Appartement van Achilles

Patrokles had besloten om pasta en een salade te maken voor hun avond eten. Achilles kon die extra koolhydraten vast goed gebruiken na zijn work-out. 'Parijs lijkt me geweldig,' glimlachte hij oprecht, terwijl hij de pasta kookte en ondertussen de krop sla sneed, 'dat wordt dan mijn eerste keer in het buitenland én mijn eerste keer vliegen.' Hij was blij dat hij die momenten samen met Achilles kon beleven. Al snel voelde hij de armen van zijn vriend om hem heen en zijn lippen in zijn nek. Gelukzalig en ontspannen sloot hij zijn ogen, tot hij zijn laatste woorden hoorde. In dat moment van onoplettendheid schoot hij uit met zijn mes en sneed hij in zijn vinger. Kort keek hij naar zijn bloedende vinger, terwijl zijn gedachten uit gingen naar de opmerking van Achilles, maar al snel werd hij uit zijn gedachten gehaald. Vluchtig wikkelde hij een stuk keukenpapier om zijn vinger heen en glimlachte hij blozend naar zijn vriend. 'Graag gedaan. Ik ben blij dat je het me toevertrouwt.' Een groot gevoel van schuld ontstond in zijn buik en begon meer pijn te doen dan zijn vinger. Het was een verschrikkelijk gevoel om zo'n belangrijke gebeurtenis uit zijn verleden geheim te houden voor zijn vriend, terwijl hij wel alles had verteld. Het was gewoonweg makkelijker om te doen alsof het nooit was gebeurd dat de herinneringen weer op te halen, maar dat maakte de leugen niet minder pijnlijk.

'Parijs it is then!' zei Achilles enthousiast, terwijl hij plaatsnam op het aanrecht. Hij vond het altijd leuk om Patrokles bezig te zien in de keuken, hij was altijd zo geconcentreerd bezig met alles, waardoor Achilles ook zijn rust kon vinden. 'Dat vliegen komt helemaal goed, lekker een filmpje kijken en we reizen natuurlijk in business-class, dus comfortabel zitten we sowieso.' Hij wilde dat Patrokles een goede ervaring had en zeker gezien het zo'n lange vlucht was. Toen Patrokles in zijn vinger sneed, opende Achilles het kastje van de pleisters en pakte hij zijn kleine EHBO kit . 'Autsh... Je moet wel uitkijken hè, kom hier.' Hij draaide de kraan open, zodat Patrokles zijn vinger eronder kon houden en rommelde zelf wat in zijn EHBO kit om er een tubetje betadine en wat zwaluwstaartjes uit te halen. 'Gaat het een beetje?'

Patrokles hield zijn vinger onder de kraan en keek zo toe hoe de sneed schoon werd gespoeld. 'Ik dacht dat ik diegene was met een medische achtergrond,' grinnikte hij, terwijl hij toe keek hoe Achilles zijn vinger droogde en vervolgens ontsmette. Zijn blik was op Achilles' gezicht gericht en met een glimlach drukte hij een kus tegen zijn wang. 'Het gaat wel. Het ziet er erger uit dan het is. Ik had gewoon beter moeten opletten.' Toen de wond dicht was, sneed hij vluchtig de laatste groenten en gooide dat in de bak met sla. De pasta was inmiddels ook klaar en alles zette hij op de bar neer, zodat ze daar aan konden eten. 'Wat is het verste land waar je ooit bent geweest?' vroeg hij benieuwd, terwijl hij voor hen beiden op schepte. De vraag was deels uit interesse en deels ook om ervoor te zorgen dat ze het niet meer over dat andere zouden hebben. 'En trouwens... Ik laat je niet alles betalen. Ik waarschuw je alvast.' Hij nam aan de bar plaats en probeerde zijn bestek vast te houden, wat lastig ging met zijn gewonde vinger.

Achilles borg alles weer netjes op, waste zijn eigen handen en nam plaats aan de bar, waar het eten klaat stond. 'Het ruikt in ieder geval net zo lekker.' zei hij met een glimlach, terwijl hij wat sla op zijn vork nam, samen met wat pasta. 'En het smaakt ook verrukkelijk!' Hij legde zijn hand op die van Patrokles en glimlachte. 'En even dat je het weet, ik ga geen geld van je aannemen. Serieus Patrokles, ik zou niet willen dat je je spaargeld daar aan uitgeeft. Ik weet dat je mee wilt betalen, maar- zie dit maar als een cadeautje voor je verjaardag.' lachte hij. 'En je gaat natuurlijk niet je eigen verjaardagscadeautje betalen.' Hij wist dat Patrokles het gewoon niet zo breed had als hij het had en zo'n vakantie koste veel geld. 'God, ik denk Griekenland...' Hij was wel vaker in Europa geweest, maar Griekenland was waarschijnlijk het verste.

