Tent van Achilles en Patrokles

Achilles was met tegenzin het slagveld op gegaan. Hij had de hele nacht liggen draaien en woelen bij het idee dat Patrokles aan de andere kant van het kamp vast gehouden werd door hem. Hij had geen oog dicht gedaan en toen het licht was geworden, had hij met tegenzin zijn uitrusting aangetrokken. Eenmaal op het slagveld was die tegenzin al snel vertrokken. Toen hij de eerste Trojaan aan zijn zwaard zag, was de lust om te doden al snel boven gekomen. Hij werd bezeten door al het bloed en de kick die het doden hem gaf. Hij was er zo door ingenomen dat hij niet één seconde meer aan Patrokles had gedacht. Pas toen de Trojanen zich terugtrokken voor de dag en de zon al in het westen stond, voelde hij de drang om terug te keren. Eenmaal op het strand, sprintte hij naar zijn tent en tot zijn grote opluchting zag hij Patrokles op het bed zitten. Hij liet zijn helm in het zand vallen en nam Patrokles stevig in zijn armen. Hij was allang vergeten dat hij besmeurd was in het bloed van de gesneuvelde Trojaanse soldaten, hij kon alleen nog maar aan Patrokles denken.

Patrokles kon al snel niet meer stil zitten en begon alvast wat eten klaar te maken. Ondanks dat ze altijd simpel aten, deed Patrokles er wel altijd moeite voor om ervoor te zorgen dat het eten goed was, vooral als Achilles gevochten had. Toen dat ook nog eens klaar was, nam hij weer plaats op het bed en probeerde hij zijn pijnlijke gewrichten te bewegen. De worsteling met de soldaten van Agamemnon had hem erg veel pijn gedaan, ondanks dat hij dat niet wilde laten zien aan Achilles. Na aan tijdje hoorde hij plotseling voetstappen bij zijn tent en zag hij Achilles binnen komen. Met een blik en glimlach vol geluk sloeg hij ook zijn armen om zijn vriend heen en negeerde hij de pijn die hij voelde in zijn lichaam door de omhelzing. 'Het spijt me zo erg,' murmelde hij tegen Achilles' nek aan, terwijl hij hem vast bleef houden. 'Het is mijn schuld. Jij doet altijd voorzichtig als we samen zijn en ik niet en-' Hij hield hem nog steviger vast en gleed met zijn hand door zijn bezwete en bloederige haar. 'Het spijt me dat Agamemnon mij gebruikte om jou weer te laten vechten.'

'Nee, nee het spijt mij-' zei hij zacht, terwijl hij zijn gezicht verborg tegen Patrokles' schouder. 'Ik had je daar nooit alleen achter moeten laten... Ik- hebben ze je nog pijn gedaan?' Hij had door alle emotie niet gevoel dat er tranen in zijn ogen waren ontstaan. Pas toen hij Patrokles aan keek voelde hij de tranen. 'Het is niet jou schuld, denk alsjeblieft nooit dat het jou schuld is.' Hij gleed met zijn vingers voorzichtig langs Patrokles' opgezwollen kaak en vervolgens langs zijn nek en schouder. Zijn lippen vonden zachtjes die van hem. In eerste instantie proefde hij enkel de ijzeren smaak van het bloed op zijn lippen, maar al snel proefde hij Patrokles' lippen.

Patrokles keek Achilles aan, ook met tranen in zijn ogen, en schudde zijn hoofd. 'Ze hebben mij verder geen pijn gemaakt. Maak je daar maar geen zorgen over.' Hij gleed met zijn hand over zijn wang, zodat hij de tranen kon opvangen, en kuste hem vervolgens zacht terug. Al snel had hij weer zijn armen stevig om hem heen en drukte hij zijn lippen harder en wanhopiger op de zijne. Ondanks dat Achilles bang was dat er iets met Patrokles zou gebeuren bij Agamemnon, was ook Patrokles' grootste angst uitgekomen. Achilles zou ooit sterven in de strijd en hij was nu weer begonnen met vechten... 'Ik hou zo, zoveel van je,' fluisterde hij tegen zijn lippen, terwijl hij voor het eerst het bloed proefde dat nog op Achilles' lippen lagen. Pas toen merkte hij op dat Achilles van top tot teen onder het bloed zat. Hij negeerde het en bleef zijn vriend vast houden. 'Hoe ging de strijd?' vroeg hij uiteindelijk zacht.

