' Hij stopte zijn laptop terug in de tas en roerde met het lepeltje door zijn koffie heen. 'Verliezen? Ik dacht dat het de bedoeling was om te winnen.' lachte hij. 'Het seizoen is nu ten einde, dus dat betekent wel wat meer rust gelukkig.' Hij begon aardig te merken dat hij zich té veel had gegeven de afgelopen weken. 'Met mijn moeder? Ach je kent haar, altijd maar druk druk druk met haar werk.' gniffelde hij. Zijn moeder was wel de laatste persoon over wie hij wilde praten op dit moment. Ze was maar al te blij geweest om te horen dat Achilles zijn relatie had verbroken en ze schroomde ook niet om hem dat te vertellen, meerdere malen per dag. 'Hoe gaat het met je zussen en met die kleine van Lindsey?'

Eliza keek hem met een lichtelijk verraste glimlach aan na zijn enthousiaste woorden en probeerde die blik te verhullen door wat koffie te drinken. Ze waren op een hele vervelende manier uit elkaar gaan en sindsdien hadden ze elkaar maar weinig gesproken. Natuurlijk zagen ze elkaar weleens op feestjes, want ze hadden veel gemeenschappelijke vrienden, maar daar bleef het ook bij. 'Je kent Marie en Lindsey, ze gaan zo hun gangetje. En Jamie is zo'n schat van een jongen, hij kan al bijna lopen,' vertelde ze met een brede glimlach. Zij en Achilles hadden weleens op het jongetje gepast en het had haar meer en meer ervan overtuigd dat ze dit ook wilde met Achilles. Het was jammer genoeg heel anders gelopen. 'Net was het lied van je vriend trouwens nog op de radio,' begon ze met een voorzichtige glimlach. Hij zou het vast leuk vinden om te horen dat zijn vriend's lied zoveel werd gedraaid. 'Zo te horen gaat het goed tussen jullie! Wat fijn!' Ze hoorde zo nu en dan van wat vriendinnen, die Patrokles ook kende, over de relatie van Achilles. Zelf had ze ook hier en daar een vlam gehad, maar tot een echte relatie was het nooit gekomen.

Achilles glimlachte kort bij haar woorden. 'Dat is fijn om te horen, echt!' zei hij gemeend. 'Hij is vast en zeker flink gegroeid.' lachte Achilles. Het was alweer een lange tijd geleden dat hij de jongen had gezien. De volgende woorden van Eliza kwamen harder aan dan verwacht, maar hij herstelde zichzelf snel. 'We zijn niet meer bij elkaar.' zei hij, om er maar vanaf te zijn. Er was niet iets wat hij graag hardop uitsprak, iedere keer als hij het zei was het alsof iemand hem een klap in zijn gezicht gaf. Iedere keer als hij de eerste noten van het nummer hoorde, draaide hij de radio uit of zette hij hem op een andere zender. Hij had het nummer één keer volledig afgeluisterd, maar dat was niet iets wat voor herhaling vatbaar was. Wat ongemakkelijk roerde Achilles door zijn koffie heen en nam er een slok van. 'Dus- ander onderwerp.' lachte hij. 'Is die ene trut nog steeds je baas?'

Eliza keek hem verontschuldigend aan en zocht naar de juiste woorden, maar kon deze niet zo snel vinden. Ze ging dus ook maar snel door op het andere onderwerp dat hij aan sneed. Het was duidelijk dat hij niet graag over zijn ex sprak, laat staan met háár. 'Je zult het niet geloven! Het blijkt dus dat ze heeft gesjoemeld met DNA bewijs, waardoor ze naar de tuchtrechter moest. Ze is voor twee jaar geschorst als advocaat,' grinnikte ze, terwijl ze met een trotse blik een slok van haar koffie nam. Zij en wat collega's waren erachter gekomen en hadden het meteen gemeld aan het centrale bureau. Toen ze nog stagiaire was, had haar baas niets leukers gevonden dan haar door en door te teisteren. Gelukkig was dat verleden tijd. 'Trouwens, ik vroeg me-' Ze keek op hetzelfde moment op de klok en besefte dat haar pauze bijna voorbij was. Snel dronk ze haar koffie nog op en stond ze vervolgens op. 'Laten we binnenkort nog eens langer bijpraten. Ik bel je, oké?' Ze glimlachte nog glunderend naar hem en verliet vervolgens het café.