Patrokles glimlachte opgelucht bij de positieve woorden van Achilles over het eten en nam zelf ook enkele happen. Het was inderdaad erg lekker. Het was dan ook het recept van zijn grootmoeder geweest. Bij zijn woorden zuchtte hij diep en schudde hij ongelovig zijn hoofd. 'Ik kan daar ook nog eens niets tegenin brengen,' lachte hij, terwijl hij teder met zijn duim over Achilles' hand gleed. Over twee maanden vierde hij inderdaad zijn verjaardag. Ze hadden deze discussie al zo vaak gehad en Patrokles wist dat hij het niet kon winnen. 'Ik neem je dan wel mee uit eten in Parijs. In een dúúr restaurant.' Hij was inmiddels klaar met eten en boog zich naar Achilles toe, om zo zacht zijn lippen in zijn nek en op zijn schouder te drukken. 'En dan neem ik je mee naar alle historische plekken. Ik ben niet voor niets geschiedenis leraar,' grinnikte hij, waarna hij nog een laatste kus op zijn wang drukte en zijn eigen bord alvast op pakte.

Achilles begon te lachen. 'Dat etentje, daar hou ik je aan.' Hij was nog nooit in Parijs geweest, dus hij keek dan ook erg uit naar hun reisje. Toen hij het eten op had en de spullen in de vaatwasser had gezet liep Achilles richting de woonkamer. 'Zullen we zo nog even een grote ronde met de honden lopen en daarna een filmpje pakken?' stelde hij voor. 'Ik hoorde dat er een aantal goede draaien in de bioscoop.' Hij wist de exacte titels niet meer, maar hij had zin om er even een avondje tussenuit te gaan en te genieten met Patrokles.

Patrokles zette de vaatwasser aan, veegde wat kruimels van de bar af en luisterde ondertussen naar de woorden van zijn vriend. Met een glimlach liep hij ook naar de woonkamer toe en knikte hij. 'Goed plan,' zei hij, waarna hij hem lachend een zacht zetje gaf naar de slaapkamer toe. 'Als jij je alvast omkleedt, dan doe ik de honden aan de lijn. Je kan niet in je joggingbroek naar de film.' Hij keek glimlachend toe hoe Achilles naar de slaapkamer liep en zocht zelf naar de riemen. De honden hadden al snel door wat hij aan het doen was en liepen dus ook benieuwd achter hem aan. Nadat hij allebei aan de riem had gedaan en Achilles klaar was met omkleden, liepen ze naar buiten toe.

[end lol]

[new]
Patrokles was op de bank bezig met het nakijken van toetsen en Achilles zat op zijn laptop. Hij had zijn benen over Patrokles' schoot heen gelegd en Patrokles gebruikte het nu als steun voor zijn papieren. De toets die hij enkele dagen eerder had gegeven aan zijn leerlingen was erg slecht gemaakt en een teleurgestelde frons was dus ook van zijn gezicht af te lezen. Hij snapte niet dat ze nooit eens leerden voor zijn toetsen. Hij had álles in de les verteld. Met een gefrustreerde zucht liet hij zijn hoofd steunen op de kussens van de bank en gooide hij een stapeltje nagekeken toetsen op de grond. 'Waarom ben ik ook alweer leraar geworden?' vroeg hij, meer tegen zichzelf dan tegen zijn vriend, waarna hij zacht met zijn vingers langs Achilles' enkel streek. Ook raakte hij kort de onderkant van zijn voet aan, puur omdat hij wist dat Achilles daar niet tegen kon. 'Wat ben jij aan het doen?'