Achilles liet zijn voorhoofd tegen dat van Patrokles aanleunen en hield hem tegelijkertijd in zijn armen. Hij zou Patrokles vannacht niet meer loslaten, dat was één ding dat zeker was. 'Het ging goed-' zei hij, terwijl hij naar zijn bebloede lichaam keek. Op het moment van de strijd was hij zo ingenomen door het doden, maar achteraf voelde hij de pijn van alle mannen die gestorven waren door hem. Alle vaders, zonen, echtgenoten en broers die hij de dood had ingestuurd. 'Misschien moet ik me maar even gaan wassen..' Achilles begon langzaam zijn harnas van zijn lichaam te verwijderen. Eerst zijn borstplaat en vervolgens ook de rest van zijn uitrusting.

'Hier, laat mij maar,' offerde Patrokles, toen hij zag dat Achilles zijn uitrusting los maakte. Hij nam zijn borstplaat, helm, schouder- en scheenbeschermers van hem over en legde deze bij de opening van hun tent. Zijn uitrusting zou hij morgenochtend wel wassen, voordat Achilles weer naar het strijdveld zou vertrekken. Vervolgens liet hij Achilles op een kruk zitten en knielde hij zelf voor hem neer. Met een natte doek gleed hij geduldig over Achilles' gezicht heen, zodat het bloed weggespoeld zou worden, en vervolgens ging hij verder met zijn borst en de rest van zijn lichaam. Door zijn werk in de ziekentent kon hij veel beter tegen de ijzige geur van bloed. De soldaten die gebracht werden, waren soms nog bloediger dan Achilles. 'Je moet morgen ook mee vechten,' zei hij zachtjes, terwijl hij met de doek over zijn arm streek. 'En de dag er na... en die dag er na. Ik moest dat van Agamemnon door geven. Hij- Je kan je denk ik wel voor stellen waar hij mee gedreigd heeft.'

Achilles liet Patrokles zijn uitrusting losmaken en hij liet zichzelf op de kruk zakken. Het gevoel van Patrokles zijn tedere aanraking liet hem ontspannen. Hij voelde hoe het plakkerige bloed langzaam van zijn lichaam af kwam en hij zijn eigen, bronzen huidskleur kwam weer tevoorschijn. Bij de woorden van Patrokles knikte hij. 'Ik weet het..' zei hij zachtjes, terwijl hij Patrokles' gezicht voorzichtig beetpakte. 'Ik zorg ervoor dat je niets overkomt. Agamemnon kan dreigen wat hij wil, maar als hij je nog één keer aanraakt. Ik zweer het je Patrokles, dan is hij er geweest.' Achilles kon zich heel goed indenken wat Agamemnon allemaal had gezegd, maar hij liet zich niet meer bang maken.

Patrokles liet zich vast pakken door Achilles en keek hem met een kleine glimlach aan. 'Als je dat doet, dan mogen we héél hard gaan rennen. Dan hebben we alle soldaten van Agamemnon achter ons aan,' grinnikte hij zacht, ondanks dat er eigenlijk niets grappigs aan was. Zijn gezicht werd dus al snel serieuzer en hij veegde enkele laatste bloeddruppels van Achilles' gezicht af. 'Maar ik- het geeft een fijn gevoel om te weten dat je- dat je me dan beschermt,' zei hij zacht, terwijl zijn wangen rood werden. 'Ik wilde hem echt aanvallen. Agamemnon en zijn soldaten. Ze vertellen dat ze mij niet konden gebruiken als chantagemiddel. Maar ik- ik durfde het niet...'  Hij liet de doek in een schone bak met water vallen en veegde ook kort over zijn eigen armen en gezicht heen, die rood kleurden door de omhelzing met Achilles. 'Misschien moet ik wel een keer mee naar het strijdveld. Om te leren om- om moed te hebben? Iemand te durven aan vallen?'

