Tent van Achilles en Patrokles

Patrokles luisterde ingespannen naar Achilles en knikte zo af en toe. Het was op zich een goed plan en hij was opgelucht om te horen dat zijn vriend geen slechte plannen met haar voor had. Dat zou Patrokles nooit over zijn hart verkrijgen. 'Ik hoop dat we uit haar kunnen krijgen waarom ze buiten de muur was... Vind je het ook niet opvallend?' Hij kneep nog even zacht in Achilles' arm - hij wist niet of Achilles wel wilde dat ze van hun relatie af zou weten - en vervolgens liep hij naar de vrouw toe. 'Die touwen zitten veel te strak,' murmelde hij zacht, terwijl hij probeerde om de spanning van het touw lager te krijgen. Hij zag haar huid onder het touw nu al rood worden. Vervolgens knielde hij voor haar neer en bekeek hij kort haar gezicht. 'Wil je wat te eten?' Hij had geen idee hoe hij met een gevangene om moest gaan. Moest hij wel of niet zijn naam zeggen? Mocht hij wel zo dichtbij komen? En kon hij haar wel voedsel aan bieden?

Achilles had er nog niet zo over nagedacht, maar het was inderdaad vreemd dat ze zich in haar eentje buiten de muren waande. Half Griekenland had zich gestationeerd op het strand, dat was nou niet echt een uitnodiging om een tripje buiten de muren om te maken. Toen Patrokles naar het meisje toe liep, nam Achilles de tijd om zijn harnas te verruilen voor iets makkelijkers. Een simpele omslag doek vond hij voor deze avond genoeg.

Dido kon het gesprek van Achilles en zijn metgezel gemakkelijk volgen, ook al stonden ze aan de andere kant van de tent. Ze deed echter alsof ze niets door had en voornamelijk bezig was met iets anders. Sinds het moment dat ze doorkreeg dat haar trucje niet werkte op Achilles had ze de tijd gehad om te bedenken waarom niet. Ze had simpelweg niet bedacht dat hij de zoon van een godin was en Zeus schijnbaar ook niet. Dit was absoluut geen onderdeel geweest van het plan, in ieder geval niet het plan waar Dido van op de hoogte was gebracht. Ze baalde dan ook ontzettend en de eerste kans die ze zou krijgen om Zeus eens goed aan te spreken zou ze nemen. Toen Achilles' metgezel naar haar toe kwam keek ze hem met grote, bange ogen aan. Kort glimlachte ze toen hij de touwen om haar polsen wat losser had gemaakt en bij zijn vraag knikte ze. 'Dat zou erg fijn zijn.'

Patrokles glimlachte kort terug en stond vervolgens op, om wat eten voor haar te regelen. Ze hadden vast ergens nog wat brood over en zeker ook wat wijn. Terwijl hij het eten klaar maakte, keek hij toe hoe Achilles zich omkleedde. 'Ga anders slapen, Achilles. Ik regel dit wel. Jij bent diegene van ons die morgen weer moet vechten.' Hij liep naar zijn vriend toe en drukte een zachte kus op zijn wang. Ze zou vast snel door hebben wat er gaande was tussen hen en hij had geen zin om dagenlang te doen alsof ze niets meer dan normale vrienden waren. 'Ga slapen,' spoorde hij hem nogmaals aan, waarna hij tegenover het meisje ging zitten en haar het bord toe schoof. 'Het is oud brood, maar- Ik hoop dat het nog goed smaakt. Ik haal morgenochtend meteen nieuw brood.' Hij had het beste voedsel overgehouden voor Achilles om morgenochtend te eten voor de strijd. Zij zou langer zonder vers eten kunnen dan zijn vriend. 'Wat is je naam?'

Dido keek naar de twee heren en kwam al snel tot de conclusie dat ze geliefden waren. Het was niet eens de kus die hen verraadde, eerder de blikken die ze uitwisselde. Toen Achilles naar bed was gegaan, richtte Dido zich op het eten wat hij haar had gegeven. Ze had niet veel honger en wat ze nu voorgeschoteld had gekregen was absoluut niet iets wat ze normaal zou eten, of überhaupt zou aanraken, maar ze moest het er maar mee doen. 'Wat is jou naam?' vroeg ze, voordat ze zijn vraag zou beantwoorden. Ze had wel eens verhalen gehoord over Achilles en zijn geliefde, maar zijn naam was haar ontschoten.

Patrokles moest lachen om haar terugkaatsende vraag en hij wreef vermoeid met zijn handen over zijn gezicht. 'Ik ben de slechtste ondervrager ooit,' murmelde hij zachtjes, waarna hij haar weer aan keek. 'Mijn naam is Patrokles. En de jouwe?' Hij keek afkeurend naar het stuk hout waar ze op zat en fronste diep. Daar zou ze nooit goed op kunnen slapen. Voorzichtig haalde hij zijn deken en kussen van zijn bed af en gaf deze aan het meisje. Hij kon vast wel delen met Achilles en daarbij was hij zo moe, dat hij overal wel in slaap zou kunnen vallen. 'Wat deed je buiten de stadsmuren? Het is niet veilig om uit je kamp te gaan. Iedereen weet dat.' Achilles had hem zo vaak gewaarschuwd om in het donker niet uit het kamp te gaan, zelfs niet buiten het deel van de Myrmidonen. Je wist nooit waar Trojaanse soldaten zich schuil hielden. 'We gaan je trouwens geen pijn doen. We willen alleen maar informatie.'