Achilles zat achter zijn laptop en was wat op het internet aan het kijken. Hij zocht oude foto's van Patrokles, gezien hij iets wilde maken voor zijn verjaardag. Hij wist nog niet precies wat, maar hij zat aan een klein fotoboek te denken, met foto's van Patrokles vroeger en van hen samen. Van die laatste had hij genoeg, maar de rest was hij nog hard aan het zoeken. Het scheelde dat de naam Patrokles niet veel voorkwam, dus als hij zijn naam op google intoetste, kwamen er genoeg hits naar boven die ook daadwerkelijk over Patrokles gingen. Hij vond enkele berichten over een zwemclub waar Patrokles blijkbaar een tijdje bij had gezwommen en toen hij klein was de eerste prijs had gewonnen. Bij Patrokles woorden keek hij op en glimlachte hij. 'Hebben ze het weer slecht gemaakt?' raadde hij en wilde zijn hand beetpakken. Patrokles kriebelde echter onder zijn voet, waardoor hij zijn been met een spastische beweging terugtrok, waardoor er meerdere papieren door de lucht heen dwarrelden. 'Je weet dat ik daar niet tegenkan.' zei hij zuur, terwijl hij zijn vriend aankeek. 'Oh niets bijzonders, beetje op Facebook.' loog hij.

Patrokles moest lachen bij het aanzicht van de vliegende papieren en greep er enkele uit de lucht. Hij legde Achilles' teruggetrokken been weer op zijn schoot en keek hem met een verontschuldigende glimlach aan. 'Ze hebben het belachelijk slecht gedaan. Als het zo door gaat, dan moet ik meer dan de helft van de klas een onvoldoende geven,' verzuchtte hij, terwijl hij de papieren weer rangschikte en het antwoordmodel ertussen zocht. Al snel had hij zijn bladen weer gevonden en ging hij verder met nakijken. Ze hadden een heerlijk rustige vrije dag en ze maakte optimaal gebruik van de ontspanning. Patrokles probeerde om zijn toetsen in de ochtend al af te hebben, zodat hij in de middag iets met Achilles kon gaan doen. 'Heb je nog spierpijn van gisteren?' vroeg hij, waarna hij Achilles' hand vast pakte. Hij was tijdens de wedstrijd van gisteren hard tegen zijn tegenstander op geknald, waardoor ze allebei kort onderzocht hadden moeten worden door de teamdokter. Gelukkig was er niets aan de hand geweest, maar Patrokles had constant op het puntje van zijn stoel gezeten.

'Je moet ze op één of andere manier gemotiveerd krijgen om iets te doen.' merkte Achilles op, al had hij geen idee hoe Patrokles dat kon doen, zonder zijn leerlingen om te kopen of wat dan ook. 'Weetje, het valt eigelijk best mee, alleen mijn schouder is wat pijnlijk.' Hij was met zijn schouder keihard tegen de schouder van een tegenspeler geknald. Op het moment zelf was het niet fijn, maar toen de dokter concludeerde dat er geen sprake was van een breuk, zat hij weer helemaal in het spel. Het was de laatste wedstrijd van het seizoen geweest en ze hadden hem op het nippertje gewonnen. Achilles had het laatste - en winnende - doelpunt gemaakt. Zijn coach had hem achteraf nog een extra schouderklopje gegeven. Achilles zelf was ook meer dan blij dat hij zijn waarde kon laten zien aan de rest van het team, hij wilde niet dat ze zich zouden bedenken en hem uit het vaste team zouden gooien. Ondertussen zat hij nog verder te zoeken op het internet naar foto's, hij had zelfs het oude my space account van zijn vriend gevonden. Het kostte hem aardig wat moeite om niet in de lach te schieten bij de foto's die er stonden. Hij wilde zijn bezigheden echter niet vrijgeven, dus hield hij zijn gezicht in een plooi. 'Maar ik moet wel toegeven dat ik blij ben dat het trainen even op een laag pitje wordt gezet.' gniffelde hij. 'Eindelijk wat meer tijd om met jou door te brengen.'

Patrokles keek de laatste toets na en gooide vervolgens alle papieren met een zucht op de grond. Hij zou het later wel weer bij elkaar zoeken. 'Ik zou niet weten hoe. Ik- ik voel me zo ongeïnspireerd in mijn werk de laatste tijd. Misschien breng ik dat wel over op de leerlingen.' Hij wreef met zijn handen over zijn gezicht heen en leunde ondertussen naar Achilles toe. Hij was blij dat Achilles zo weinig over had aan zijn botsing. Op het moment zelf had het erg ernstig geleken en Patrokles had op het punt gestaan om naar beneden te rennen, maar al snel bleek het niets ergs te zijn. Bij Achilles' woorden glimlachte hij breed en trok hij zijn vriend aan zijn shirt dichter naar hem toe, zodat hij teder zijn lippen kon kussen. 'Ik heb al een heleboel plannen,' grijnsde hij breed, waarna hij hem nogmaals kort kuste en vervolgens op zijn rug op de bank ging liggen. Hun voeten raakten elkaar en met een grijns zocht hij met zijn teen naar de gevoelige plek van Achilles. Zijn gezicht werd echter al snel serieuzer. 'Je moet me trouwens nooit meer zo laten schrikken als gisteravond.'