Achilles moest glimlachen bij zijn woorden en kuste hem zachtjes. 'Ik bescherm je altijd- tenminste, ik zal altijd mijn best blijven doen om je veilig te houden.' De afgelopen dagen waren het bewijs dat zelfs Achilles niet alles in zijn macht had, helaas. Bij de woorden van Patrokles nam Achilles wat afstand van hem en schudde zijn hoofd. Hij kon zich niet concentreren als hij zich zorgen moest maken over Patrokles. 'Het strijdveld is niets voor jou, geloof mijn woorden alsjeblieft.' Hij wilde niet dat Patrokles gevaar liep, op welke manier dan ook. Ondanks alles wat er gebeurd was, was Patrokles nog steeds het meest veilig hier in het kamp. Als Achilles meevocht was er niets aan de hand.

Patrokles glimlachte breed en nam de kussen gewillig aan. 'Dat weet ik,' zei hij zacht, terwijl hij met zijn hand door Achilles' donkere krullen gleed. Zijn woorden nam hij met een serieuze blik aan en vervolgens knikte hij. 'Je hebt gelijk, ze kunnen mij beter gebruiken als verzorger. Op het strijdveld zou ik nog sneller over mijn eigen benen struikelen en in mijn zwaard vallen, dan dat ik een Trojaan neer haal.' Hij moest lachen om de gedachte en trok Achilles ondertussen overeind, om hem begerig te kussen. Zijn ene hand liet hij over zijn blote rug glijden en de ander kneep in zijn haren, zodat hij zijn gezicht dichtbij de zijne kon houden. 'Er komen toch hopelijk geen mensen meer langs?' vroeg Patrokles met een brutale grijns, terwijl hij gebaarde naar de opening van tent.

Patrokles had gelijk. De kans was groter dat hij zichzelf zou verwonden dan dat hij een Trojaan neer zou halen. 'Daarnaast wil ik ook niet dat je gevaar loopt, eerlijk, als ik zou weten dat jij daar rond zou lopen zou ik me niet meer kunnen concentreren.' zei hij met een klein glimlachje. Bij de begerige kus van Patrokles kon hij het niet laten om te lachen en schudde zijn hoofd. 'Ik heb niemand uitgenodigd, jij wel?' vroeg hij met een kleine grijns, terwijl hij met zijn vingers langs Patrokles' borstkas gleed.

Patrokles glimlachte breed na zijn reactie en schudde zijn hoofd. 'Ik heb geen plannen voor vanavond,' lachte hij, waarna hij zijn eigen tuniek uit trok en Achilles weer vast pakte. 'En er komt niemand langs. Van Agamemnon zijn we af.' Begerig kuste hij hem, terwijl hij hem begeleidde naar hun bed toe en hem erop duwde. Zacht drukte hij zijn lippen op de zijne, waarna hij zijn weg vervolgde langs zijn hals en via zijn borstkas omlaag. Plots bedacht hij zich waar hij eerder mee bezig was geweest en keek hij Achilles verontschuldigend aan. 'Je hebt vast honger, he? Sorry, ik- ik ben het helemaal niet meer gewend dat je vecht,' zei hij blozend, terwijl hij overeind kwam en naar het voedsel keek. Het was gelukkig nog goed, maar warm zou het vast niet meer zijn. Hij zette de pan met voedsel op tafel en nam zelf plaats, terwijl hij zijn tuniek rond zijn middel legde, zodat hij nog een beetje bedekt was. 'Tast toe!'

Achilles glimlachte breed bij zijn woorden en liet zich gewillig op het bed trekken. Pas toen Patrokles begon over eten, had hij door hoeveel honger hij had. Verontschuldigend keek hij naar zijn vriend en drukte nog een kus op zijn lippen. 'Je kent me te goed.' lachte hij, terwijl hij een stuk vis uit de pan pakte en op at. Zijn gedachten gingen terug naar het slagveld van eerder die dag. Door er alleen al aan terug te denken voelde hij de adrenaline opkomen. Nadat hij nog wat had gegeten, boog hij zich naar Patrokles toe en drukte hij zijn lippen voorzichtig op zijn borstkas, langzaam naar zijn lippen toe. 'Ik hou van je en ik wil dat je dat nooit meer vergeet, wat er ook gebeurd, oké?'