Dido scheurde een stukje van het brood af en kauwde er even op. Toen Patrokles zijn naam vertelde, kwamen de herinneringen weer bij elkaar en klikte er iets. Patrokles, de geliefde van Achilles. 'Dido.' zei ze kort, waarna ze wat van de wijn nam en hem aankeek. Hij was vriendelijk, veel vriendelijker dan Achilles overkwam op haar. Ze keek naar de deken en het kussen en vervolgens weer naar Patrokles. 'Opgesloten in een stad is ook geen pretje.' merkte ze op, terwijl ze in haar hoofd snel een geloofwaardig verhaal probeerde te bedenken. 'Ik verlangde naar een uitstapje buiten de muren. Ik dacht dat ik het me wel kon permitteren, dat ze me niet zouden zien- maar ik denk dat ik door hier te zitten mijn ongelijk meteen heb bewezen.' Ze nam nog een slok van de wijn, waarna ze moest lachen. 'Informatie? Sorry het te moeten zeggen, maar de dochter van een geitenboer vertellen ze niet al teveel over de oorlogen die gevochten worden.'

'Prettig kennis te maken, Dido,' glimlachte hij vriendelijk, terwijl hij ook een eigen glas met wijn vol schonk. Dit zou misschien nog een lange nacht worden. Na haar woorden voelde hij hoe er een groot schuldgevoel in hem opbouwde. Misschien was het wel waar en was ze echt gewoon een simpele geitenboeren dochter, en dan hielden ze haar hier gevangen. Toch vond hij dat ze voor een simpele vrouw veel te zeker en rustig in de tent zat. Ze zou vast ook ooit gehoord hebben van Achilles en hoe hij de beste strijder van de Grieken was. En daarmee ook de dodelijkste... 'Het spijt me dat we je hier gevangen houden,' zei hij oprecht, terwijl hij naar de juiste woorden zocht. 'Maar- Ik weet zeker dat als je ons informatie geeft, zelfs simpele informatie als dingen over de wachters of over de muur, dat Achilles je dan laat gaan. Daar zorg ik dan voor, oké? Met alle informatie zijn we blij. Hoe meer je vertelt, hoe groter de kans is dat Achilles je laat gaan.'

'Heb jij daar niets over te zeggen dan? Jij leeft hier toch ook?' vroeg Dido, terwijl ze nog een stukje van het brood afscheurde en in haar mond nam. Dat Achilles alle beslissingen hier maakte was inmiddels wel duidelijk, maar ze wilde weten hoe ver ze Patrokles kon krijgen. Het was overduidelijk dat hij haar hier liever niet vast wilde houden. Als ze hem aan haar kant kon krijgen, was de eerste stap al gezet. 'Zoals ik al zei, ik weet niets. Ik weet niets van strategieën of hoeveel mannen er zijn-' zei ze en keek hem aan. 'Ik zweer het je.'

Patrokles voelde hoe hij begon te blozen na haar woorden en hij keek dus ook snel van haar weg. 'Achilles heeft hier het meeste verstand van. Ik ben maar een eenvoudige heler,' legde hij zacht uit, zodat hij Achilles niet wakker zou maken, al betwijfelde hij of hij wel sliep. Na haar excuses zuchtte hij weer diep en wreef hij met zijn handen door zijn ogen heen. Hij vond het moeilijk om informatie uit haar te krijgen. Maar hij was bang dat als het hem niet lukte, dat Achilles het dan ging proberen en hij zou echt niet zo aardig zijn als dat hij was. 'Kijk, als je me niets wilt vertellen, dan ga ik ook slapen. Achilles zal echter niet zo aardig zijn als dat ik ben,' waarschuwde hij haar zacht en verontschuldigend. 'En bedenk je dat je hier nog paar dagen zult moeten blijven. Achilles is het grootste deel van de dag weg om te vechten, dus dan zijn we hier met zijn tweeën. Dan kunnen we maar beter goed overweg kunnen, niet waar?'

'Ga maar slapen.' Dido keek hem aan en dronk het laatste slokje wijn dat in het glas zat. 'Ik heb je niets te vertellen, want ik weet niets- of je vriendje nou vriendelijk voor me is of niet, dat zorgt er niet voor dat ik meer weet.' merkte ze op en pakte het kussen en de deken die hij haar eerder had gegeven. 'Je bent aardig Patrokles, maar ik zit nog steeds hier vast gebonden aan een paal, dat geeft me niet erg veel redenen om jullie als vriendelijk te zien.' Met haar menselijke vorm kwamen menselijke behoeften, wat ervoor zorgde dat ze gaapte. Morgen zou ze haar plan wel verder uitwerken en als ze Achilles niet voor haar karretje kon spannen, kon Patrokles wellicht het klusje klaren.