'Of je leerlingen zijn gewoon lui en doen er geen zak voor.' merkte Achilles op en zette zijn laptop aan de kant. 'Je weet hoe kinderen zijn en vooral die tieners. Ze willen met zo min mogelijk moeite een voldoende halen en als het ze niet lukt, interesseert het ze waarschijnlijk ook niet veel. Geef jezelf er niet de schuld van dat ze lui en ongeïnteresseerd zijn.' Achilles kon zelf ook nog goed herinneren hoe hij was op school. Waarschijnlijk was hij net als die studenten die allemaal een onvoldoende hadden gehaald. Het was dat zijn moeder altijd achter hem aan had gezeten dat hij moest leren, anders had hij waarschijnlijk nog dramatischere cijfers gehaald dan dat hij al deed. Uit voorzorg trok Achilles zijn benen al naar zich toe toen hij de grijns van Patrokles zag. 'Ah joh, dat soort dingen gebeuren.' Als je zo fanatiek bezig was, gebeurde er wel eens ongelukken. Dat was iets wat Achilles lang geleden al had geaccepteerd. 'Ik kan wel tegen een stootje, maak je maar geen zorgen.' Inmiddels had hij zijn laptop er weer bij gepakt en drukte hij met een frons op een nieuwsbericht. 'Goh, wist je dat er iemand uit jou jaar van geneeskunde is geschorst wegens het stelen van drugs? Mijn god, waarom zou je zoiets in vredesnaam doen? Je leert over wat die zooi met je lichaam doet en ondertussen steel je het zelf.' mompelde hij hoofdschuddend.

Patrokles verloor al zijn adem bij het horen van Achilles' woorden en met grote ogen keek hij naar de achterkant van de laptop. Zijn geschrokken blik ging al snel over in een gepijnigde en terwijl de woorden meer en meer tot hem door drongen, probeerde hij zijn tranen tegen te houden. Ondanks dat zijn naam er niet in werd genoemd, voelde het alsof hij compleet door de mand was gevallen. Hij herstelde zich echter al snel en probeerde een onverschillige blik op zijn gezicht te krijgen. 'Oh, ja, dat was een jongen uit mijn jaar,' mompelde hij, terwijl hij zijn mobiel erbij pakte en deed alsof hij naar iemand typte, zodat Achilles zijn gezicht niet zou zien. Zijn hart klopte alsof hij kilometers lang had gerend en zijn handen waren klam geworden door de zenuwen. 'Hoe heb je dat gevonden? Ik dacht dat het allemaal niet zo'n groot probleem was,' vervolgde hij nonchalant, terwijl hij hoopte dat Achilles er gewoon over zou stoppen.

Achilles was druk bezig met het lezen van een artikel. Er stonden niet veel details in, het ging meer over het feit dat het gebeurd was. 'Oh, het staat op de site van de universiteit.' mompelde hij, terwijl hij het laatste beetje las. 'Ik snap dat soort mensen echt niet. Hoe hopeloos moet je zijn om medicatie te stelen uit een ziekenhuis, als een geneeskunde student nog wel?!' Achilles had sowieso een hekel aan alles wat met drugs te maken had. Het had Ricky kapot gemaakt en ergens gaf hij zichzelf daar nog steeds de schuld van. Hij had zo vaak geprobeerd om zijn ex-vriend op het rechte pad te krijgen, maar keer op keer viel hij weer terug in oude gewoonten. 'Er liggen daar mensen die ziek zijn, die het nodig hebben en dan steelt een student het om zijn eigen verslaving gaande te houden. Hoe pathetic ben je dan?' Ricky had meerdere malen in de bak gezeten voor drugsbezit en later bleek ook dat hij erin handelde. 'Ze zouden dat soort mensen achter slot en grendel moeten zetten als het aan mij ligt.'