Patrokles wachtte zelf met eten en keek toe hoe Achilles zich stortte op zijn bord. Hij kon zich nog goed herinneren dat Achilles, enkele maanden ervoor, nog elke keer barstend van de honger terug kwam als hij had gevochten. Met een glimlach keek hij nog enkele seconden toe, waarna hij ook aan zijn eigen stuk vis begon. Ook hij had erg veel honger, omdat hij speciaal op Achilles had gewacht met eten. Bij zijn woorden keek Patrokles hem verdrietig aan en legde hij teder zijn hand op zijn wang. 'Ik zal het nooit vergeten, wat... wat er ook gebeurt.' Zacht drukte hij zijn lippen ook op de zijne en hield hij zijn armen stevig om zijn middel heen. 'En ik hou ook van jou. Altijd. Wat er ook mag gebeuren.' Met een kleine glimlach knipoogde hij naar zijn vriend, waarna hij zich plots iets bedacht. Vluchtig liep hij naar hun bed toe en pakte er iets onder vandaan. Het was een box en hij had aan Agamemnon moeten zweren dat hij het zelf niet open zou maken. 'Het is voor jou. Van Agamemnon.' Hij nam zelf plaats op bed en keek Achilles afwachtend aan. Die gaf al snel aan dat hij niets van die koning zou openen, dus deed Patrokles het zelf maar. Hij was veel te nieuwsgierig naar wat er in zat. Toen hij het eenmaal had open gemaakt, kwam er al snel een intense geur van verrotting op hem af. Vol schrik liet hij de box vallen en sloeg hij zijn hand voor zijn mond. 'Ik- Je moet zelf maar kijken,' zei Patrokles stilletjes, terwijl hij naar de opening van de tent liep voor frisse lucht.

Achilles keek toe hoe Patrokles het pakket open maakte wat Agamemnon blijkbaar aan hem had meegegeven. Bij de verschrikte reactie van Patrokles, leunde hij fronsend naar de doos toe om te kijken wat er in zat. Bij het zien van de hand sloot hij de doos en voelde hij de woede alweer omhoog komen. Hij probeerde echter zijn rust te bewaren en pakte de box op om hiermee naar buiten te lopen en deze af te geven aan één van de slaven die er rondliepen. Hij beval hem om de box een eind verderop te begraven en er niet meer naar om te kijken. Vervolgens liep hij terug naar zijn vriend en legde zijn handen op de schouders van Patrokles. 'Trek je niets aan van Agamemnon en zijn dreigementen.' zei hij en probeerde Patrokles blik te vangen. 'Hij kan ons niets meer maken, daar zal ik persoonlijk voor zorgen oké?'

Patrokles kon nog maar net zijn eten binnen houden en ademde vervolgens diep in, om de geur van de verrotte hand buiten te sluiten. Hij wilde er niet aan denken hoe Agamemnon die hand had verkregen. Pas toen Achilles hem vast pakte, durfde hij weer zijn ogen te openen. 'Het is moeilijk om me er niets van aan te trekken,' verzuchtte Patrokles, terwijl hij zich de avond bij Agamemnon herinnerde. 'Je wilt niet weten met wat hij heeft gedreigd.' Agamemnon was zelfs zo ver gegaan dat hij een slaaf erbij had gehaald en talloze wonden bij hem had veroorzaakt. Als Patrokels zou proberen te ontsnappen, zou datzelfde hem overkomen. Hij voelde plotseling de frisse lucht van buiten op zijn naakte huid en besloot om alvast onder de lakens te gaan liggen. Hij leunde tegen de kussens aan met zijn handen achter zijn hoofd en bekeek zo zijn vriend. 'Heb je je moeder eigenlijk nog gesproken na... na onze ruzie?'

Achilles keek hem aan en knikte. 'Ik weet dat het moeilijk is, maar- dit is wat Agamemnon wil, hij wil je bang maken. Hij wil ons bang maken en dat overwinning zal hij nooit krijgen. Niet als het aan mij ligt in ieder geval.' Agamemnon kon zijn spelletjes spelen zoals hij wilde, maar Achilles zou nooit toegeven aan hem. 'Mijn moeder?' Het verbaasde Achilles keer op keer als Patrokles begon over zijn moeder. 'Ze was maar al te euforisch toen ze erachter kwam dat het over was. Ze bleef maar herhalen dat het zo beter was en dat je niet goed voor me was-' Achilles had zich voorgenomen om eerlijk tegen Patrokles te zijn en open kaart te spelen. 'Ik heb haar weggestuurd en ik heb haar gezegd dat ik wat ze ook van je vindt van je hou en dat zij daar helemaal niets mee te maken heeft.' Achilles was in de tussen tijd naast hem komen liggen en streek met zijn vinger over Patrokles schouder.