Patrokles wilde alweer van onderwerp veranderen, toen plotseling woord na woord uit Achilles' mond kwam, waarvan de één nog meer pijn deed dan de ander. Hij probeerde om rustig te blijven, zodat hij net zo onverschillig als eerder erop kon reageren, maar het lukte hem niet meer. De tranen stonden in zijn ogen en moeizaam zocht hij naar woorden. Al het schaamte en verdriet van al die maanden het geheim voor zich te houden kwam er in één keer uit. Hij had nog steeds niet verwerkt wat hij als student had gedaan en al die conflicterende gevoelens kwamen er in één keer weer uit. 'Ik- ik moet...' Hij stapte half struikelend van de bank af en liep vervolgens haastig naar de badkamer toe, die hij vlug op slot deed. Terwijl hij zakte tegen de muur, voelde hij hoe de eerste tranen in zijn ogen ontstonden en zijn adem kwam er haperend uit. Zijn broer had hem zo vaak gezegd dat hij gewoon de waarheid moest vertellen aan Achilles, maar hij had het nooit gedurfd, puur omdat hij wist hoe erg Achilles drugs haatte. Zijn woorden van net bevestigde dat alleen maar. Hij drukte zijn vuist tegen zijn mond aan, zodat Achilles hem niet kon horen, en sloot zijn met tranen gevulde ogen.

Achilles keek verbaast op toen Patrokles opstond en naar de badkamer liep. Voorzichtig zette hij zijn laptop aan de kant, waarna hij naar de badkamer liep en op de deur klopte. 'Patrokles? Is alles oké?' Hij had geen idee wat er aan de hand was en of het aan hem had gelegen dat Patrokles ineens zo raar deed. 'Heb ik iets verkeerds gezegd?' vroeg hij, terwijl hij nog op de deur klopte. 'Kom op, Patrokles, praat met me, alsjeblieft.' Achilles trok nog enkele keren aan de deurklink, maar liet hem daarna met rust. 'Patrokles... vertel me alsjeblieft wat er aan de hand is.' Dat zijn vriend overstuur was kon Achilles wel horen aan de geluiden die uit de badkamer kwamen, maar de reden waarom was voor hem nog steeds een raadsel.

Patrokles hoorde al snel Achilles voor de deur staan en veegde zijn eigen tranen van zijn wangen af. Hij kon het niet verborgen houden voor Achilles, niet na wat er net was gebeurd. De schade zou alleen maar groter worden als hij het nog langer verborgen hield. Toen de grootste paniek weg was, kwam hij overeind en opende hij het slot van de badkamer deur, zodat Achilles naar binnen kon. Zelf nam hij plaats op de rand van hun bad en verborg hij zijn gezicht in zijn handen. Zijn gedachten gingen uit naar de periode waarin hij de medicijnen gestolen had. Zijn grootouders waren kort na elkaar overleden, zijn huidige vriendin had hun relatie verbroken en zijn studie was gewoonweg te zwaar voor hem. Daarnaast begon Lee zijn eigen gezin te starten en zag hij zijn broer ook steeds minder vaak. Het verdriet en de stress had zich zo opgestapeld dat hij alleen nog maar een uitweg zag door drugs in te nemen. 'Ik was het,' zei hij uiteindelijk, terwijl hij Achilles aan keek. 'Daarom studeer ik geen Geneeskunde meer. Ik was niet zelf gestopt, maar ik ben er vanaf geschopt.'

Achilles wachtte enkele seconden nadat Patrokles de deur open had gedaan. Uiteindelijk stapte hij toch naar binnen en keek hij zwijgend naar Patrokles die op de rand van het bad zat. Hij wist nog steeds niet wat hij verkeerd had gedaan en hij wilde zijn vriend de kans spreken om zich te uiten. Net toen Achilles zelf wat wilde zeggen, begon Patrokles te praten. Zijn gezicht vertrok bij de woorden en het duurde enkele tellen voordat de betekenis van de woorden echt binnen kwamen. 'Je- wat?' Van alles wat Patrokles had kunnen zeggen, was dit wel het laatste wat hij had verwacht. 'Jij- drugs stelen uit een ziekenhuis? Serieus, Patrokles?!' Hij wist niet waar het vandaan kwam, maar Achilles voelde een woede in zich omhoog komen die hij voor een lange tijd niet meer had gevoeld. Hij keek Patrokles nog zwijgend aan voordat hij de badkamer uitliep naar de woonkamer toe. Hij haalde zijn handen door zijn haren heen en liep weer terug naar de badkamer. 'Wanneer was je me van plan dit te gaan vertellen? Je dacht, Achilles komt er toch niet achter dus ik zeg maar gewoon niets?!'

Patrokles keek zwijgend toe hoe zijn vriend weg liep en stond vervolgens zelf ook op. Hij spatte wat water op zijn gezicht, zodat zijn rode ogen minder werden, en zag tegelijkertijd in de spiegel dat zijn vriend weer terug was. 'Ik was niet van plan om het je ooit te vertellen,' zei hij zachtjes, terwijl hij zijn hoofd liet hangen, zodat hij Achilles' blik niet zou zien. Met een handdoek droogde hij zijn gezicht af en ondertussen voelde hij Achilles' blik in zijn rug branden. 'Niemand praat er nog over. Mijn broer niet, mijn oom niet, niemand. Het was het niet waard om te vertellen.' Hij ruimde de spullen in de badkamer weer op en liep vervolgens naar zijn vriend toe, terwijl hij hem opnieuw niet aan keek. 'Laten we het gewoon vergeten.' Hij verliet de badkamer en ging weer naar de woonkamer toe, waar hij de toetsen bij elkaar pakte en ze op alfabetische volgorde ging rangschikken. Als hij er niet teveel aandacht aan zou besteden, dan zou Achilles er misschien ook geen probleem van maken. Dan zouden ze het gewoon kunnen vergeten.

'Het was het niet waard om het te vertellen?!' riep hij verwoed uit, terwijl hij toe keek hoe Patrokles langs hem heen liep. 'Blijf verdomme hier!' Zelf stormde hij achter Patrokles aan de woonkamer in. 'Denk je soms dat mijn moeder of ik ooit nog praten over wat mijn vader vroeger heeft gedaan? Nee! Ik heb het nooit met iemand durven delen, nooit met iemand hoeven delen en toch deel ik het met jou. Omdat ik je vertrouw en omdat ik geen geheimen voor je wil hebben. En jij? Jij ben verdomme een drugsverslaafde geweest en je vindt 't het niet waard om mij dat te vertellen?!' Achilles had zijn vuisten gebald, terwijl hij toe keek hoe Patrokles rustig zijn werk aan het doen was. 'Waag het niet om te doen alsof dit niets is Patrokles. Dit is meer dan iets en dat weet je net zo goed als ik!' Het was nog niet eens het feit dat het was gebeurd wat Achilles boos maakte. Hij werd echter wel furieus bij het idee dat Patrokles tegen hem had gelogen, keer op keer. 'Bij de goden wat ben ik achterlijk geweest. Jij met je "We hebben geen geheimen voor elkaar"' zei hij stilletjes, terwijl hij zijn hand door zijn haren heen liet glijden.

Patrokles probeerde de woorden te negeren en gewoon verder te gaan met zijn werk, maar al snel trilden zijn handen zo erg dat hij geen papier meer kon vast houden. Hij liet alles op de grond vallen en stond op, zodat hij Achilles kon aan kijken. 'Ik wou het je vertellen!' begon hij met onzekere stem. 'Ik wou het doen, en toen- toen vertelde je over je ex en ik durfde het niet meer. Ik wist zeker dat je boos zou worden.' Hij trok nerveus aan de onderkant van zijn shirt en sloot zijn ogen bij Achilles' laatste woorden. 'Je snapt toch ook wel dat ik het niet kon vertellen? Bij de Goden, Achilles, je was een kind! Je kon er níéts aan doen. Ik- Ik was een volwassene. Het was vier jaar geleden en elke dag heb ik volledig bewust de medicijnen gepakt. Misschien zijn er wel patiënten ziek geworden door mij, omdat de medicatie op was! Hoe zou ik dat ooit aan iemand hebben kunnen vertellen?' Zijn stem werd steeds harder en in zijn ooghoeken zag hij hoe de honden de kamer uit renden. Zijn blik bleef echter gericht op zijn vriend en met pijn in zijn hart bekeek hij zijn gezichtsuitdrukking. 'Ik heb je nooit expres pijn willen doen. Over alles ben ik eerlijk geweest, over mijn jeugd, over mijn opvoeding, alles, omdat ik je vertrouwde... Maar over dit kan ik met niemand praten.'