Toen Achilles naast hem kwam liggen, sloeg hij zijn armen om zijn middel heen en legde hij zijn hoofd tegen zijn borst aan. 'Het spijt me zo erg dat ik tussen jou en jouw moeder in sta,' zei hij zacht, terwijl hij met zijn hand langs zijn been gleed. Als hij een vrouw was geweest, dan was alles een stuk simpeler geweest. 'Ik- misschien moet ik binnenkort weer eens met haar gaan praten. Wie weet komen we er wel samen uit.' Het zou vast geen prettig gesprek worden, maar hij kon het in elk geval proberen. Zacht drukte hij zijn lippen vervolgens op Achilles' slaap en kuste zo zacht zijn kaaklijn, terwijl zijn hand steeds hoger langs zijn been gleed. 'Wil je slapen of heb je nog wat energie over?' fluisterde hij met een glimlach in zijn oor. Hij maakte de doek om zijn middel los en gooide deze de tent in.

Achilles keek Patrokles aan en fronste. 'Wat? Nee, mijn moeder kiest er zelf voor ons zich zo op te stellen tegenover jou, tegenover ons. Ik ben haar zoon en ze moet accepteren van wie ik houdt, daar heeft zij niets over te zeggen. Alsjeblieft Patrokles, dit alles ligt niet aan jou- het ligt aan haar. Ik neem je niets kwalijk, ik neem het háár kwalijk.' Tijdens zijn woorden was hij overeind gekomen en keek hij Patrokles aan. Bij de volgende woorden van Patrokles verscheen er een kleine glimlach op zijn gezicht. 'Ik heb nog wel wát energie over.' Achilles drukte zijn lippen op Patrokles' kaak en gleed langzaam naar beneden om de rest van zijn lichaam te kussen. Hij voelde hoe de spanning in zijn lichaam op werd gedreven, tot hij een stem buiten zijn tent hoorde die hem riep. Ietwat geïrriteerd stopte hij en keek hij Patrokles aan. 'Ik moet even kijken wat het is... Ik ben zo terug- beloofd.'

Patrokles keek zijn vriend stilletjes aan tijdens zijn woorden en kuste hem vervolgens teder. Het betekende heel wat voor hem dat Achilles het voor hem op nam tegenover zijn moeder, die ook nog eens een godin was. 'Je hebt gelijk, we kunnen er beter over ophouden,' zei hij zacht, waarna hij breed grijnsde na de woorden van Achilles. 'O ja? Dat moet je dan maar eens bewij-' Zijn adem stokte door de zachte kussen van Achilles en hij voelde hoe hij opgewonden werd. Hij was bijna bij de plek waar hij hem wou hebben, toen hij plotseling een stem van buiten hoorde. Op dezelfde geïrriteerde toon als Achilles zuchtte hij diep, waarna hij Achilles aan keek. 'Ik loop wel even mee,' murmelde hij, terwijl hij uit bed stapte en zijn eigen tuniek aan deed. Vervolgens gooide hij de omslagdoek van Achilles naar hem toe en liep hij richting de tentflap. Hij ging zo staan dat hij wel alles kon horen, maar dat de mannen buiten hem niet zouden zien. 'We hebben Trojanen buiten de muren gespot,' vertelde één van de mannen tegen Achilles. 'We weten niet of het soldaten of spionnen zijn. We hopen dat je ons kan helpen, Achilles, om ze gevangen te nemen en daarna te ondervragen. We hebben nog niet kunnen vinden of het een hinderlaag is.' Patrokles had zijn armen inmiddels over elkaar heen geslagen en keek zijn vriend afwachtend aan.