Achilles keek Patrokles aan toen hij weer begon te praten. 'Laat Ricky hierbuiten, dit heeft niets met hem te maken. Dit heeft met jou en mij te maken. Ja, natuurlijk was ik boos op hem. Weet je waarom ik boos op hem was? Omdat hij keer op keer tegen me loog...' zei Achilles, terwijl hij zijn blik vasthield op Patrokles. 'Net zoals jij nu doet.' Achilles liet een lange stilte vallen voordat hij weer verder ging met praten. 'Weet je, je bent niets meer waard dan Ricky of Eliza of wie dan ook. Ik dacht werkelijk, echt waar dat ik dit keer iemand had gevonden op wie ik kon vertrouwen. Op wie ik kon bouwen en iemand die mij ook vertrouwde. Maar ik had het mis... alweer.' Het leek wel alsof hij keer op keer dezelfde fout maakte en dat het altijd neerkwam op hetzelfde moment. Ricky had gelogen, Eliza had gelogen, Patrokles had gelogen. 'Je had het aan mij kunnen vertellen, Patrokles! En weet je, als je eerlijk tegen me was geweest was ik niet eens boos geweest. Weet je waarom niet? Omdat je weet dat je fout zat, omdat ik weet dat je er spijt van hebt. Denk je dat het makkelijk was voor mij om alles op tafel te gooien? Hoe denk je dat ik me voelde? Denk je niet dat ik mezelf de schuld geef over alles wat er is gebeurt vroeger? Je hebt keer op keer gelogen, recht in mijn gezicht en nu doe je alsof je geen andere keus had. Iedereen heeft een keus Patrokles, maar je hebt de verkeerde gemaakt.'

'Voor jou was het misschien de verkeerde keuze,' zei hij, waarna hij moeizaam slikte, 'maar voor mij was het de goede. Ik wil nóóit meer terug denken aan die periode, hoeveel pijn ik mezelf of anderen er ook mee doe door het voor mezelf te houden. Ik heb toen bijna álles verloren waar ik van hou! Als Lee er niet was, dan-' Hij sloot zijn ogen en dacht terug aan die dag dat hij extra veel medicijnen mee naar huis had genomen. 'Ik ga me niet verontschuldigen dat ik dat voor mij heb gehouden. Maar ik heb je nooit pijn willen doen, Achilles.' Hij zette enkele stappen naar hem toe, maar herinnerde zijn woede uitbarsting van enkele weken eerder, en stond daardoor abrupt stil. De woorden dat hij niets waard was, raakte hem keihard en hij voelde hoe zijn benen zwak werden. Met een ongelovige blik keek hij zijn vriend aan en hij voelde hoe zijn ogen weer waterig werden. Hij stond op het punt om zijn vriend te verliezen door zijn eigen stommiteiten, door zijn eigen leugens én zijn eigen verdriet. Maar tegelijkertijd kwam er ook een woede in hem op dat hij niet van zichzelf kende. Hij liet zichzelf niet op één lijn zetten met een vrouw die was vreemd gegaan en een man die meer van zijn drugs hield dan van zijn eigen vriend. 'Amigo!' riep hij uit het niets, waarna hij zich om keerde en zijn papieren bij elkaar ging zoeken, om deze in zijn tas te stoppen.

'Als je werkelijk vindt dat je de goede keuze gemaakt hebt, maak ik nu ook een keuze.' Achilles keek hem aan, terwijl hij nog steeds op dezelfde plek stond als hij al die tijd had gedaan. Hij had nog geen spiertje vertrokken. Zijn handen waren nog steeds in vuisten gebald en hij moest zichzelf inhouden om niet te barsten. 'Als je die papieren meeneemt, neem de rest ook maar meteen mee.' zei hij bitter. 'Als het vertrouwen tussen ons je zo weinig scheelt hoef je hier niet meer terug te komen, Patrokles.' Vertrouwen was alles voor Achilles en het scheen keer op keer weer een probleem te zijn. Altijd als hij zichzelf gaf aan iemand, als hij zichzelf toeliet om van iemand te houden, gebeurde er weer hetzelfde, maar dit keer liet hij zichzelf niet kennen. Dit keer zou hij niet in hetzelfde schuitje blijven rondhangen zoals hij jaren lang had gedaan. 'Ik hoop dat je nog steeds denkt dat je de goede keuze hebt gemaakt.' Met deze woorden liep hij richting zijn game room, waar hij de deur achter zich dichtgooide en zijn playstation aanzette. Hij had iets nodig om hem af te leiden en het interesseerde hem niet wat het was, als hij maar niet hoefde te denken aan wat er zojuist was gebeurd.