Achilles luisterde naar de woorden van de soldaten. 'Geef me even.' zei hij, terwijl hij terug de tent in liep en naar Patrokles keek. Het waren zijn eigen mannen die hem kwamen vragen om zijn hulp, wat betekende dat Agamemnon waarschijnlijk nog niets af wist van dit hele gedoe. 'Vergeef je me al ik ga kijken? Ik zweer het je, ik maak het vannacht goed met je. Beloofd.' Als hij deze Trojanen te pakken zou kunnen krijgen zou hij weer een streepje voor liggen op Agamemnon en dat wilde hij maar al te graag. 'Het duurt niet lang, echt niet.' Terwijl hij dit zei, liep hij de tent in om wat betere kleding aan te trekken en pakte tevens zijn zwaard uit het zand.

Toen de mannen hun verhaal hadden gedaan, had Patrokles meteen al geweten dat Achilles mee zou gaan. Patrokles zuchtte diep en schudde zijn hoofd. 'Het is niet erg. Ga maar kijken, misschien zijn het wel mensen die hulp nodig hebben.' Hij hielp ondertussen zijn vriend met zijn uitrusting en drukte zacht een kus op zijn lippen. Stiekem vond hij het maar niets dat Achilles in het donker weg zou gaan. Het kon gemakkelijk een hinderlaag zijn van de Trojanen, die er natuurlijk allemaal op gericht waren om de beste strijder van de Grieken te doden. 'Doe voorzichtig, oké? Ik ruim het hier ondertussen wel een beetje op.' Hij glimlachte onzeker naar hem en liep vervolgens naar de tafel toe, om hun borden op te ruimen en de overgebleven vis weg te gooien. 'Tot zo.'

NIEUW

Met het meisje vast gebonden achter zich aan liep Achilles de tent in. 'Ik ben er weer.' verkondigde hij, terwijl hij de Trojaanse vrouw met het overgebleven stuk touw aan één van de palen vastbond. Al snel liep hij naar Patrokles toe en nam hem mee naar de andere kant van de tent. 'Ik weet het, dit was ook niet mijn plan- maar ik wilde haar niet aan Agamemnon uitleveren, ik weet wat hij met ze doet en-' Achilles was ook niet zo harteloos dat hij dat toe zou laten. Daarbij wilde hij Agamemnon nog steeds bewijzen dat hij en zijn Myrmidonen niet onder Agamemnon's macht stonden en hun eigen plan zouden trekken. 'Ze blijft hier niet lang, dat beloof ik.'

Patrokles had de tent verder opgeruimd en was daarna weer op bed gaan liggen. Hij was bijna ingedut, tot hij plotseling iemand de tent in hoorde komen. Vermoeid wreef hij met zijn handen in zijn ogen en zag vervolgens Achilles staan. 'Hé, je bent er weer,' glimlachte hij, terwijl hij op stond. Het kostte hem enkele seconde om te beseffen dat er nog iemand binnen was en met open mond staarde hij de twee aan. Gelukkig nam Achilles hem al snel mee en legde hij de situatie uit. 'Het is prima dat ze hier blijft, maar- wat ga je hier na met haar doen?' Hij keek haar vanuit zijn ooghoeken aan en zag hoe ze ineengedoken in de hoek ging zitten. 'Oké, wacht even, vertel me wat er is gebeurd,' fluisterde hij tegen zijn vriend. 'En wat je plan nu is.' Hij was er zeker van dat de vrouw hun taal verstond, dus probeerde hij zijn stemvolume laag te houden.

Achilles had nog niet nagedacht over wat hij naderhand met haar wilde doen. 'Informatie winnen over de Trojanen, misschien kan ze ons wel wat meer vertellen- daarbij kent ze de stad vast op haar duimpje, als er een doorgang is bij die muren is zij degene die ons dat kan vertellen.' zei hij en keek hem aan. 'Ik ben met wat soldaten naar de rand van het kamp gegaan, waar ze zeiden dat ze soldaten hadden gezien. Geen soldaten, maar wel haar- ik dacht dat het op zijn minst de moeite waard was om haar mee te nemen en te ondervragen. Als blijkt dat ze niets weet, of niets zegt- nou ja, dan is ze nog altijd beter af dan bij Agamemnon en zijn mannen.' fluisterde hij en keek hem aan.